Όσκαρ υποκριτικής βλακείας.

Δε λέω, όλα τα είχε το θεατράκι. Αγωνία, δράμα, δράση, γέλιο και κλάμα. Ειδικά κλάμα. Μόνο που είναι χιλιοειπωμένο και κάπου το βαριέσαι. Τα είχαν «σπάσει» για λίγο, λένε οι ίδιοι, ο «Σύλλογος δούλων της Τρόικας» με τους Τοκογλύφους.

Η γλάστρα πρώτη απ όλους. «Ξέρετε τι της είπα εγώ; Να πάει να βρει άλλο λαό...». Όχι παίζουμε. Σώπα ρε Πρόεδρε. Της είπες τέτοιο πράγμα; Γι αυτό έφυγε η Αγγέλα κλαμένη, με την ουρά στα σκέλια; Μόνο, που αυτό, δεν το άκουσε. Περίμενες να φύγει, και δεν της το είπες όταν τη συνάντησες μπροστά σε όλους, ζωντανά, να σε δούμε τι μάγκας είσαι...

Ξέρεις τι μου θυμίζεις; Κάτι ρόλους σε κωμωδίες. Στο «Μια ζωή την έχουμε» πχ, ο αείμνηστος Δημήτρης Χορν καπνίζει, μιλώντας για το διευθυντή που τον καταπιέζει (τον οποίο υποδύεται ο αξέχαστος Τσαγανέας). Μόλις όμως καταλαβαίνει, ότι στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου είναι ο διευθυντής, στέκεται προσοχή, πετώντας το τσιγάρο! Απίθανη σκηνή. Πολύ το γέλιο που βγάζει. Έτσι και συ. Ρεσιτάλ υποκριτικής. Μπορώ να πω, ότι τους μιμείσαι τέλεια. Μόνο που υπάρχουν και διαφορές. Στο έργο, ο υπάλληλος τα βούτηξε κι έφυγε. Ενώ στο δικό σου σατυρικό δράμα, βουτάς τον παχυλό μισθό, αυτόν που πρώτα «χάρισες», ενώ μετά «ζήτησες να γίνουν περικοπές!», και δυστυχώς μένεις...

Αλλά είναι κι άλλοι ηθοποιοί.

Ο Μπενύτο πχ. Απίθανος. Πέρα από την υπέροχη μαύρη κωμωδία «Η λίστα Λαγκάρντ», όπου κάνει το θεατή να κυλιέται κάτω από τα γέλια, πρωταγωνιστεί στη νέα «δραματική» ταινία «Η Τρόικα παίζει με τη φωτιά», στο πρωταγωνιστικό ρόλο του προσανάμματος. Εκεί, ο καλλιτέχνης, υποδύεται ένα Ευρωμανή που εκφράζει την αγωνία του, αν θα πάρει τη επόμενη δόση. Αξίζει να το φτύσετε. Παίζεται σε όλα τα δελτία ειδήσεων. Να θυμίσουμε, ότι ο Μπενύτο έχει ήδη βραβευτεί με το Όσκαρ Αλαζονείας με την περίφημη ατάκα «Απολύτως», στο έργο «Εγώ», όπου φωνάζει χτυπώντας ταυτόχρονα το τραπέζι. Η γυαλάδα στο βλέμμα του ηθοποιού, όταν έλεγε τα λόγια, διδάσκεται ήδη στις δραματικές σχολές και τις ψυχιατρικές κλινικές...

Το έργο «διπλό ταμπλό» αποτελεί μια δημιουργία του Φώτη Κουνέλι. Απέσπασε καλές κριτικές από το ΣΕΒ, την ΕΕ, το ΔΝΤ και τα κανάλια. Ο σκηνοθέτης μας βάζει στο μυαλό ενός σχιζοφρενούς. Ενώ ο πρωταγωνιστής θεωρεί τον εαυτό του Αριστερό, διακηρύττει σε όλους τους τόνους, ότι δεν θα ψηφίσει αντιλαϊκά μέτρα, στην πραγματικότητα κάνει ακριβώς το αντίθετο. Χρησιμοποιεί φασιστικές μεθόδους, στηρίζει φασιστικές κυβερνήσεις και ψηφίζει τα χειρότερα μέτρα, που έχουν παρθεί ποτέ. Η δράση κορυφώνεται, όταν σε πλήρη σύγχυση, υπογράφει ένα συμβόλαιο θανάτου, ενός λαού