Στρατηγικός εναγκαλισμός με το σιωναζισμό

Ο Παπανδρέου κουβάλησε στην καρδιά του δεκαπενταύγουστου τον Νετανιάχου, για να επισημοποιήσουν τη στρατηγική συμμαχία τους, κυριολεκτικά πίσω από τις πλάτες του ελληνικού λαού, στον οποίο επιφυλάχθηκε ο ρόλος του καταναλωτή προπαγάνδα, σύμφωνα με τη μέθοδο του Γκέμπελς: «πες, πες, στο τέλος κάτι θα μείνει».

Τι μπορεί να περιμένει η εξωτερική πολιτική της αστικής Ελλάδας από τη στρατηγική συμμαχία μ' αυτό το ναζιστικό σύμφυρμα; Μόνο την απομόνωσή της στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, εκεί που άλλοτε ο ελληνικός καπιταλισμός είχε ισχυρούς οικονομικούς εταίρους. Είναι φανερό πως αυτή η συμμαχία δεν έχει οικονομικό αντίκρισμα. Το μόνο αντίκρισμα που έχει είναι στην αμερικάνικη ιμπεριαλιστική πολιτική που επιχειρεί να τιθασεύσει την «απείθαρχη» Τουρκία. Για μια ακόμη φορά, η ελληνική κυβέρνηση χρησιμοποιείται ως αμερικάνικος πολιορκητικός κριός ενάντια στην Αγκυρα. Οταν η τουρκική πολιτική ηγεσία φτάσει σε συμβιβασμό με τους Αμερικάνους (γιατί θα φτάσει – δεν μπορεί η πολιτική κάστα της Τουρκίας να αρνηθεί τον εαυτό της), ο Παπανδρέου (ή όποιος θα κυβερνά τότε την Ελλάδα), θα μείνει πάντοτε μόνος και παραπονεμένος. Γιατί για τους Αμερικανούς η Ελλάδα είναι απλά ένα χρήσιμο εργαλείο, ενώ η Τουρκία είναι μια στρατηγικής σημασίας περιφερειακή δύναμη.