Κι όμως κάτι κινείται

Άλλη μια απεργία έληξε. Η απεργιακή συγκέντρωση μπορούμε να πούμε ότι ήταν επιτυχής (μπορούσε να είναι και μεγαλύτερη) κυρίως από κομμάτια του δημόσιου τομέα και λιγότερο του ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι άλλη μια φορά έδειξαν τις διαθέσεις τους  ότι είναι ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα των μέτρων της εξωτερικής και εσωτερικής τρόικας (που μάλιστα πρέπει να ξαφνιάστηκαν από την επιτυχία ύστερα και από τις πρόσφατες εκλογές).

Η εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα μέσα σε ένα πλαίσιο που η ΓΣΕΕ την καλεί να σώσει τη χώρα, το ΠΑΜΕ στη σεχταριστική λογική του, μόνη της χωρίς την οργάνωση και την προοπτική προσπαθεί να σώσει την ύπαρξη της. Μόνη της δεν πληρώνει τα χαράτσια, τις εφορίες (10 δις περίμενε να εισπράξει το αστικό κράτος και έχει εισπράξει 3 δις.), άρνηση πληρωμών από τα κάτω χωρίς την πολιτική κάλυψη της κοινοβουλευτικής ή της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η «υπόγεια» και η φανερή ταξική πάλη κινεί την ιστορία κάτω από την αστική και ιδεολογική κυριαρχία.

Είναι γελασμένοι όσοι λένε ότι η εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δεν αντιστέκονται στα μέτρα και στην καπιταλιστική επέλαση αλλά ούτε η καθιερωμένη βεντέτα κομματιών του αντιεξουσιαστικού χώρου με τις δυνάμεις καταστολής στις απεργίες ούτε τα ιδεολογήματα των «πρωτοποριών» μπορούν να δώσουν προοπτική στους αγώνες. Σίγουρα σαν προπαγάνδα είναι να γίνει  γενική απεργία διαρκείας αλλά μέχρι να οργανωθεί με οργάνωση και σχέδιο πρέπει να έχει γενικευτεί ο εργατικός παρατεταμένος αγώνας από τα κάτω με απεργιακές επιτροπές, περιφρουρήσεις, καταλήψεις δημόσιων κτιρίων κ.α. Η αποδόμηση δομών του αστικού κράτους και της κυβέρνησης με αμεσοδημοκρατικούς εργατικούς αγώνες και όχι τις όποιες βεντέτες με τα ΜΑΤ που δεν οδηγούν πουθενά,( παρά μόνο μόνο σε μεγαλύτερη καταστολή, προσαγωγές και συλλήψεις} μπορούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις νίκης του κινηματος  . Το κίνημα πρέπει να είναι συγκρουσιακό όταν υπερασπίζεται τις επιλογές του με μαζικότητα και αποφασιστικότητα και όχι με αδιέξοδες ατομικές επιλογές.

Η εργατική τάξη αντιστέκεται (όπως στην Πορτογαλία και Ισπανία) με την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, των εμπειριών, των αγώνων, με την αυτενέργεια, την αποφασιστικότητα της και δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά, παρά να εναντιωθεί  στις προθέσεις της αστικής τάξης, να σηκώσει πιο ψηλά το κεφάλι για να απαλλαχτεί μια και καλεί από τους εκμεταλλευτές της. Ας κάνουν ένα βήμα και οι «πρωτοπορίες»  προς σε αυτή την κατεύθυνση αν αυτός είναι ο ρόλος τους