Δεν ξεχνάμε ποιος ήταν ο Καραμανλής. Η Αριστερά οφείλει να έχει και μνήμη και αξιοπρέπεια

Ώστε λοιπόν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής «αφουγκράστηκε τις νέες δημοκρατικές ανάγκες και κυρίως την ιστορική ανάγκη να οικοδομηθεί στη χώρα μια σταθερή δημοκρατική νομιμότητα...». Ισιδωρόπουλος, Κουμής, Κανελλοπούλου, Βασιλακοπούλου... Νόμος 330 για τον περιορισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, Νόμος 815 για τα πανεπιστήμια (τότε που ο «εθνάρχης» αποκαλούσε τους αγωνιστές του φοιτητικού κινήματος «αριστεροχουντικούς»)...

Θυμίζουν όλα αυτά κάτι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Άραγε η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία το 1974 επιβλήθηκε από την εξέγερση και τους νεκρούς του Πολυτεχνείου ή από τον «αλλαγμένο Καραμανλή»; Οι δημοκρατικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης ήταν αποτέλεσμα του ότι «αφουγκράστηκε τις δημοκρατικές ανάγκες» (!) ή του κινήματος, παρά -και σε σκληρή σύγκρουση με- τον καραμανλικό αυταρχισμό;

Η αναγνώριση της «προσφοράς» του αρχιτέκτονα του ατλαντισμού, της καταστροφικής ένταξης στην ΕΟΚ, της καταστροφής της Αθήνας, του εκπροσώπου της αστικής τάξης και των κάθε φορά μεγάλων συμφερόντων είναι υπόκλιση στην πολιτική και τις αξίες του. Φαίνεται ότι ο κατήφορος του καιροσκοπισμού και των διαπιστευτηρίων στις αστικές δυνάμεις και τους ηγέτες τους, στο όνομα της «διείσδυσης» άλλοτε στις «δημοκρατικές δυνάμεις» και προσφάτως στον «μεσαίο χώρο» με στόχο την κυβερνητική εξουσία δεν έχει τέλος για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ