Μας φτύνουν

Μια μόλις βδομάδα πριν από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου αποφάσισαν και οι τέσσερις συστημικές Τράπεζες να κρεμάσουν τα άπλυτά τους στο μπαλκόνι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η τραπεζική ελίτ της χώρας προσφεύγει στον ELA.(Emergency Liquidity Assistance)
Έγινε για πρώτη φορά το 1997 και μετά το ’11 και το ’12.

Όμως είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο γίνεται πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες αλλά και...
πρώτη είδηση στα δελτία των 8:00.

Δεν τους βγαίνουν οι δημοσκοπήσεις; Χρειάζονται περισσότερο αίμα; Περισσότερο φόβο; Περισσότερη υποταγή;

Ποιος μπορεί να ξέρει;

«Τίποτε δεν μπορεί να θεωρεί δεδομένο ο πολίτης» αναφέρεται σε κάποια παράγραφο στο μνημόνιο Ι ή ΙΙ.

Η ζωή μας φτηνότερη και από τα σκουπίδια.

Το σπίτι μας, η περιουσία μας, ασήκωτο βάρος.

Η παγωνιά στα σπίτια και στις καρδιές μας ανυπόφορος σύντροφος.

Το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας στο έλεος αυτών που υποστηρίζουν ότι είναι δανειστές μας.

Το δικαίωμά μου στο να εκφράσω την γνώμη μου μέσω της ψήφου θυμίζει έντονα στίχους από την Αποκάλυψη του Ιωάννη.

Κανένα δικαίωμα.

Μόνο η υποχρέωση εκπλήρωσης της κάθε απαίτησης των δανειστών.

Γιατί δεν ζητούν μόνο χρήματα.

Απαιτούν και αλλαγή τρόπου ζωής.

Το ονομάζουν προ-απαιτούμενα.

Λιγότερη παιδεία, καθόλου Υγεία, απασχόληση και όχι εργασία, απαγορευμένος καρπός ο συνδικαλισμός, φιλοδωρηματική σύνταξη.

Και μια μόλις βδομάδα πριν τις εκλογές μπαίνουν στην εκλογική αρένα και οι λεγόμενες συστημικές Τράπεζες.

Οι Τράπεζες που λίγους μόνο μήνες πριν είχαν περάσει με επιτυχία τα stress test της ΕΚΤ.

Υπ’ ατμόν οι μικροκαταθέσεις, υπ’ ατμόν οι μισθοδοσίες των εταιρειών γιατί βλέπεις οι υποταχτικοί πρέπει να πληρώνονται μόνο μέσω τραπεζικού λογαριασμού.

Είναι ποιο ασφαλές. Έτσι μας είπαν και τους δώσαμε δίκιο.

5 χρόνια.

5 χρόνια τώρα μας φτύνουν, και εμείς πιστέψαμε πως απλά βρέχει.