Θλιβεροί ακόλουθοι

Είναι πραγματικά άχαρο να συζητάμε για τα αυτονόητα. Γι’ αυτό ακολουθύν μερικές σκέψεις για το χαρακτήρα των πολιτικών συλλογικοτήτων που επέλεξαν να μετατραπούν σε ουρά του ΣΥΡΙΖΑ. Μολονότι πρόκειται για ένα ευρύτατο φάσμα, που εκτείνεται από τον αναρχικό χώρο μέχρι τις συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δηλαδή για πολιτικές δυνάμεις διαφορετικών ιδεολογικών και πολιτικών αναφορών, μπορούμε να δούμε ως κοινά χαρακτηριστικά τους την υπόκλιση στο αυθόρμητο και την αδιαφορία για την ανεξάρτητη πολιτική συγκρότηση του προλεταριακού ρεύματος. Οσο το παιχνίδι παίζεται ανάμεσα σε «ξεφωνημένα» αστικά πολιτικά κόμματα, η ίδια η συγκυρία προστατεύει αυτές τις δυνάμεις από τον απόλυτο πολιτικό εξευτελισμό. Οταν, όμως, στο πολιτικό παιχνίδι παρεισφρύει, με ηγεμονικές αξιώσεις, μια κατ’ όνομα αριστερή πολιτική δύναμη, τότε αυτές οι δυνάμεις του μικροαστικού αυθορμητισμού-ακολουθητισμού βρίσκουν το φυσικό τους δρόμο. Συνέβη με το ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1980-85, ξανασυμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία τριετία.

Το αποτέλεσμα τη δεκαετία του ‘80 ήταν να ξεθυμάνει ο μικροαστικός ριζοσπαστισμός και να αφομοιωθεί στις διαδικασίες του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ (που δεν ήταν πάντοτε «καθαρά» πολιτικές). Ιδιο θα είναι και τώρα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να μακροημερεύσει στην εξουσία (προοπτική εξαιρετικά αμφίβολη, καθότι η κρίση έχει γεννήσει ένα Μινώταυρο που τρέφεται με πολιτικά κόμματα και πολιτικές προσωπικότητες), ένα κομμάτι του μικροαστικού ριζοσπαστισμού θα πέσει στο κυβερνητικό μίξερ για ν’ αρωματίσει τον εξουσιαστικό πολτό, ενώ ένα άλλο κομμάτι, εντελώς ξεθυμασμένο, θα συγχωνευθεί πολιτικά (ενδεχομένως και οργανωτικά) με τις «αριστερές» συνιστώσες που κάποια στιγμή θα προσπαθήσουν να συγκροτηθούν εκτός ΣΥΡΙΖΑ ή «εντός και εκτός ταυτόχρονα»