Σιωνιστικό Απαρντχάϊντ - Φρίκη δίχως τέλος στην Παλαιστίνη
Τους τελευταίους μήνες η Λωρίδα της Γάζας συγκλονίζεται από ογκώδεις
διαδηλώσεις Παλαιστινίων στα σύνορα με το Ισραήλ, με αίτημα το δικαίωμα
της επιστροφής στις εστίες από τις οποίες εκδιώχθηκαν πριν 70 χρόνια,
όταν συνέβη η «Νάκμπα», δηλαδή η Καταστροφή, όπου 750.000 εκτοπίστηκαν
βίαια ώστε να υπάρξει χώρος για τη δημιουργία του Ισραήλ.
Οι Παλαιστίνιοι αποκαλούν αυτές τις διαδηλώσεις ως τη Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής. Οι διαδηλώσεις αφορούν επίσης την καταγγελία του αποκλεισμού της Γάζας, που από κοινού έχουν εφαρμόσει Ισραήλ και Αίγυπτος, εντείνοντας την εξαθλίωση. Όλα αυτά στο πλαίσιο και της αναγνώρισης από πλευράς ΗΠΑ της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ.
Το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, παρανοϊκό και δολοφονικό, απάντησε με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει: Την απροκάλυπτη στρατιωτική βία. Έτσι, μετά και τη διαδήλωση των γυναικών την 3η Ιουλίου, ο αριθμός των νεκρών Παλαιστινίων είχε φτάσει στους 135, ενώ εκείνος των τραυματιών ξεπέρασε τις 15 χιλιάδες. Ιδιαίτερη οργή προκάλεσε η δολοφονία της νοσοκόμας Ραζάν Αλ Νατζάρ, η οποία στην κυριολεξία εκτελέστηκε από ισραηλινά πυρά στο στήθος, ενώ παρείχε πρώτες βοήθειες σε τραυματίες διαδηλωτές. Οι βομβαρδισμοί της 14ης Ιουλίου χαρακτηρίστηκαν ως οι πιο έντονοι από το 2014, προσθέτοντας νέα θύματα.
Τώρα, στις 17 του μηνός και με αφορμή κάποιες περιορισμένες αντιδράσεις της Χαμάς για όλα αυτά, το Ισραήλ απαγορεύει τον εφοδιασμό της Λωρίδας με αέριο, βενζίνη και πετρέλαιο, ενώ περιορίζει περαιτέρω την αλίευση στη θάλασσα από τα έξι ναυτικά μίλια στα τρία. Το κράτος δολοφόνος προσπαθεί μανιασμένα να στραγγαλίσει το λαό της Γάζας.
Παράλληλα, οι Ισραηλινοί προχωρούν στο προσφιλές τους έγκλημα πολέμου, την κατεδάφιση Παλαιστινιακών χωριών στη Δυτική Όχθη, τα οποία θα αντικαταστήσουν με δικούς τους οικισμούς. Μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ από τις ΗΠΑ ως πρωτεύουσα, αυτό το σχέδιο έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς στο βαθμό που θα συνεχιστεί, θα αποκόψει εντελώς τη Δυτική Όχθη από την Ιερουσαλήμ. Μετά την αναγνώριση, έχει εγκριθεί η κατασκευή 14 χιλιάδων παράνομων οικισμών από το Ισραήλ! Τελευταίο χωριό που απειλήθηκε από τις μπουλντόζες ήταν το Καν Αλ Ακμάρ, που δημιουργήθηκε το 1953 από Βεδουίνους, πολύ πριν την εμφάνιση αποκλειστικά ισραηλινών οικισμών στην περιοχή.
Όμως μια διαδήλωση στη Δυτική Όχθη στις 16 του μήνα, έφερε ξανά στο προσκήνιο ένα ακόμη ζήτημα. Παλαιστίνιοι γονείς ζητούν τις σωρούς των δολοφονημένων από το Ισραήλ παιδιών τους, προκειμένου να τα θάψουν αξιοπρεπώς. Σε ακόμη μεγαλύτερη επίδειξη βαναυσότητας και με σκοπό να σπάσουν το ηθικό των Παλαιστινίων, οι ισραηλινές αρχές αρνούνται την επιστροφή των σωρών. Αυτή είναι μια πρακτική του ισραηλινού κράτους που κρατάει τουλάχιστο από το 1967, με πολλά παλαιστινιακά θύματα να μένουν για χρόνια σε νεκροτομεία και κατόπιν να θάβονται στα «νεκροταφεία των αριθμών», δηλαδή σε μαζικούς τάφους κοντά σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις.
Την τραγική εικόνα συμπληρώνει η ψήφιση από το ισραηλινό κοινοβούλιο του «Νόμου για το Ισραηλινό Εθνικό Κράτος» στις 19 του μήνα. Ο νόμος αυτός αναγνωρίζει ως ιστορική πατρίδα των Εβραίων το Ισραήλ, στο οποίο έχουν αποκλειστικό δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Ορίζει την εβραϊκή ως εθνική γλώσσα και υποβαθμίζει την αραβική από επίσημη γλώσσα υπό ειδικό καθεστώς, όπου επιτρέπεται η χρήση της σε διάφορους οργανισμούς και ιδρύματα. Ο νόμος ανακηρύσσει τους οικισμούς ως καίριο εθνικό συμφέρον και ορίζει την Ιερουσαλήμ αδιαίρετη ως πρωτεύουσα του κράτους. Η ψήφιση χαρατηρίστηκε από τον Νετανιάχου ως «ιστορική στιγμή για το Σιωνισμό και το Κράτος του Ισραήλ». Αναγνωρίζοντας τους Εβραίους ως αποκλειστικούς δικαιούχους της αυτοδιάθεσης και της διακυβέρνησης, το κράτος μετατρέπει τους πολίτες Αραβικής καταγωγής σε δεύτερης κατηγορίας, των οποίων η γλώσσα κρίνεται ως «ανεκτή» σε κάποια πλαίσια. Θυμίζει πλευρές του αποικιακού καθεστώτος του Απαρντχάιντ στη Νότια Αφρική, το οποίο σίγουρα πρέπει να αποτελεί πρότυπο στα μάτια των ισραηλινών.
Οι Παλαιστίνιοι αποκαλούν αυτές τις διαδηλώσεις ως τη Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής. Οι διαδηλώσεις αφορούν επίσης την καταγγελία του αποκλεισμού της Γάζας, που από κοινού έχουν εφαρμόσει Ισραήλ και Αίγυπτος, εντείνοντας την εξαθλίωση. Όλα αυτά στο πλαίσιο και της αναγνώρισης από πλευράς ΗΠΑ της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ.
Το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, παρανοϊκό και δολοφονικό, απάντησε με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει: Την απροκάλυπτη στρατιωτική βία. Έτσι, μετά και τη διαδήλωση των γυναικών την 3η Ιουλίου, ο αριθμός των νεκρών Παλαιστινίων είχε φτάσει στους 135, ενώ εκείνος των τραυματιών ξεπέρασε τις 15 χιλιάδες. Ιδιαίτερη οργή προκάλεσε η δολοφονία της νοσοκόμας Ραζάν Αλ Νατζάρ, η οποία στην κυριολεξία εκτελέστηκε από ισραηλινά πυρά στο στήθος, ενώ παρείχε πρώτες βοήθειες σε τραυματίες διαδηλωτές. Οι βομβαρδισμοί της 14ης Ιουλίου χαρακτηρίστηκαν ως οι πιο έντονοι από το 2014, προσθέτοντας νέα θύματα.
Τώρα, στις 17 του μηνός και με αφορμή κάποιες περιορισμένες αντιδράσεις της Χαμάς για όλα αυτά, το Ισραήλ απαγορεύει τον εφοδιασμό της Λωρίδας με αέριο, βενζίνη και πετρέλαιο, ενώ περιορίζει περαιτέρω την αλίευση στη θάλασσα από τα έξι ναυτικά μίλια στα τρία. Το κράτος δολοφόνος προσπαθεί μανιασμένα να στραγγαλίσει το λαό της Γάζας.
Παράλληλα, οι Ισραηλινοί προχωρούν στο προσφιλές τους έγκλημα πολέμου, την κατεδάφιση Παλαιστινιακών χωριών στη Δυτική Όχθη, τα οποία θα αντικαταστήσουν με δικούς τους οικισμούς. Μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ από τις ΗΠΑ ως πρωτεύουσα, αυτό το σχέδιο έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς στο βαθμό που θα συνεχιστεί, θα αποκόψει εντελώς τη Δυτική Όχθη από την Ιερουσαλήμ. Μετά την αναγνώριση, έχει εγκριθεί η κατασκευή 14 χιλιάδων παράνομων οικισμών από το Ισραήλ! Τελευταίο χωριό που απειλήθηκε από τις μπουλντόζες ήταν το Καν Αλ Ακμάρ, που δημιουργήθηκε το 1953 από Βεδουίνους, πολύ πριν την εμφάνιση αποκλειστικά ισραηλινών οικισμών στην περιοχή.
Όμως μια διαδήλωση στη Δυτική Όχθη στις 16 του μήνα, έφερε ξανά στο προσκήνιο ένα ακόμη ζήτημα. Παλαιστίνιοι γονείς ζητούν τις σωρούς των δολοφονημένων από το Ισραήλ παιδιών τους, προκειμένου να τα θάψουν αξιοπρεπώς. Σε ακόμη μεγαλύτερη επίδειξη βαναυσότητας και με σκοπό να σπάσουν το ηθικό των Παλαιστινίων, οι ισραηλινές αρχές αρνούνται την επιστροφή των σωρών. Αυτή είναι μια πρακτική του ισραηλινού κράτους που κρατάει τουλάχιστο από το 1967, με πολλά παλαιστινιακά θύματα να μένουν για χρόνια σε νεκροτομεία και κατόπιν να θάβονται στα «νεκροταφεία των αριθμών», δηλαδή σε μαζικούς τάφους κοντά σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις.
Την τραγική εικόνα συμπληρώνει η ψήφιση από το ισραηλινό κοινοβούλιο του «Νόμου για το Ισραηλινό Εθνικό Κράτος» στις 19 του μήνα. Ο νόμος αυτός αναγνωρίζει ως ιστορική πατρίδα των Εβραίων το Ισραήλ, στο οποίο έχουν αποκλειστικό δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Ορίζει την εβραϊκή ως εθνική γλώσσα και υποβαθμίζει την αραβική από επίσημη γλώσσα υπό ειδικό καθεστώς, όπου επιτρέπεται η χρήση της σε διάφορους οργανισμούς και ιδρύματα. Ο νόμος ανακηρύσσει τους οικισμούς ως καίριο εθνικό συμφέρον και ορίζει την Ιερουσαλήμ αδιαίρετη ως πρωτεύουσα του κράτους. Η ψήφιση χαρατηρίστηκε από τον Νετανιάχου ως «ιστορική στιγμή για το Σιωνισμό και το Κράτος του Ισραήλ». Αναγνωρίζοντας τους Εβραίους ως αποκλειστικούς δικαιούχους της αυτοδιάθεσης και της διακυβέρνησης, το κράτος μετατρέπει τους πολίτες Αραβικής καταγωγής σε δεύτερης κατηγορίας, των οποίων η γλώσσα κρίνεται ως «ανεκτή» σε κάποια πλαίσια. Θυμίζει πλευρές του αποικιακού καθεστώτος του Απαρντχάιντ στη Νότια Αφρική, το οποίο σίγουρα πρέπει να αποτελεί πρότυπο στα μάτια των ισραηλινών.
Σχόλια