Τσάι και συμπάθεια ή Ιστορία;

1. Την ιστορία την γράφουν οι νικητές! Εξηγήσιμο άλλωστε. Για τη χώρα μας εφευρέθηκε από τη δεξιά ότι η Μεγάλη Δεκαετία (1940-1950) γράφτηκε από την ηττημένη αριστερά. Αυτό το ψεύδος λέγεται αφενός γιατί οι μοναρχοφασίστες και υποταγμένοι «απόκτησαν ενοχές» για εγκλήματά τους, αφετέρου γιατί ήσαν διαχρονικά «αγράμματοι».
2. Την ιστορία μπορεί να την ερμηνεύσει, καταγράψει και αναλύσει σε βάθος μόνον ο ιστορικός υλισμός. Που βλέπει τις υλικές αιτίες των πραγμάτων, που θέτει τα γεγονότα στο πλαίσιό τους. Που διαθέτει τα όπλα της επαγωγής (ειδικό – γενικό), της παραγωγής (γενικό – ειδικό), της αναλογίας, της αλληλουχίας, της σύνδεσης, του άλματος στην συνέχεια.
3. Η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Αυτή η απόφανση του Μαρξ έχει επιβεβαιωθεί δεκάδες φορές. Οι πόλεμοι, οι αντιστάσεις και οι επαναστάσεις είναι κινητήρας των γεγονότων. Δεν μπορείς να αναφέρεσαι στο 1940, στην αντίσταση, στον αντιφασισμό άμα δεν μνημονεύεις Δ. Σολωμό: «Που με βια μετράει τη γη».
4. Η ιστορία, όπως και η θεωρία, είναι οδηγός για δράση. Δεν είναι φωτογραφικό άλμπουμ, ούτε αναμνήσεις γερόντων. Δεν είναι διδακτορικό Πανεπιστημίων ούτε αδιέξοδοι ρεμβασμοί. Η ιστορία διδάσκει, εμπνέει και καθοδηγεί. Ή την μελετάς και γίνεσαι σοφότερος ή την επικαλείσαι και ησυχάζεις.
5. Η ιστορία δεν είναι -μόνο- βίωμα όπως λένε οι μεταμοντέρνοι. Τα βαθειά γεγονότα δεν βιώνονται, αναλύονται με επιστημονικά εργαλεία και δεν προσφέρονται ούτε για κλάμα ούτε για χειροκρότημα.
6. Ως εκ τούτου οι αναφορές στο 1940, το β΄ παγκόσμιο πόλεμο, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τον αντιφασισμό έχουν ιστορικούς πόλους. Τον φασισμό και τους κομμουνιστές! Για να μην κάνουμε τις ιστορικές αναφορές ζεστό χαμομήλι για την τρίτη ηλικία.