Πατώνουν

Τόσο στο Μαξίμου όσο και στη Ρηγίλλης, κανείς δεν παραβλέπει πως οι «ανθρωποθυσίες», απολύτως απαραίτητες για την επιβίωση του συστήματος, απλά προσφέρουν κάποια περιθώρια χρόνου για πολιτικούς ελιγμούς, αλλά όχι λύσεις στο πρόβλημα.

Υπ’ αυτή την έννοια, το επικοινωνιακό «γαϊτανάκι» δεν μπορεί να περιοριστεί στην εκκαθάριση πρώην στελεχών, που -στην πράξη- έχουν τεθεί εκτός παιγνιδιού εδώ και αρκετό καιρό. Ποιος αγνοεί –άραγε- πως ο Ρουσόπουλος ή ο Βουλγαράκης δεν είχαν από το περασμένο καλοκαίρι πολιτικό μέλλον. Και ποιος δεν ήξερε πως ο Θόδωρος Τσουκάτος και ο Τάσος Μαντέλης δεν θα ξαναέβλεπαν, ούτε από μακριά, το κτίριο της Βουλής, πόσω δε μάλλον τα πρωθυπουργικά γραφεία.

Το άλλοθι των «ανθρωποθυσιών» δεν θα είναι αρκετό για να αναπληρώσει τις απώλειες στην τσέπη των πολιτών. Είναι ηλίου φαεινότερο, λοιπόν, πως στους επόμενους έξι μήνες θα επιχειρηθούν κινήσεις και θα αναληφθούν πρωτοβουλίες, που θα απαιτούν αλλαγή σκηνικού. Αν όχι την ανατροπή του, όπως, τουλάχιστον, το ξέρουμε.