Το «καλό», το «κακό» και το «όλον» ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ ανέκαθεν ήταν ένα μονολιθικό κόμμα, που έδινε την εντύπωση ότι είναι πολυσυλλεκτικό. Μονολιθικό στην κορυφή, ιδιαίτερα τις περιόδους που ασκούσε κυβερνητική εξουσία, πολυσυλλεκτικό κάτω. Διάφοροι ομαδάρχες μπορούσαν να λένε διάφορα, φτάνει να μην ενοχλούσαν την κυβέρνηση. Κι όχι μόνο να μη την ενοχλούν, αλλά και να τη στηρίζουν στα δύσκολα. Θυμηθείτε: ποτέ το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στις χειρότερες στιγμές του, δεν έπεσε από την εξουσία λόγω εσωτερικών διαμαχών. Ούτε καν το 1989. Θυμηθείτε, επίσης, ότι ποτέ ομάδα ή στελέχη που βρέθηκαν εκτός ΠΑΣΟΚ δε μπόρεσαν να ορθοποδήσουν και να κάνουν μια αυτόνομη κοινοβουλευτική διαδρομή. Θυμηθείτε την τύχη του ΕΣΚ του Αρσένη, την τύχη της ΕΜΑΣ και του ΑΣΚΕ, την τύχη του Δρεττάκη, του Λάζαρη, του Γιώτα, του Στάθη Πανα- γούλη. Αντίθετα, ομάδες που έφυγαν από τη ΝΔ κατάφεραν να κάνουν μια κάποια κοινοβουλευτική διαδρομή. Η ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου, η ΠΟΛΑ του Σαμαρά, το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη (μόνο το ΚΕΠ του Αβραμόπουλου αυτοδιαλύθηκε, αλλά αυτό δεν υπήρξε ποτέ πολιτική ομάδα με ρίζες στη Δεξιά, αλλά ατομικό δημιούργημα ενός φιλόδοξου πρώην διπλωμάτη, νεόκοπου στην αστική πολιτική).

Τα θυμίζουμε όλ’ αυτά γιατί και πάλι παίζεται το παιχνίδι του «κακού» (κυβερνητικού) και του «καλού» (λαϊκού) ΠΑΣΟΚ. Πήγαν να το παίξουν καταρχήν οι τρεις βουλευτές που ψήφισαν «παρών» στο Μνημόνιο. Οπως φάνηκε και από τις δηλώσεις τους, δεν ήθελαν να βάλλουν σε κίνδυνο την κυβέρνηση, αλλά απλά να σώσουν την… αξιοπρέπειά τους. Ο Παπανδρέου τους διέγραψε αστραπιαία (αυτό δεν είχαν υπολογίσει οι δυστυχείς), στέλνοντας το μήνυμα σε όλους τους υπόλοιπους: το παιχνίδι του «κακού» και του «καλού» πρέπει να είναι ελεγχόμενο από το κόμμα και όχι ανεξέλεγκτο. Ο καθένας έχει δικαίωμα να φιλοτεχνεί το προσωπικό του προφίλ έναντι των ψηφοφόρων του, την «κόκκινη γραμμή» όμως θα τη χαράζει κάθε φορά η ηγεσία.