Η Αριστερά και η καθοριστική στιγμή

 Της Νάντιας Βαλαβάνη - "Δρόμος της Αριστεράς"

Με αρχιτραπεζίτη πρωθυπουργό, η «κανονικότητα» αποκαθίσταται στη χώρα; Δεν αρκεί η (επανα)υπογραφή «δηλώσεων νομιμοφροσύνης» των κομμάτων των μνημονίων, όταν π.χ. το Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας έχει ήδη καταπιεί(«ανεπιστρεπτί», σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο) ολόκληρο το Ελληνικό και «πακέτα» αεροδρομίων, λιμανιών, ακινήτων, ΟΤΕ, ΔΕΗ κ.λπ., χωρίς αυτό να έχει ακόμα «αποδώσει».

Ένα μεταμοντέρνο προτεκτοράτο, με «γκαουλάιτερ» σε κάθε υπουργείο να μετρούν στην πηγή την υστέρηση των «πρωτογενών πλεονασμάτων», ώστε να ετοιμάζεται κατευθείαν κάθε «νέο» κύμα απολύσεων και περικοπών μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών που θα φέρει «ίσα βάρκα» τα ταμεία του κράτους, απαιτεί κοντινότερο συντονισμό. Χρειάζεται ν' ανέβει η αποτελεσματικότητα του μηχανισμού λεηλασίας των ζωών των ανθρώπων όσο και η θωράκιση του απέναντι στην εικονοκλαστική «μανία» που γεννά η απελπισία και η οργή.

Χρειάζεται, προσπερνώντας τη συμβολική «κατάληψη» των επετείων από το μέγα πλήθος -το «Όχι» της 28ης Οκτωβρίου 2011 αναβαπτισμένο λαϊκά, το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» του Νοέμβρη 2011 αναχρονιστικά ολοζώντανο- να εγκαθιδρυθεί ένα θωρακισμένο σύστημα καταπτόησης του λαϊκού παράγοντα: μεταξύ ανασφάλειας, φόβου και συντριπτικής φθοράς στον καθημερινό αγώνα για τον επιούσιο. Αυτά, τουλάχιστον, είναι τα σχέδια, ενώ εξελίσσεται η επιχείρηση «συνταγμένης χρεοκοπίας» της χώρας. Όπου μας υποχρεώνουν σε νέο δάνειο 130 δισ. με αποκλειστικό προορισμό τράπεζες και δανειστές ταυτόχρονα με την αποδοχή μιας πειραματικά οικοδομούμενης στο έδαφος μας, ευρωσουρεαλιστική ς μετα-δημοκρατίας - αντί τελικού ανταλλάγματος 25 αργυρίων, συγγνώμη, δισ. ευρώ, «κουρεμένων» απ' το χρέος (κι αυτά εξαιρετικά αμφίβολα].

Εκλείπει, λοιπόν, το βασικό πρόσχημα, με το οποίο οδηγηθήκαμε το Μάιο 2010 οτο δρόμο της ερήμωσης της ύπαρξης εκατομμυρίων ανθρώπων: Ούτε ευρώ των καινούργιων «δόσεων» δεν θα καλύπτει πλέον το «πρωτογενές έλλειμμα»...

Αυτή την καθοριστική στιγμή γιατί να μη μπορεί να συσπειρωθεί η Αριστερά -και νά συσπειρωθεί ένα μέτωπο εκατομμυρίων ανθρώπων γύρω της- γύρω από μερικά απλά συνθήματα-άμεσους στόχους πάλης; Όπως: Τέρμα στη δικτατορία ίων Μνημονίων. Όχι άλλα δάνεια και «δόσεις». Παύση εξωτερικών πληρωμών για έλεγχο και δραστική διαγραφή του χρέους. Κρατικοποίηση (κι όχι ευρωκρατικοποίηοη) των τραπεζών. Δρομολόγηση μιας νέας ανάπτυξης, φιλικής στον άνθρωπο, το περιβάλλον και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της χώρας, με ό,τι νέα διεθνή στηρίγματα μπορούν να βρεθούν. Κοινωνική και πολιτική συμπαράταξη με τους εργαζόμενους της Ευρώπης και του κόσμου, με τις προοδευτικές κυβερνήσεις παντού. Και το νόμισμα; θα μου πείτε. Ας μην το αφήσουμε να γίνει εμπόδιο στην πλατύτερη δυνατή συμπαράταξη εργαζόμενων ανθρώπων. Ας επιτρέψουμε να «λύσει» αυτό το θέμα η ζωή - που το «λύνει» αυτή ακριβώς τη στιγμή (δες συνέπειες συμφωνίας 26ης Οκτωβρίου και πολύμηνες γαλλογερμανικές διαβουλεύσειςγια «σφικτότερη» Ευρωζώνη «χωρίς μια ή περισσότερες χώρες»...).

Τι εμποδίζει την Αριστερά να εμφανιστεί, σήμερα, με μια τέτοια σημαία μάχης για ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο; Χωρίς παρεξήγηση, επιτρέψτε μου να οικειοποιηθώ προχθεσινή δήλωση από το αντίπαλο στρατόπεδο, του Μπαρόζο, με άλλο αποδέκτη: «Βρισκόμαστε σε μια καθοριστική στιγμή: Είτε θα ενωθούμε είτε θα γίνουμε περιττοί».