Η σωτηρία του λαού… αναβάλλεται για τις επόμενες εκλογές
Ο κόσμος ψήφισε για ευρωβουλή και όχι για αλλαγή κυβέρνησης, διαμηνύουν ανελλιπώς τα κυβερνητικά παπαγαλάκια. Βέβαια, πριν από τις ευρωεκλογές ακούγαμε ότι διακυβεύονταν το μέλλον της χώρας και όχι της Ευρώπης. Πριν από τις ευρωεκλογές το ερώτημα δεν ήταν «τι θα γίνει με την Ευρώπη» (επ’ αυτού, εξάλλου, τον πρώτο λόγο έχουν οι «φίλοι μας» οι ιμπεριαλιστές), αλλά «τι θα γίνει με την Ελλάδα». Απ’ ό,τι φαίνεται, και εδώ τον πρώτο λόγο έχει… ο Σόιμπλε, που στηρίζει την κυβέρνηση αλλά προϊδεάζει για τα προσεχώς, για την πιθανότητα η χώρα να χρειαστεί νέα δάνεια και νέα μέτρα. (Ε, αφού το λέει ο Σόιμπλε, έτσι θα ‘ναι. Τι να σου κάνει ο Σαμαράς…)
Η σωτηρία του λαού, επομένως, αναβάλλεται. Η απαλλαγή από την κυβέρνηση της καταστροφής, από την τρόικα των τοκογλύφων, από τα μνημόνια της εξαθλίωσης, όπως έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ, μετατίθεται (πρώτα το... ευρώ) στις επερχόμενες προεδρικές ή βουλευτικές εκλογές. Έως τότε, πρέπει να κάνουμε υπομονή. Να περιμένουμε μέχρι να ωριμάσουν οι εκλογικές συνθήκες για τη «νέα Ελλάδα» του ΣΥΡΙΖΑ… ή της ΝΔ. Έως τότε η κυβέρνηση θα συνεχίζει να περνάει το ένα βάρβαρο μέτρο μετά το άλλο. Και με δεδομένα τα στοιχεία της (καπιταλιστικής) πραγματικότητας, το μόνο που θα «ωριμάζει» θα είναι η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση. Αφού δεν μπόρεσαν να ανακόψουν αυτήν την «ωρίμανση» οι ευρωεκλογές.
Πάντως, όσοι έως τώρα προβληματίζονταν για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων καλό θα είναι να προβληματιστούν και για την αναποτελεσματικότητα των εκλογών. Γιατί η όποια εκ νέου αναμονή για ευνοϊκές εκλογικές αναμετρήσεις στο μέλλον, είτε άμεσα με (Α.σ.γ.: αυτοδύναμη κατά τον νεότερο στόχο!) αριστερή κυβέρνηση είτε αργότερα με λαϊκή εξουσία, θα επαναλάβει το προφανές. Να ενισχύεται ο αντίπαλος σε ένα περιβάλλον κινηματικής άπνοιας και αναμονής. Να αυξάνονται οι δυνατότητες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, εκτόνωσης της λαϊκής οργής, εμπέδωσης της κοινωνικής αδράνειας. Να χάνουν και να χάνονται για την Αριστερά τα πλατιά λαϊκά στρώματα που χρειάζονται πραγματικές ανατροπές στη ζωή, ανατροπές που γίνονται μονάχα με αγώνα.
Για χρόνια το επιχείρημα για την αναποτελεσματικότητα των απεργιών ήταν ιερό εικόνισμα για τους απανταχού ρουφιάνους της εργοδοσίας, για την κυβέρνηση και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, στο βαθμό που δεν μπορούσαν να τις απαγορεύσουν. Ιερό αλλά… αναποτελεσματικό το δικαίωμα στην απεργία, αφού οι εργαζόμενοι απλώς χάνουν λεφτά και ταλαιπωρούν τον κόσμο, οι φοιτητές-μαθητές απλώς χάνουν μαθήματα και εξετάσεις, ενώ καταστρέφουν την παιδεία, ο αγωνιζόμενος λαός… απλώς καταστρέφει τη χώρα. Για την Αριστερά η αποτελεσματικότητα των αγώνων θεωρούνταν περίπου δεδομένη. Εκφραζόταν με την πεποίθηση ότι οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι οι αγώνες που δεν γίνονται, ότι τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτώνται κ.λπ. Το «μπόι» του κινήματος, αν και τότε σχετικά μικρό, έφτανε και κατακτούσε πολλές φορές αυτά που μπορούσε ή εξαναγκαζόταν να δώσει το σύστημα. Ήταν επίσης «χρήσιμοι» οι αγώνες για τη συμμετοχή του κυρίαρχου τότε κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού στις παρυφές και στο κέντρο του κυβερνητικού και κρατικού μηχανισμού.
Τότε βέβαια δεν υπήρχαν τρόικες και μνημόνια στην Ελλάδα, το χρέος ήταν… βιώσιμο, η καπιταλιστική κρίση έκανε τα πρώτα της βήματα, ενώ οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και επεμβάσεις βαφτίζονταν «αντίδραση της διεθνούς κοινότητας» απέναντι στους δικτάτορες-δολοφόνους. Τότε δεν είχαμε 1,5 εκατ. ανέργους, δεν δουλεύαμε ψάχνοντας παράλληλα και στα σκουπίδια, δεν αυτοκτονούσαμε για χρέη λίγων εκατοντάδων ευρώ στις τράπεζες και στο Δημόσιο.
Σήμερα, που τα έχουμε όλα αυτά, το σύστημα επείγεται «να πάρει πίσω… τα κλεμμένα», γιατί «κλεμμένα» θεωρεί όλες τις κατακτήσεις των εργαζομένων και της εργατικής τάξης. Απειλεί δηλώνοντας ξεκάθαρα: κάντε όσους αγώνες και όσες απεργίες θέλετε, κι εγώ θα τις βγάζω παράνομες, θα ξαμολάω το στρατό καταστολής, θα επιστρατεύω απεργούς, θα θέτω εκτός νόμου όσους διαμαρτύρονται και θα περιμένω έως πού θα αντέξετε χωρίς μισθό και με τη σωματική σας ακεραιότητα να κινδυνεύει… αλλά πίσω δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω. Ιδού λοιπόν η αναποτελεσματικότητα των αγώνων! Το σύστημα δεν κάνει πίσω! Και πώς να κάνει πίσω; Αφού αντιμετωπίζει τον «άταφο νεκρό», τον πάλαι ποτέ κρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό. Πώς να κάνει πίσω; Αφού αντιμετωπίζει μια Αριστερά που «προβληματίζεται» για την αποτελεσματικότητα των αγώνων, ενώ εμφανίζεται βέβαιη για την αποτελεσματικότητα των εκλογών.
Έως τώρα λέγαμε ότι μας φταίει ο κόσμος, τώρα λέμε ότι μας φταίει και ο καπιταλισμός που δεν υποχωρεί εξαρχής, στην πρώτη προειδοποιητική (sic) απεργία.
Υπάρχει όμως και η υπερεπαναστατική εκδοχή για την αναποτελεσματικότητα των απεργιών. Όπου η μόνη και αποκλειστική πίεση και απειλή για το σύστημα είναι η απειλή κατάληψης της εξουσίας από τον λαό. Μια και έξω! Είτε με επαναστατική έφοδο είτε με… ΣΥΡΙΖΑ! Τέτοιο εύρος επιλογών! Τόσο περίεργη εποχή! Πετάς πέτρα, ρίχνεις ψηφοδέλτιο και έρχεται η ανατροπή. Μοιάζει να χαρίσαμε την κληρονομιά του λαϊκού κινήματος στην αστική τάξη.
Υπάρχουν όμως και καλά νέα. Παρά την «αναποτελεσματικότητα» των αγώνων ή των εκλογών, ο κόσμος θα συνεχίσει να αγωνίζεται και να ψηφίζει. Το ερώτημα επομένως είναι άλλο. Εναποθέτουμε στις εκλογές τις όποιες προσδοκίες; Αγωνιζόμαστε για ένα καλό εκλογικό ποσοστό; Τότε δεν έχει νόημα να γίνονται αγώνες, ή, καλύτερα, να μην γίνονται καθόλου αγώνες, γιατί μπορεί να εκνευριστεί κανένας ψηφοφόρος. Είναι οι εκλογές πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης και μπορούν να χρησιμοποιηθούν προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων; Τότε χρειάζεται συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Τι είναι οι ευρωεκλογές, τι είναι οι βουλευτικές; Αυτό που δεν χρειάζεται είναι ο εκλογικός και κοινοβουλευτικός κρετινισμός.
ΥΓ.: Πολύ σωστά και… ταξικά το είπε ο αντικομμουνιστής Μπαλτάκος: «Στους κόλπους της ευρύτερης Αριστεράς η αστικοποίηση αργά, μαυλιστικά και ανεπαίσθητα έχει προχωρήσει ως τον μυελό των οστών. Οι ίδιοι δεν το νιώθουν αυτό, αλλά ένας έμπειρος παρατηρητής το βλέπει ξεκάθαρα. Έχουν "μαλακώσει" πολύ. Όταν έρθει η στιγμή για κρίσιμες αποφάσεις, θα σαστίσουν. Σαν ταλαντευόμενοι μεσοαστοί θα αντιδράσουν…». Γνωρίζει από πρώτο χέρι ο Μπαλτάκος. Τη δική του τάξη περιγράφει. Παλικάρια όλοι τους απέναντι στους αδύναμους, με… ψυχοφάρμακα απέναντι στους ισχυρούς.
Σχόλια