Παλλαϊκή αντίσταση για να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα κυβέρνησης - ΕΕ - ολιγαρχίας

Η γραμμή πλεύσης είναι δεδομένη. Όλες οι δεσμεύσεις, παλιές και νέες, πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα και με ακρίβεια.

Η ασφυκτική εποπτεία και ο σκληρός έλεγχος των εκπροσώπων των ιμπεριαλιστών δανειστών, για την απαρέγκλιτη τήρησή τους, θεωρούνται όρος απαράβατος. Παρεκκλίσεις δεν επιτρέπονται. Η άσκηση κυβερνητικής πολιτικής, πέρα από  αυτή που καθορίζεται από τα μνημόνια, στην πραγματικότητα, απαγορεύεται. Ποιες προγραμματικές δηλώσεις, λοιπόν, ποιας κυβέρνησης!
Το τρίτο μνημόνιο, με τα 223(!) προαπαιτούμενα, από την εφαρμογή των οποίων - σύμφωνα με τις πάγιες μνημονιακές επιταγές-  θα εξαρτώνται κάθε φορά  αξιολογήσεις και οι εκταμιεύσεις των δόσεων, αυτό είναι οι πραγματικές προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Α. Τσίπρα. Μιας κυβέρνησης που έβαλε στο λαό νέα θηλιά 86 δις ευρώ - και δεσμεύτηκε πως, για οποιαδήποτε -μη προβλεπόμενη από το μνημόνιο- πράξη της, είναι υποχρεωμένη να ζητάει την έγκριση των δανειστών. Τέτοιος εξευτελισμός, τέτοια ταπείνωση!
Τα παράλληλα προγράμματα και τα περίφημα ισοδύναμα, για τα οποία γίνεται πολύς θόρυβος, είναι ένα πελώριο ψεύδος, μια μεγάλη απάτη, με σκοπό να δη­μιουργηθούν νέες ψευδαισθήσεις και προσδοκίες στο λαό και να μετατεθεί -σε μεταγενέστερο χρόνο- η εκδήλωση της λαϊκής οργής. Οι δημαγωγικές φλυαρίες του Α. Τσίπρα ότι στο τέλος της τετραετίας «θα έχουμε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια νέα Ελλάδα, μια Ελλάδα που θα έχει αφήσει πίσω της την κρίση και τα μνημόνια, μια Ελλάδα που θα έχει απαλλαγεί οριστικά από την επιτροπεία των δανειστών» και ότι «θα επιστρέψουμε την εξουσία στο λαό», καθώς και η διάτρητη αντινεοφιλελεύθερη συνθηματολογία του μαζί με την άσφαιρη ρητορική του περί «σύγκρουσης με το παλιό» είναι παραπλανητικοί ελιγμοί -και μόνο- που αποσκοπούν στην υφαρπαγή της ανοχής των εργατολαϊκών στρωμάτων στην αντιλαϊκή έφοδο, είναι ένας -ακόμη- εξοργιστικός εμπαιγμός προς το χειμαζόμενο λαό.

Οκτώ μήνες ήταν αρκετοί για να καταδειχθεί ο μοιραίος και θλιβερός ρόλος και προορισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Οκτώ μήνες ήταν αρκετοί για τη μετατροπή του από ένα «μη κανονικό κόμμα» - κατά τη γνωστή διατύπωση και υπόδειξη του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ - σε ένα ελεγχόμενο, «καθαρό», σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, εγγυητή της ομαλής κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης, πολύτιμο σταθεροποιητικό παράγοντα σε ένα πολιτικό σύστημα που, έχοντας εισπράξει τη μεγαλύτερη λαϊκή απαξίωση, αποδοκιμασία και περιφρόνηση, δοκιμάζεται από μια πρωτοφανή - μεταπολιτευτικά- κρίση.

Γενικευμένη επίθεση

Τώρα, η κυβέρνηση Α. Τσίπρα, αφού έχει -πλήρως- ευθυγραμμιστεί και υποταχθεί στους επικυρίαρχους και έχει δώσει τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις στην εγχώρια ολιγαρχία, τρέχει να υλοποιήσει - με πυρετώδεις ρυθμούς - τα διατεταγμένα, απολαμβάνοντας τα εύσημα, την έμμεση, την άμεση, ακόμη και κραυγαλέα, στήριξη των κρατούντων, εντός και εκτός των συνόρων. Δεν εδραιώνει και συνεχίζει - απλώς - το αντιλαϊκό έργο των προκατόχων της, αλλά το κλιμακώνει με εξαιρετικά βάναυσο τρόπο. Προτάσσει -μάλιστα - τα ίδια με αυτούς επιχειρήματα, αναμασά τις ίδιες μνημονιακές λέξεις, αναπαράγει τα ίδια αντιδραστικά διλήμματα και εκβιασμούς, εξευτελίζει και κουρελιάζει -χρησιμοποιώντας πανομοιότυπες μεθόδους - την αστική κοινοβουλευτική διαδικασία. Αυτή είναι η περιβόητη «σύγκρουσή» της με το «παλαιό, χρεοκοπημένο καθεστώς». Μια φτηνή προπαγάνδα που θέλει να συσκοτίσει την ουσιαστική ταύτισή της μαζί του.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται να ισοπεδώσει ό,τι έχει μείνει όρθιο από τα δυο πρώτα μνημόνια, έρχεται να δώσει τη χαριστική βολή στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα, τις δημοκρατικές και εργατικές κατακτήσεις, δικαιώματα και ελευθερίες, την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, τη λαϊκή κατοικία. Έρχεται, με τη σειρά της, να παραδώσει, ξεπουλώντας όσο - όσο, το δημόσιο πλούτο και τις υποδομές της χώρας στους άρπαγες δανειστές, που καραδοκούν και ανταγωνίζονται για τη λεία.
Πρόκειται για την ίδια τη γενικευμένη -εδώ και έξι χρόνια - επίθεση που λεηλατεί την εργατική τάξη, την αγροτιά, τα μικρομεσαία στρώματα, το σύνολο των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεζόμενων, από τον ιμπεριαλισμό και την εγχώρια ολιγαρχία, στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, οξύνοντας - στο έπακρ - τις ταξικές αντιθέσεις και βαθαίνοντας την υποδούλωση της χώρας στους ιμπεριαλιστές δυνάστες της, προσδίδοντάς της χαρακτηριστικά νεοαποικιακού ελέγχου και επιτροπείας.
Τα μνημόνια διαδέχονται το ένα το άλλο. Ο έκτος χρόνος μνημονιακής βαρβαρότητας - που διανύουμε - είναι ακόμη πιο βαρύς και σκληρός. Η κρίση στην ελληνική καπιταλιστική οικονομία βαθαίνει και οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις για τη διάρκεια, την ένταση και το βάθος της είναι εξαιρετικά δυσοίωνες. Για τον επόμενο χρόνο, το 2016, προβλέπεται -για άλλη μια φορά- αύξηση της ύφεσης, νέα εκτίναξη του χρέους, εντεινόμενη αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, νέα άνοδος της ανεργίας, βίαιες ανατροπές σε όλο το πλέγμα των εργασιακών, δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων του λαού. Οι ρυθμοί επιδείνωσης της δραματικής κατάστασης που βιώνουν ευρύτατα εργατολαϊκά στρώ­ματα είναι επιταχυνόμενοι. Το φάντασμα της Ελλάδας του ΄60, με τη φτώχια, την ανεργία, την εξαθλίωση, την ξενιτιά, έχει εγκατασταθεί σε κάθε λαϊκό σπίτι.
Η διασφάλιση της κυριαρχίας και των συμφερόντων της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας και των ιμπεριαλιστών κηδεμόνων και δανειστών της περνάει και επιτυγχάνεται μέσα από τη λεηλασία του λαού και το ξεπούλημα της χώρας. Και η κυβέρνηση Α. Τσίπρα προσφέρεται, αναδεικνύεται και χρησιμοποιείται σαν η μοναδική εκείνη δύναμη που μπορεί να ανταποκριθεί - στην τρέχουσα συγκυρία- στον επαίσχυντο αυτό ρόλο. Πρόκειται για τη γνωστή θλιβερή αποστολή και ρόλο, παντού και πάντα, των κάθε λογής ρεφορμιστών, «αριστερών» και «δεξιών». Όταν έχουν εξαντληθεί οι παραδοσιακές αστικές πολιτικές εφεδρείες και η κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος λαμβάνει ανησυχητικές ή και επικίνδυνες διαστάσεις, αναλαμβάνουν το βρώμικο ρόλο να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού, έχοντας τη δυνατότητα να αποπροσανατολίζουν, να εκτονώνουν, να αποδιοργανώνουν και να ενσωματώνουν - στους αστικούς σχεδιασμούς- το εργατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα.

Υποτελείς, αλλοπρόσαλλοι
 και επικίνδυνοι

Η Ελλάδα της ολόπλευρης εντεινόμενης κρίσης, η Ελλάδα της υποτέλειας και της ξενοκρατίας, αποτελεί έναν εξαιρετικά ευάλωτο στόχο. Ευρισκόμενη σε ένα εγγύς και ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από αστάθεια, σφοδρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και επεμβάσεις, επεκτεινόμενες και εντεινόμενες πολεμικές συγκρούσεις, διάλυση κρατών και επαναχάραξη συνόρων, με τα ιστορικών διαστάσεων προσφυγικά ρεύματα να εισρέουν και να διατρέχουν το έδαφός της, εγκλωβισμένη στις συμπληγάδες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας - κυρίως - υφίσταται την απροσχημάτιστη επιβολή των επικυρίαρχων.
Σε αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση Α. Τσίπρα, ενστερνιζόμενη πλήρως το δόγμα της υποτέλειας «ανήκομεν εις την Δύσιν», έχει περάσει από τις λογοκοπίες για «εθνικά περήφανη», «ανεξάρτητη», «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική, στις ευχαριστίες και τις υποκλίσεις στους ισχυρούς - από τον Ομπάμα μέχρι τη Μέρκελ και τον Ολάντ-, εκλιπαρώντας την εύνοια και τη στήριξή τους.
Παράλληλα, στους οκτώ αυτούς μήνες της διακυβέρνησής της, συνδυάζει την πολιτική της υποτέλειας με την άσκηση μιας αλλοπρόσαλλης και ιδιαίτερα επικίνδυνης εξωτερικής πολιτικής, δήθεν εκμετάλλευσης των ενδο­ϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που αντί να ισχυροποιεί τη θέση της χώρας την καθιστά υποχείριο και πεδίο έντονων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων. Όλα αυτά συνθέτουν ένα άκρως επικίνδυνο περιβάλλον και πραγματικότητα για τη χώρα και το λαό μας.
Οι επιταχυνόμενες αντιλαϊκές εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις επιβάλλουν την ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος, χειραφετημένου από τα ρεφορμιστικά ιδεολογήματα και αυταπάτες, που μαζί με την αντίσταση στην αντιλαϊκή επέλαση, θα διεκδικήσει κατακτήσεις και δικαιώματα και θα προβάλλει τα μεγάλα αντιιμπεριαλιστικά αντιπολεμικά αιτήματα, δείχνοντας το δρόμο για μια Ελλάδα ελεύθερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική και σοσιαλιστική. Είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να οδηγήσει σε ελπιδοφόρες εξελίξεις την υπόθεση του λαού