Εφτασε η ώρα της μεγάλης μάχης

Στα έξι χρόνια των Μνημονίων, υπήρξε άλλη μια περίπτωση που κυβέρνηση παρακαλούσε την τρόικα να γυρίσει στην Αθήνα. Ηταν το Σεπτέμβρη του 2011. Η τρόικα επέστρεψε, αφού προηγουμένως η κυβέρνηση Παπανδρέου και ο «πολλά βαρύς» Βενιζέλος θέσπισαν το χαράτσι, που μετά εξελίχτηκε σε ΕΝΦΙΑ.

Τώρα δεν είχαμε δραματικές εντάσεις, αλλά η κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων φρόντισε να καταστήσει την επιστροφή της τρόικας στην Αθήνα «ζήτημα ζωής και θανάτου». Αλλιώς «καήκαμε» που λέει και ο Τσακαλώτος.

Ούτε αποχώρησε χολωμένη η τρόικα, όπως είχε γίνει το 2011. Απλά, και οι δυο πλευρές (κυβέρνηση και ιμπεριαλιστές δανειστές) έκριναν πως είναι τέτοιο το περιεχόμενο του «πακέτου» που πρέπει να ψηφιστεί, που δεν μπορεί αυτό να γίνει με χιλιάδες τρακτέρ παραταγμένα στους εθνικούς δρόμους απ' άκρη σε άκρη της χώρας.

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, χωρίς ίχνος υπερβολής, να παραφράσουμε γνωστή διαφήμιση: οι αγρότες φεύγουν, η τρόικα έρχεται.

Φυσικά, θα δοθεί και πάλι η παράσταση της σκληρής διαπραγμάτευσης στις μαρμαρένιες σάλες του «Χίλτον». Την ονομάζουμε παράσταση, όχι γιατί δεν υπάρχουν στοιχεία διαπραγμάτευσης, αλλά γιατί αυτά αφορούν τις λεπτομέρειες, καθώς τα βασικά έχουν ήδη συμφωνηθεί. Επομένως, οι διαπραγματευτικές «εντάσεις», όπως προκύπτουν από την προπαγανδιστική διαχείριση που κάνει η κυβέρνηση, δεν είναι και τόσο εντάσεις. Κοντολογίς, το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Ολα τα ζητήματα που πρέπει να ρυθμιστούν για να κλείσει η περιβόητη πρώτη αξιολόγηση είναι σημαντικά. Για τους εργαζόμενους, όμως, κορωνίδα είναι το Ασφαλιστικό, γιατί δε θα είναι ένας ακόμα σταθμός σε μια μακρά πορεία αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων, αλλά φιλοδοξεί να αλλάξει άρδην το τοπίο, χαράζοντας το δρόμο για τη διάλυση αυτού που εδώ και 60 χρόνια γνωρίσαμε ως Κοινωνική Ασφάλιση.