Ομιλία του συν. Αντώνη Παπαδόπουλου στο άνοιγμα των διαδικασιών της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Η Συνδιάσκεψή μας ξεκινά σε μια στιγμή που κορυφώνεται η επίθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των ιμπεριαλιστών κηδεμόνων της για την επιβολή του τρίτου μνημονίου, με έναν καταιγισμό σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, που έρχονται να  ισοπεδώσουν  ό,τι έχει μείνει όρθιο από τα δύο πρώτα μνημόνια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Μια άγρια φοροεπιδρομή τελικής αφαίμαξης των λαϊκών εισοδημάτων, με νέες αυξήσεις στο ΦΠΑ, ύστερα απ' αυτές του περσινού καλοκαιριού, που χτυπούν κυρίως τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, με βαριές περικοπές στις επικουρικές και κύριες συντάξεις, με επίθεση στη λαϊκή κατοικία και ξεπούλημα  όσο-όσο της δημόσιας περιουσίας και των υποδομών της χώρας στους άρπαγες ιμπεριαλιστές.

Βρισκόμαστε, για πολλοστή φορά, μπροστά στο ίδιο χιλιοπαιγμένο παιχνίδι απάτης και ψευτιάς, αυτό της λεγόμενης σκληρής διαπραγμάτευσης και των υποτιθέμενων  κόκκινων γραμμών. Μόνο που η δήθεν σκληρή  διαπραγμάτευση καταλήγει πάντα στην προσαρμογή και υποταγή των κυβερνητικών εντολοδόχων στις επιδιώξεις, τις προσταγές και τις ορέξεις των δανειστών. Εκεί θα καταλήξει και η σημερινή, ανεξάρτητα  από  τις μανούβρες που κάνει, τα διάφορα επικοινωνιακά κόλπα που σκαρφίζεται, τις θλιβερές επινοήσεις που επιστρατεύει η κυβερνητική προπαγάνδα για  να συγκαλύψει την υποταγή  της κυβέρνησης και να συσκοτίσει την πραγματικότητα της επερχόμενης κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης.

Η διασφάλιση της κυριαρχίας και των συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχίας και των ιμπεριαλιστών πατρώνων της περνά μέσα από τη στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων, τη λεηλασία του λαού και το ξεπούλημα της χώρας. Και η κυβέρνηση Τσίπρα ανταποκρίνεται στη σημερινή  φάση καλύτερα από κάθε άλλον σε αυτόν το ρόλο. Πρόκειται για τη γνωστή θλιβερή αποστολή και ρόλο, παντού  και πάντα, των κάθε λογής ρεφορμιστών, που  όταν σε περιόδους κρίσης  του αστικού πολιτικού συστήματος εξαντλούνται οι κλασικές αστικές πολιτικές εφεδρείες, αναλαμβάνουν το βρώμικο ρόλο να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας  και του ιμπεριαλισμού, ποντάροντας στην δυνατότητά τους να αποπροσανατολίζουν το λαό σκορπώντας αυταπάτες, να εκτονώνουν και να χειραγωγούν το  κίνημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας να παριστάνει το κόμμα της αριστεράς, ενώ βουλιάζει  όλο και πιο βαθιά στον θλιβερό ρόλο του, προσφέρει και άλλες πολύτιμες υπηρεσίες στις αντιδραστικές δυνάμεις. Προσφέρει την ευκαιρία στη Δεξιά και σ'  όλες τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις που έχουν κάθε λόγο να τον ταυτίζουν  με την Αριστερά,  να ανεμίζουν τις ψεύτικες υποσχέσεις του και τα

αντιλαϊκά του έργα, για να συκοφαντήσουν την ιστορία, την πολιτική και το όραμα του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Το ναυάγιο και η χρεοκοπία της ρεφορμιστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιείται για την εδραίωση της αστικής ιδεολογίας και  πολιτικής, προσφέροντας όπλα σε ένα  αντιαριστερό, αντικομμουνιστικό  παραλήρημα, που χρεώνει στην Αριστερά την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Ο προοδευτικός, αριστερός κόσμος έχει για δεύτερη φορά, ύστερα από το 1989 -90, την ευκαιρία, σε διαφορετικές συνθήκες αλλά με τις ίδιες και χειρότερες συνέπειες, να διαπιστώσει το θλιβερό ρόλο και το κατάντημα της λεγόμενης “πρώτη φορά κυβέρνηση Αριστεράς”. Να διαπιστώσει το ρόλο μιας ψευτοαριστερής  διακυβέρνησης που έρχεται να νομιμοποιήσει τα πιο βάρβαρα μέτρα με αριστερό περιτύλιγμα, που αμαυρώνει και στιγματίζει τις ιδέες, τους αγώνες, την ίδια την έννοια της Αριστεράς, να διαπιστώσει πως πρόκειται, στην πραγματικότητα, για  ένα φερέφωνο μια δεξιάς πολιτικής, για έναν απολογητή της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

Αυτοί που  οδηγούν  το λαό σε μεγαλύτερη φτώχεια, και εξαθλίωση, θα εισπράξουν αναπόφευκτα τη λαϊκή αποδοκιμασία, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το εργατικό και λαϊκό κίνημα, θα έρθει η στιγμή που δεν θα μπορούν να κυβερνήσουν. Όπως ακριβώς συνέβη  με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, έτσι θα συμβεί και με τη σημερινή και με κάθε κυβέρνηση – υπηρέτη των μνημονίων.

Ήδη, η δυνατότητά της να εκτονώνει και να ενσωματώνει το κίνημα δέχεται τα πρώτα σοβαρά πλήγματα. Πλατιά λαϊκά στρώματα που πίστεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ και τον στήριξαν, αφυπνίζονται και αποδεσμεύονται από την επιρροή του. Οι μύθοι και οι  πλάνες τελειώνουν με επώδυνο τρόπο. Μετά από μια μεγάλη περίοδο υποχώρησης και αυταπατών, οργανώνονται οι πρώτες μαζικές εργατολαϊκές κινητοποιήσεις. Εργαζόμενοι, αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, νέοι, συνταξιούχοι βγήκαν μαζικά και θα ξαναβγούν  στους δρόμους του αγώνα για να φρενάρουν την αντιλαϊκή επίθεση.

Αξιοποιώντας η ΝΔ τη γρήγορη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ και την αφόρητη κατάσταση των λαϊκών μαζών, δημαγωγεί ασύστολα και χειραγωγεί τις εξελίξεις στην κατεύθυνση της δικής της αντιδραστικής πολιτικής όπως την έζησε στο πετσί του ο λαός μας τα προηγούμενα χρόνια.

Από κοινού με το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ συγκροτεί ένα μέτωπο υποτακτικών προθύμων, που ύστερα από την ταπεινωτική συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται “δικαιωμένοι” για τη μνημονιακή τους πολιτική και την τυφλή τους προσήλωση στον ευρωμονόδρομο.

Η ΝΔ εμφανίζεται δημαγωγικά να αντιπολιτεύεται  τον ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα όμως, λειτουργώντας  ως κανονικό φερέφωνο των ιμπεριαλιστών, στηρίζει, παροτρύνει και πιέζει την κυβέρνηση για την άμεση εφαρμογή των βάρβαρων μνημονιακών και φοροληστρικών μέτρων, την καρατόμηση μισθών και συντάξεων, την ισοπέδωση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την απόλυση δημόσιων υπαλλήλων και οργανώνει την επάνοδό της  στην κυβερνητική  εξουσία με τη στήριξη  ισχυρών ντόπιων και ξένων κυρίαρχων κέντρων, σαν ο κύριος εγγυητής της μνημονιακής αντιλαϊκής επέλασης.

Έχοντας εδραιώσει, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής μια σταθερή βάση, συνεχίζουν τις φασιστικές επιθέσεις και τους τραμπουκισμούς τους. Πρόκληση στα δημοκρατικά – αντιφασιστικά αισθήματα του λαού μας αποτέλεσε η αποφυλάκιση των δολοφόνων του Π. Φύσσα. Η λαϊκή απαίτηση για την παραδειγματική τιμωρία τους όπως και κάθε ενόχου  για ρατσιστική και  φασιστική βία, ο αντιφασιστικός αγώνας γενικότερα για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής που επιδίδεται σε ένα αχαλίνωτο πατριδεμπόριο και μια αντιμεταναστευτική υστερία πρέπει να δυναμώσει.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Αν από τη μια πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένθερμος υπερασπιστής και απολογητής της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας της ΕΕ στη χώρα μας, από την άλλη το ΚΚΕ, όχι μόνο δεν κάνει αγώνα για να σπάσουν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, αλλά αντίθετα καταγγέλλει, στο όνομα ενός κούφιου αντικαπιταλισμού, όσους παλεύουν ενάντια στην εξάρτηση και την υποτέλεια, θεωρώντας ξένο προς τα λαϊκά συμφέροντα τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία.

Με βροντερά ταξικά συνθήματα και ακόμα πιο ταξικές “αντικαπιταλιστικές” θεωρίες απορρίπτει  την επαναστατική γραμμή του διεθνούς και του δικού μας κομμουνιστικού κινήματος, τη γενική γραμμή της 3ης Διεθνούς και των αντιφασιστικών μετώπων, απαρνιέται τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό  και την προλεταριακή επανάσταση και στη θέση της μικρής ομάδας των πανίσχυρων ιμπεριαλιστικών κρατών, στήνει μια “ιμπεριαλιστική  πυραμίδα” από εκατοντάδες «αλληλοεξαρτώμενα», δήθεν ιμπεριαλιστικά κράτη, συγκαλύπτοντας, έτσι, το ρόλο των πραγματικά ιμπεριαλιστικών  κρατών που ασκούν παγκόσμια πολιτική και αμβλύνοντας την πάλη  των λαών ενάντια στους μεγαλύτερους εχθρούς της ανθρωπότητας.

Παραπέμποντας το ΚΚΕ τη λύση όλων των προβλημάτων στην μελλοντική  “λαϊκή εξουσία” του κηρύσσει τη φυγή από το πραγματικό πεδίο της ταξικής πάλης, από τα φλέγοντα αιτήματα των λαϊκών μαζών και από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κομμουνιστικό κίνημα ύστερα από την καπιταλιστική παλινόρθωση και τη χρεοκοπία του ρεβιζιονισμού, και όλα αυτά τα επενδύει με ψευτοεπαναστατικά συνθήματα και κούφιες αντεπιθέσεις.

Πίσω από την κομματική περιχαράκωση και τη διασπαστική πρακτική που εφαρμόζει  η ηγεσία του στο μαζικό κίνημα και σε κάθε κινητοποίηση,  κρύβεται η εναντίωσή της στους αγώνες που δεν ελέγχει, η έλλειψη πίστης  στη δύναμη του ενιαίου  λαϊκού  αγώνα για τη διεκδίκηση  των άμεσων ζωτικών αιτημάτων, η ηττοπαθής αντίληψη ότι η εργατική τάξη και ο λαός δεν μπορούν να φρενάρουν την αντιλαϊκή επίθεση και τελικά η προσαρμογή στην υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων.

Η ηγεσία της ΛΑΕ παρέμεινε προσκολλημένη στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την τελευταία στιγμή, συγκαλύπτοντας και εξωραΐζοντας  όλες τις απατηλές υποσχέσεις του περί “τέλους των μνημονίων και της τρόικας” και στηρίζοντας, από κορυφαίες υπουργικές θέσεις, το αντιλαϊκό περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής του.

Το πολιτικό “μεταβατικό” πρόγραμμα, που προβάλλει σήμερα η ΛΑΕ, αποτελεί αντίγραφο του ρεφορμιστικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, στα πρώτα χρόνια των μνημονίων, που τον οδήγησαν  στη θλιβερή μνημονιακή του κατάληξη. Εκεί  οδηγεί και η πολιτική της ΛΑΕ σπέρνοντας ρεφορμιστικές  αυταπάτες και εγκλωβίζοντας δυνάμεις σε μια προδιαγεγραμμένη  πορεία με γνωστό τέλος.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν και εμφανίζεται με μια πληθωρική αντικαπιταλιστική φρασεολογία, το πραγματικό  περιεχόμενο της πολιτικής της συνίσταται σε ένα παρόμοιο  ρεφορμιστικό “μεταβατικό” πρόγραμμα.

Αυτό εξ άλλου  την οδήγησε να λειτουργεί μέχρι και το δημοψήφισμα, τον περασμένο Ιούλη, σαν συμπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ και να παίρνει δραστήρια μέρος σε όλες τις φιλοκυβερνητικές  συγκεντρώσεις για να στηριχθεί η κυβέρνηση Τσίπρα στη “σκληρή διαπραγμάτευση με τους θεσμούς”, σπέρνοντας ολέθριες αυταπάτες για τον πραγματικό χαρακτήρα της και την πολιτική της. Αυτό ακριβώς το πρόγραμμα οδήγησε οργανώσεις  της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μεταπηδήσουν στη ΛΑΕ και μπορεί να αποτελέσει τη βάση για τη συνένωσή τους, στη συνέχεια, προκειμένου να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη κοινοβουλευτική παρουσία.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Μπροστά  στα αλλεπάλληλα κύματα αντεργατικών μέτρων που έρχονται να επιδεινώσουν δραματικά τη θέση των εργαζομένων, ο μόνο δρόμος ήταν και παραμένει ο δρόμος της παλλαϊκής – πανεργατικής αντίστασης και πάλης ενάντια στους  ξένους και ντόπιους δυνάστες και εκμεταλλευτές και τα πολιτικά τους φερέφωνα, για την ανατροπή των μέτρων που πέρασαν και την απόκρουση αυτών που έρχονται, τη διεκδίκηση και επανακατάκτηση των λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, σε σύνδεση με τα γενικότερα αιτήματα πάλης για την έξοδο από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

Η πείρα των τελευταίων χρόνων πάλης ενάντια στα μνημόνια ήρθε να επιβεβαιώσει ξανά τη δοκιμασμένη αλήθεια του επαναστατικού κινήματος ότι η απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης, η ανατροπή των αντεργατικών μέτρων και η διεκδίκηση των μεγάλων αντιιμπεριαλιστικών αιτημάτων του λαού μας δεν πρόκειται να έρθει μέσα από κοινοβουλευτικούς ελιγμούς και τεχνάσματα, μέσα από κάλπικα δημοψηφίσματα που σκορπούν οδυνηρές αυταπάτες και απογοητεύσεις, αλλά μέσα από την ανάπτυξη ενός ισχυρού λαϊκού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, με εμπιστοσύνη στη δύναμη των μαζών.

 Σε αυτή την κεντρική κατεύθυνση προχώρησε και θα συνεχίσει να μάχεται το Μ-Λ ΚΚΕ.

 Έχουν βγει, επίσης, και άλλα συμπεράσματα από τα τελευταία έξι χρόνια διεξαγωγής του αγώνα. Ποιος προσανατολισμός έδωσε τη δυνατότητα να εκφραστεί με μεγαλύτερη μαζικότητα η αντίσταση των εργαζομένων  και ποιες θέσεις υπέσκαπταν και αποδυνάμωναν αυτή τη μαζικότητα.

 Όλοι οι μαζικοί αγώνες  αναπτύχθηκαν μέσα από τα πρωτοβάθμια  συνδικάτα και τις ομοσπονδίες, που ασκώντας ισχυρή πίεση στις υποταγμένες ηγεσίες των ανώτερων οργάνων  του συνδικαλιστικού κινήματος, τις εξανάγκασαν να προκηρύξουν μια σειρά πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις που διευκόλυναν στην πράξη την πιο πλατιά ενιαία  παρέμβαση των εργαζομένων.

Τα τελευταία χρόνια, που εξασθένισε μια τέτοια πίεση με τις αυταπάτες που σκόρπισε ο ΣΥΡΙΖΑ και υποχώρησαν οι πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις, διαπιστώθηκε πως κανένα “ανεξάρτητο  κέντρο αγώνα” τύπου ΠΑΜΕ ή κάποιο κακέκτυπό του δεν μπόρεσε να κινητοποιήσει, κατ' ελάχιστο, τις ευρύτερες μάζες των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που κινητοποιούνταν την περίοδο 2010 – 12.

Η πίεση για ένα τέτοιο σκοπό επιβάλλεται να συνεχιστεί γιατί αποδείχθηκε πως μόνο μέσα από τα συνδικάτα  και τη μορφή των πανεργατικών

κινητοποιήσεων μπορούν να τραβηχτούν πλατύτερες μάζες στο  δρόμο  του αγώνα. Αυτό έδειξαν ξανά οι πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις  του περσινού Νοέμβρη και Δεκέμβρη και ιδιαίτερα η πρόσφατη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση στις 4 Φλεβάρη. Αυτό θα δείξουν και οι επόμενες πανεργατικές απεργίες ενάντια στα αντιασφαλιστικά και φοροληστρικά μέτρα του  τρίτου μνημονίου που βρίσκονται μπροστά μας. 

Το  τελευταίο διάστημα, μπροστά στις δυσκολίες που ορθώνονται για την ανάπτυξη της εργατικής και  λαϊκής πάλης, ξαναφουντώνουν όλες οι βαθιά λαθεμένες απόψεις που αντιπαλέψαμε για τα συνδικάτα, και επινοούνται διάφορα υποκατάστατα, που επαναφέρουν προτάσεις “παναριστερού πολιτικού συντονισμού” σαν απάντηση δήθεν για το ξεπέρασμα των δυσκολιών. Το να επανέρχονται παρόμοιες προτάσεις, μετά το ναυάγιο και τη χρεοκοπία  της ιδέας του παναριστερού πόλου που ενσάρκωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας μια σειρά οργανώσεις να γίνουν νεροκουβαλητές του, σημαίνει πως τα ρεφορμιστικά  “μεταβατικά” προγράμματα καλά κρατούν. Προτάσεις  και προγράμματα που όχι μόνο δεν συμβάλλουν στο ξεμπλοκάρισμα  του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και  στην ανασύνταξη του  αριστερού κινήματος, αλλά αντίθετα συντηρούν τη σύγχυση και συσκοτίζουν το δρόμο για την ανασυγκρότησή τους.

Μια αγωνιστική ταξική πολιτική δε βλέπει τη μαζικότητα των αγώνων μονοδιάστατα, περιορίζοντας τον ορίζοντά της στα άμεσα αιτήματα, παραβλέποντας τον πολιτικό τους προσανατολισμό. Αν η μαζικότητα αποτελεί προϋπόθεση χωρίς την εκπλήρωση της οποίας κανένας αγώνας δεν μπορεί  να αναπτυχθεί  αποτελεσματικά, ο σωστός ή όχι πολιτικός προσανατολισμός των αγώνων είναι αυτός που θα καθορίσει τελικά την προοπτική και την έκβασή τους. Όσο αυτοί οι αγώνες που αναπτύσσονται δεν συνδέονται με μια επαναστατική ιδεολογία και πολιτική που μπορεί να τους ανυψώνει  σε ένα ανώτερο επίπεδο και να τους δίνει αγωνιστικό, ταξικό περιεχόμενο, τον αναγκαίο πολιτικό προσανατολισμό, δεν θα ξεφεύγουν από το σημερινό επίπεδο των ρεφορμιστικών αυταπατών και ακόμα χειρότερα είναι εύκολο να χειραγωγηθούν και να αξιοποιηθούν από τα αστικά και ψευτοαριστερά  κόμματα για τους δικούς τους σκοπούς.

Και αυτό ακριβώς συνέβη με τους σημαντικούς αγώνες που αναπτύχθηκαν το 2010 -12, αφού η έκβασή τους επηρεάστηκε και καθορίστηκε από τον πολιτικό προσανατολισμό  του ΣΥΡΙΖΑ, από το πολιτικό περιεχόμενο μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, που κατάφερε να εγκλωβίσει το κίνημα και τους αγώνες στο τέλμα των ρεφορμιστών αυταπατών και των κάλπικων υποσχέσεων.

 Βέβαια η γενικότερη υποχώρηση του κινήματος, το χαμηλό επίπεδο συνείδησης και οργάνωσης  των μαζών, συνδέεται πέρα από τις αυταπάτες των εύκολων λύσεων που σκόρπισε τα προηγούμενα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, με την υπόσκαψη  και διάβρωση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που έχει προκαλέσει  η πολύχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού και η καπιταλιστική παλινόρθωση, συνδέεται με την αδήριτη  αναγκαιότητα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.

Αυτή ακριβώς η κατάσταση καθορίζει τους αρνητικά διαμορφωμένους συσχετισμούς δυνάμεων σε βάρος του κινήματος και ερμηνεύει  την αδυναμία ανατροπής των αντεργατικών μέτρων και της κυβερνητικής πολιτικής, καλλιεργώντας κάθε είδους συγχύσεις, απογοητεύσεις και ηττοπάθειες.

Όσο δεν προχωρά η διαδικασία ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες θα χαρακτηρίζονται από αστάθεια και αποσπασματικότητα, από εφήμερες διακυμάνσεις, θα είναι του ύψους και του βάθους.

Ο στόχος της ανασυγκρότησης, του κομμουνιστικού κινήματος αποτελεί για το Μ-Λ ΚΚΕ κεντρικό καθήκον. Και για μας ανασυγκρότηση σημαίνει πως η βασική μάζα των κομμουνιστών που παραμένουν πιστοί στους επαναστατικούς σκοπούς του αγώνα, όχι μόνο αυτοί που είναι σήμερα ενταγμένοι στις μαρξιστικές -  λενινιστικές οργανώσεις, αλλά και εκείνοι που βρίσκονται στις γραμμές του ΚΚΕ και σ'  άλλες οργανώσεις της κομμουνιστικής Αριστεράς καθώς και χιλιάδες ανένταχτοι κομμουνιστές θα έχουν συνενωθεί στα πλαίσια ενός ενιαίου πολιτικού κόμματος, του αναδημιουργημένου κόμματος της εργατικής τάξης.

Ένας τέτοιος μακρόπνοος στόχος δεν πρόκειται νάρθει απλά σαν προϊόν μιας κάποιας συμφωνίας πολιτικών οργανώσεων, αλλά θα προκύψει μέσα από την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών στους  εργατικούς και λαϊκούς αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την ντόπια ολιγαρχία και τους πολιτικούς υπηρέτες τους, μέσα από το ρίζωμα και το άπλωμα των δεσμών τους με την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες, μέσα από παρατεταμένους κοινούς ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες ενάντια στο ρεφορμιστικό, σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ και το ρεβιζιονιστικό ΚΚΕ, και ενάντια στα ιδεολογικά ρεύματα του μικροαστικού  ψευτοεπαναστατισμού.

Μέσα από ποιους δρόμους και ενδιάμεσες φάσεις θα διανυθεί αυτή η πορεία, μέσα από ποιες ανακατατάξεις και διαφοροποιήσεις θα δημιουργηθούν νέες δυνάμεις και μέσα από ποιά  σχήματα θα εκφραστούν, θα συγκλίνουν, θα συναντηθούν και θα σφυρηλατήσουν αγωνιστικούς δεσμούς όλες αυτές οι δυνάμεις, αυτό θα το δείξει η ίδια η ζωή και δεν χωρούν προβλέψεις.

Αυτό  που έχει σημασία για εμάς είναι ο τρόπος που θα δράσουμε και η δική μας συμβολή στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος. Εμείς πιστεύουμε πως πυρήνας και κινητήρια δύναμη αυτής της ανασυγκρότησης πρέπει να είναι το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα. Μόνο που για να μπορέσει να εκπληρώσει αυτό το καθήκον πρέπει να ξεπεράσει τη διάσπαση των δυνάμεών του. Το Μ-Λ ΚΚΕ έχει  προβάλει και παλέψει, κοντά τρεις δεκαετίες, τη γραμμή της ενότητας όλων των δυνάμεων  του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, οργανωμένων και ανένταχτων, στα πλαίσια μιας ενιαίας οργάνωσης.

Το κίνημά μας έδωσε τις δικές του απαντήσεις σε όλα τα μεγάλα προβλήματα που συντάραξαν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, μισό αιώνα τώρα, και οδήγησαν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Οι θέσεις που πρόβαλε και πάλεψε, στη  διάρκεια της πενηντάχρονης ιστορίας του, πάνω στα μεγάλα προβλήματα και  τους στόχους του λαϊκού αγώνα και του κομμουνιστικού κινήματος, επιβεβαιώθηκαν μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης και της πολεμικής με τον σύγχρονο ρεβιζιονισμό  και αποτελούν  τη βάση για να προχωρήσουμε στο δρόμο της ανασυγκρότησης.

Από την άλλη, βλέποντας αυτό τον μισό  αιώνα, δεν μπορούμε να μη δούμε τις αρνητικές καταστάσεις που σημάδεψαν την πορεία του κινήματός μας, διεθνώς και στη χώρα μας και το οδήγησαν σε μεγάλη υποχώρηση. Τα σοβαρά λάθη που διαπράχθηκαν, οι αδυναμίες και ανωριμότητες που εκδηλώθηκαν στις γραμμές του,  η διάσπαση και  διασπορά των δυνάμεών του, δεν του επέτρεψαν να συνδεθεί με πλατιές μάζες εργαζομένων και να αποκτήσει μια μαζική επιρροή στο λαϊκό  κίνημα.

Έχουμε  χρέος να σκύψουμε στον απολογισμό της ιστορίας του κινήματός μας με υπεύθυνο, σοβαρό και αντικειμενικό τρόπο, να βγάλουμε χρήσιμα διδάγματα και συμπεράσματα από τη θετική και αρνητική εμπειρία μας, από τα σωστά και τα λάθη που διαπράξαμε, έτσι ώστε να εξοπλιστούμε στο δύσκολο  και μακρόχρονο αγώνα μας.

Το πιο σημαντικό  όμως, συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι πως το μαρξιστικό – λενινιστικό  κίνημα της χώρας μας, παρά τις σκληρές δοκιμασίες του ταξικού αγώνα, τις διώξεις, τις φυλακές και τις εξορίες, παρά τις περιπέτειες που πέρασε με τις διασπάσεις και τη σοβαρή εξασθένιση των δυνάμεών του, δεν έχασε ποτέ, σε όλο  το διάστημα της πολυκύμαντης διαδρομής του, τον επαναστατικό του προσανατολισμό, την αγωνιστική διάθεση και πίστη των δυνάμεων που το συγκροτούν να συνεισφέρουν στην επαναστατική υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού μας.

Έχοντας βαθιές ρίζες, το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας, συμπλήρωσε πάνω από μισό αιώνα συνεχούς αγωνιστικής δράσης και προσφοράς. Αυτό πιστοποιεί η αδιάκοπη αγωνιστική παρουσία και πάλη των δύο οργανώσεων, του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ (μ-λ), στο στίβο του πολιτικού και ταξικού αγώνα. Από τις αρχές του 2012, τέσσερα χρόνια τώρα, οι δύο οργανώσεις συνεργάζονται κεντρικά πολιτικά παρεμβαίνοντας σε αλλεπάλληλες κεντρικές πολιτικές μάχες, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα, όλο αυτό το διάστημα, μια πλούσια δράση στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ, μέσα στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, μέσα στα πολιτικά, κοινωνικά και ταξικά μέτωπα, επιβεβαιώνοντας πως η συνεργασία αυτή  πατά σε σταθερές πολιτικές βάσεις και μπορεί να αποκτήσει ακόμα πιο ουσιαστικό και ευρύτερο περιεχόμενο.Μόνο θετικά στοιχεία προσφέρει ο απολογισμός της.

Οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν τώρα είναι  ευνοϊκές, σίγουρα ευνοϊκότερες από κάθε άλλη περίοδο, για να τεθεί  και να απασχολήσει συγκεκριμένα τις δυνάμεις του  μαρξιστικού – λενινιστικού  κινήματος ο στόχος της ενότητας και  να αναληφθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες προκειμένου να δημιουργηθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν μέσα από επίμονες, συντονισμένες και συνειδητές προσπάθειες να προχωρήσει στη ζωή η ενότητα των μαρξιστών – λενινιστών και η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού  κινήματος.

Προβάλλοντας σταθερά αυτή τη γραμμή και παλεύοντας να γίνει κτήμα όλο και περισσότερο  δυνάμεων, το Μ-Λ ΚΚΕ πρέπει να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά, για την ισχυροποίηση, την ανάπτυξη και το δυνάμωμα της πολιτικής και οργανωτικής του επιρροής συμβάλλοντας έτσι, με τον καλύτερο τρόπο, στην προώθηση αυτών των στόχων.

Στη βάση αυτή, συντρόφισσες και σύντροφοι, ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που μας απασχόλησε βαδίζοντας προς τη Συνδιάσκεψη είναι αυτό που αφορά την κομματική οικοδόμηση και την οργανωτική πολιτική μας.Γιατί πέρα από την κρισιμότητα, που έχει αυτός ο τομέας γενικά, αφού συνδέεται με την οικοδόμηση όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που πρέπει να αποκτήσει το κόμμα μας για να πραγματοποιήσει τους στόχους του, σ' αυτόν τον τομέα εντοπίζονται και οι πιο σοβαρές αδυναμίες, ελλείψεις και ανεπάρκειες της δουλειάς μας.

Γι' αυτό ακριβώς κρίναμε σκόπιμο να συζητήσουμε διεξοδικά αυτά τα ζητήματα σε όλη την κλίμακα της οργάνωσης, με πνεύμα κριτικής και αυτοκριτικής, αφιερώνοντας ξεχωριστό κεφάλαιο στις Θέσεις  της ΚΕ.

Είναι αναγκαίο να επικεντρώσουμε περισσότερο την προσοχή μας στα προβλήματα της κομματικής οικοδόμησης , να μη μένουμε μόνο στον εντοπισμό τους, αλλά να καταπιαστούμε άμεσα με την αντιμετώπισή τους, παίρνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα.

Οι αδυναμίες  μας, που φάνηκαν μέσα από τη δράση στα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα, ανέδειξαν την ανάγκη να  οργανώσουμε, ακόμα καλύτερα, τη ιδεολογικοπολιτική δουλειά μας. Να εξοπλίσουμε περισσότερο τα μέλη μας, να ενισχύσουμε την ικανότητά τους και να ενθαρρύνουμε την πρωτοβουλία τους στην υπεράσπιση, και διάδοση της γραμμής του Μ-Λ ΚΚΕ. Να οργανώσουμε καλύτερα τις παρεμβάσεις μας στις εργατικές και λαϊκές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, να απαλλαγούμε από  κάθε πνεύμα εφησυχασμού, χαλάρωσης και φιλελευθερισμού και να δυναμώσει το πνεύμα της επαγρύπνησης και της περιφρούρησης, της αγωνιστικής πειθαρχίας και της μαχητικής στάσης μέσα στις γραμμές του κόμματος και της νεολαίας.

Σάρκα και πνοή του κόμματος είναι τα μέλη του. Αυτά βάζουν σε  κίνηση την πολιτική  του και γι' αυτό ένας σπουδαίος τομέας της κομματικής οικοδόμησης είναι ο ιδεολογικοπολιτικός εξοπλισμός και η διαπαιδαγώγηση των μελών του. Θέλουμε κομματικά μέλη που  να μπορούν να λύνουν προβλήματα εκεί που ζουν και παλεύουν, να μπορούν να εκτιμούν πολιτικά καταστάσεις, σύμφωνα με τον κομματικό προσανατολισμό. Θέλουμε κομματικά μέλη λαϊκούς αγωνιστές, σεμνά και προσιτά στον κόσμο που να συναναστρέφονται και να δένονται με τους εργαζόμενους.  Με ενεργητική  παρέμβαση στο μαζικό κίνημα και πρωτοπόρα συμμετοχή στην καθημερινή ταξική πάλη, που να εμπνέονται από το πνεύμα θυσίας των κομμουνιστών για την κοινή μας υπόθεση.

Θέλουμε μέλη με το θάρρος της γνώμης τους, με συμβολή στη διαμόρφωση της κομματικής γραμμής   και πειθαρχημένα στην εφαρμογή  της πολιτικής που έχει αποφασιστεί συλλογικά. Θέλουμε μέλη που να αντιμάχονται τις ατομιστικές τάσεις, που να αναδείχνουν την προσωπικότητά τους μέσα από την κομματική συλλογικότητα. Που να θέτουν τα λαϊκά και κομματικά συμφέροντα σε πρώτη μοίρα σε σχέση με τα ατομικά συμφέροντα.

Με το ακαταμάχητο όπλο της κριτικής και  αυτοκριτικής, να ενεργοποιήσουμε δημιουργικά και να αξιοποιήσουμε όλο  το  δυναμικό του κόμματος και της νεολαίας που ορισμένες φορές μένει στάσιμο και αναξιοποίητο. Να εμπιστευθούμε  και να αναθέσουμε πιο τολμηρά καθοδηγητικές ευθύνες και αρμοδιότητες, διαμορφώνοντας νέα ικανά στελέχη που θα αναλάβουν να πάνε μπροστά την υπόθεση του κόμματος. 

Σκοπός του κομμουνιστικού κόμματος είναι να κινητοποιήσει, να οργανώσει και να καθοδηγήσει σε σκληρούς και μακρόχρονους  αγώνες τις λαϊκές μάζες για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους και την επαναστατική κοινωνική απελευθέρωση. Για  να εκπληρώσει αυτούς  τους σκοπούς οφείλει να δεθεί στενά μαζί τους. Η σύνδεση με τις λαϊκές μάζες είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό των κομμουνιστών που κατακτιέται με οργανωμένη, μεθοδική, μακρόχρονη και αδιάκοπη προσπάθεια.

Συμμετέχοντας δραστήρια το κόμμα μας στους μικρούς και μεγάλους αγώνες, αναπτύσσοντας τη δράση του στα συνδικάτα και στο μαζικό κίνημα, κατάφερε να συνδεθεί με νέους εργαζόμενους και αγωνιστές, να διευρύνει τον κύκλο της ιδεολογικοπολιτικής του επιρροής, να στρατολογήσει νέους συντρόφους  που βρίσκονται σήμερα μαζί μας, να δημιουργήσει νέες κομματικές οργανώσεις.

Όμως, παρά τα θετικά βήματα που έγιναν στον τομέα  αυτό, εξακολουθεί  να είναι πολύ περιορισμένη και αδύναμη η σύνδεση του κόμματος με ευρύτερες μάζες εργαζομένων και συνεχίζει να υπάρχει ένα πνεύμα υποτίμησης της επίμονης προσπάθειας που πρέπει να καταβάλλουμε για να αποκτήσουμε στενούς δεσμούς και να ριζώσουμε σε εργατικούς και αγροτικούς χώρους. 

Εξακολουθούμε να δείχνουμε λειψή εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας και αναζητούν λύσεις και διεξόδους σε αγωνιστικούς προσανατολισμούς. Πολλές φορές διστάζουμε, μας χαρακτηρίζει έλλειψη τόλμης και εμπιστοσύνης στις δυνατότητές μας να προσεγγίσουμε νέους αγωνιστές και να δουλέψουμε συστηματικά για την σύνδεσή  τους με την οργάνωση.

Μπορεί η φράση να συνδεθούμε με τις μάζες να μοιάζει σαν κάτι εύκολο και απλό. Όμως, στην πραγματικότητα, είναι ένα από τα πιο δύσκολα και σύνθετα καθήκοντα για ένα επαναστατικό κόμμα που συνδέεται με πολλούς παράγοντες, και είναι τελικά αυτό, μετά τη χάραξη της πολιτικής γραμμής, που θα κρίνει την προοπτική και την έκβαση του αγώνα μας.

Η δυνατότητα απόκτησης δεσμών με τις λαϊκές μάζες συνδέεται με την ιδεολογική και πολιτική μας γραμμή, με την τακτική και συνθηματολογία μας, με τον τρόπο δουλειάς στα συνδικάτα και το μαζικό κίνημα, με τις μορφές πάλης που προτείνουμε, με το σθένος, το ηθικό, την πίστη που μας διακατέχει. Και πάνω απ' όλα συνδέεται με την αγωνιστική ικανότητά  μας  συλλογικά και ατομικά, να βρισκόμαστε μέσα στις μάζες, να πιάνουμε τον παλμό τους, να ζούμε τα προβλήματα και τις ανάγκες τους, να γινόμαστε ένα μαζί τους στους καθημερινούς αγώνες, να διδασκόμαστε από αυτές αντλώντας πολύτιμες εμπειρίες από τη  δράση τους, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους και σφυρηλατώντας αγωνιστικούς δεσμούς μαζί  τους.

Από κάθε άποψη, μπροστά στις δυσκολίες του αγώνα και στα όποια προβλήματα προκύψουν στην πορεία μας, βασική προϋπόθεση για την αντιμετώπισή τους είναι η οικοδόμηση μιας ισχυρής επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά και η στενή σύνδεσή μας με τις εργαζόμενες μάζες.

Σε δύσκολες συνθήκες, και παρά τις μικρές μας δυνάμεις, το Μ-Λ ΚΚΕ με αντοχή και σταθερότητα, πέρασε μέσα από πυκνές αγωνιστικές και πολιτικές μάχες και έδειξε ότι είναι μια μάχιμη κομμουνιστική δύναμη με ιδεολογικοπολιτικά και  αγωνιστικά  εφόδια που του επιτρέπουν να προχωρά μπροστά, ξεπερνώντας σοβαρές αντιξοότητες.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Τον επόμενο χρόνο συμπληρώνεται ένας αιώνας από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση που εγκαινίασε μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα, την εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων, υψώνοντας την τάξη των καταπιεζόμενων  και εκμεταλλευόμενων σε κυρίαρχη τάξη, οικοδομώντας ένα νέο κοινωνικό σύστημα, το σοσιαλισμό.

Σε δύο χρόνια κλείνει ένας αιώνας από την ίδρυση του επαναστατικού ΚΚΕ, τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή των μεγάλων αγώνων του λαού μας στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, πριν του ξεριζώσει ο ρεβιζιονισμός την επαναστατική του ψυχή. Το κόμμα που γέννησε Μπελογιάννηδες, Μαλτέζους και Ηλέκτρες και τόσους αφανείς λαϊκούς ήρωες στα ένδοξα πεδία των μαχών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές και τις εξορίες, γαλουχημένους από το κόμμα στα πιο ψηλά ιδανικά.

Πριν δύο χρόνια  τιμήσαμε τα 50 χρόνια από  την ίδρυση του μαρξιστικού – λενινιστικού  κινήματος που υπερασπίστηκε την ένδοξη ιστορία και τις επαναστατικές  παραδόσεις του ΚΚΕ, που σήκωσε τη σημαία των αγώνων  και των αδιάκοπων προσπαθειών  για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για μια Ελλάδα ειρηνική, δημοκρατική, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική.

Αναλογιζόμενοι το βάρος αυτών των ιστορικών σταθμών που σημαδεύουν την αδιάκοπη πορεία μας, τιμώντας το σ. Ισαάκ, τον πρωτεργάτη της ίδρυσης του μ-λ κινήματος που την απώλειά του θρηνήσαμε πριν ένα χρόνο, και όλους τους συντρόφους μας που έφυγαν τα τελευταία χρόνια, ας προχωρήσουμε αποφασιστικά μπροστά, εμπνεόμενοι από τον αγώνα και τις θυσίες των κομμουνιστών, που έδωσαν τη ζωή τους και την ψυχή τους για τη μεγάλη υπόθεση της επανάστασης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.