Ο αγώνας είναι μπροστά!

 

Τώρα παίρνουμε την κατάσταση στα δικά μας χέρια!!

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

 

 

Απευθυνόμαστε σε όλες και όλους, ιδιαιτέρα στους νέους συναδέλφους και τους αναπληρωτές.

Η συμμετοχή στη ζωή, τη λειτουργία και τη δράση του σωματείου είναι ένα κρίσιμο ζήτημα.

Μόνο με το συλλογικό αγώνα, με οργάνωση και συμμετοχή μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη γενικευμένη επίθεση που δεχόμαστε!

Τις προηγούμενες μέρες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σαν τον κλέφτη, ψήφισε τα πιο βάρβαρα, τα πιο αντιλαϊκά μέτρα που αφορούν την κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης και τη φοροληστεία του λαού.

Ούτε ο αγώνας, ούτε η ζωή σταματάει με την ψήφιση ενός νομοσχεδίου, όσο αντιλαϊκό κι αν είναι αυτό.

Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι να επιβάλουμε το δίκαιό μας!!

Η κυβέρνηση αυτές τις ημέρες έχει επιδοθεί σε μια πρωτοφανή επιχείρηση εξαπάτησης του λαού. Παρουσιάζει το μαύρο – άσπρο, προσπαθεί να καλλιεργήσει μια αισιοδοξία στους εργαζόμενους για τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, για το κλείσιμο της «αξιολόγησης». Προσπαθεί να καθησυχάσει το λαό ότι θα έρθει η ανάκαμψη και θα τελειώσει η λιτότητα, ότι δεν θα παρθούν νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Για άλλη μια φορά, λέει ψέματα η κυβέρνηση και αυτό γιατί ψηφισε νέο υπέρ – νομοσχέδιο με νέα φοροληστεία, με 4ο μνημόνιο, με αυτόματο κόφτη κοινωνικών δαπανών και δικαιωμάτων, με «αξιολόγηση» και νέες μειώσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, ως τα αναγκαία προαπαιτούμενα για την όποια ρύθμιση του χρέους και την ανάκαμψη, όπου κερδισμένο θα είναι μόνο το μεγάλο κεφάλαιο και χαμένος για άλλη μια φορά ο λαός.

Καμιά απογοήτευση! Σύμμαχος μας, δύναμή μας, ο ενωμένος αγώνας, η σύγκρουση
με την αντιλαϊκή πολιτική και τους εκμεταλλευτές μας.

Ο αγώνας τώρα δυναμώνει συνεχίζεται!!

Ρωτάμε τον κάθε συνάδελφο.

• Θα δεχτούμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας στην μόνιμη ανασφάλεια, με μισθούς πείνας, τσακισμένα ασφαλιστικά δικαιώματα και αβέβαιο μέλλον;
• Θα δεχτούμε τις περικοπές και την αποψίλωση των σχολείων, την απόλυση χιλιάδων συνάδελφων αναπληρωτών;
• Θα δεχτούμε την συρρίκνωση του ολοήμερου, το κλείσιμο νηπιαγωγείων, την κατάργηση των τμημάτων ένταξης;
• Θα δεχτούμε την πλήρη υποταγή της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στην ανάγκες των επιχειρήσεων και της αγοράς, να δίνεται μέσω τη Μαθητείας τσάμπα εργατικό δυναμικό στις επιχειρήσεις;
• Θα δεχτούμε το έτος 2016 όπου μεγαλώνει η ανάγκη αλλά και οι δυνατότητες της εποχής μας για ολοκληρωμένη, σύγχρονη, δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά ή γνώση και η μόρφωση να γίνεται εμπόρευμα και προνόμιο για λίγους;  

Τώρα είναι η ώρα, όλοι μαζί, με μια φωνή και μια γροθιά να βροντοφωνάξουμε και να απαιτήσουμε. Φτάνει πια! Θέλουμε μια ζωή με δικαιώματα για μας και τα παιδιά μας!

Έχουμε δύναμη να ανατρέψουμε τα σχέδια τους. Ο λαός δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη.

Οι αγώνες του τελευταίου διαστήματος είναι ένα σημαντικό δείγμα της δύναμής μας. Αν πιστέψουμε, πραγματικά σ' αυτήν, μπορούμε όχι μόνο να καθυστερήσουμε αντιλαϊκά μετρά και πολιτικές αλλά και να ανοίξουμε άλλο δρόμο και άλλη προοπτική για μας και τα παιδιά μας.

Είναι θετικό και ελπιδοφόρο ότι υπάρχουν σημαντικές δυνάμεις μέσα στο λαό και τους εργαζομένους που δεν το βάζουν κάτω, δεν συμβιβάζονται και δεν υποχωρούν, είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν μπροστά, να φέρουν τα πάνω κάτω!!

Μπροστάρης σ΄ αυτό τον αγώνα ήταν και είναι, τα σωματεία, οι Ομοσπονδίες και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που παλεύουν με τη γραμμή της ταξικής πάλης, που δεν σκύβουν το κεφάλι.

Είναι σωστό αυτό που πολλοί εργαζόμενοι λένε «μόνο το ΠΑΜΕ κατέβηκε στους δρόμους ενάντια στο Ασφαλιστικό», «αν δε υπήρχε το ΠΑΜΕ δεν θα γινόταν τίποτα».

Αυτό το κίνημα, αυτός ο ταξικός πόλος, χρειάζεται να δυναμώσει να γίνει υπόθεση και νέων δυνάμεων που σήμερα δεν είναι στον αγώνα!!
Η ελπίδα είναι εδώ!!   

Για να γίνει όμως αυτό, για να ενισχυθεί ο ταξικός πόλος, για να ανασυνταχθεί το κίνημα χρειάζεται τα σωματεία να απαλλαγούν από τα βαρίδια που τα κρατάνε πίσω.

Έχει έρθει προ πολλού η ώρα, να απαλλαγούν τα συνδικάτα και όλα τα σωματεία από τη θηλιά του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Οι δυνάμεις του παλιού (ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ) και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ) με τη στάση τους και τη γραμμή πάλης που έχουν, διευκόλυναν και διευκολύνουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Ενώ παίρνονται μέτρα πρωτοφανούς βαρβαρότητας για το λαό, δεν κουνιέται φύλλο από αυτές τις δυνάμεις. Υπονόμευσαν την όλες τις απεργίες της προηγούμενης χρονιάς με αποκορύφωμα το τριήμερο που ψηφιζόταν το Ασφαλιστικό.  Ηταν πραγματικά εξαφανισμένοι!!

Οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ για παράδειγμα έβαλαν πλάτη στους αντιασφαλιστικούς νόμους Σιούφα, Πετραλιά, Ρέππα, Λοβέρδου, Κουτρουμάνη που άνοιγαν το δρόμο για μεγαλύτερες ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, δυσκολεύοντας έτσι τον αγώνα των εργαζομένων για την υπεράσπιση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Όταν περνούσε το προηγούμενο μισθολόγιο, η ΠΑΣΚΕ/ΔΗΣΥ έλεγε ότι θα παίρναμε αυξήσεις. Τώρα με την ψήφιση του νέου μισθολογίου που φέρνει νέο πετσόκομμα στους μισθούς, εκπρόσωπος του ΜΕΤΑ στην ΑΔΕΔΥ αντίστοιχα έλεγε «μην είστε σίγουροι ότι θα έχουμε μειώσεις, κρατήστε και καμιά πισινή...».

Για την κατάσταση στο κίνημα τεράστιες ευθύνες έχουν και εκείνες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που λειτουργούν ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα και επί της ουσίας,  διευκολύνουν το ρόλο και τους σχεδιασμούς του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, αφοπλίζοντας το κίνημα και καλλιεργώντας αυταπάτες. Είναι αυτοί (οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των πρώην υπουργών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα είναι στη ΛΑΕ κ.α)  που καλούσαν τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους να παλέψουν, ώστε να έρθει η κυβερνητική εναλλαγή και ο ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι της διακυβέρνησης. Είναι αυτοί που πανηγύριζαν για την «Πρώτη Φορά Αριστερά», αυτοί που καλούσαν να στηριχτεί η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» της, ενώ την ίδια στιγμή για ένα χρόνο περίπου έψαχναν να βρουν «το πρόσημο αυτής της κυβέρνησης»!!! Είναι η παράταξη των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ που με την παρέμβασή της…έδωσε λευκή επιταγή στο ΣΥΡΙΖΑ!!!

Είναι αυτοί που όσο περισσότερο τα διπλώνουν στο περιεχόμενο της πάλης, όσο περισσότερο ξεφτίζουν και τα όποια ριζοσπαστικά συνθήματα έχουν υιοθετήσει, τόσο περισσότερο ανεβάζουν τους τόνους, προτείνουν «ανεβασμένες μορφές πάλης και απεργίες διαρκείας» για την επιτυχία των οποίων δεν κάνουν τίποτα. Όλα τα παραπάνω ισχύουν και καταγράφονται.

Η κατάσταση αυτή στο συνδικαλιστικό κίνημα, με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει ν' αλλάξει.

Κανένας δεν πρέπει να απογοητευτεί!

Ο αγώνας είναι μπροστά!

Τώρα παίρνουμε την κατάσταση στα δικά μας χέρια!!