Ολοι εναντίον του .....ΚΚΕ!!!!!!

Ενα ακόμα, όμως, πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της στρατηγικής τους σύμπλευσης είναι η κοινή επί της ουσίας στάση απόρριψης - με διαφορετική βεβαίως επιχειρηματολογία που αποδεικνύει και το διαφοροποιημένο ρόλο που έχει κάθε πολιτική δύναμη - που κράτησαν όλα τα αστικά κόμματα στη συζήτηση της πρότασης νόμου του ΚΚΕ για την ανακούφιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, όπου συντάχθηκαν όλοι με τα συμφέροντα των τραπεζών και την προστασία των επιχειρηματικών ομίλων, χαρακτηρίζοντας «ανεδαφική» και «μη ρεαλιστική» την πρόταση.

 Παραθέτουμε τις χαρακτηριστικές τοποθετήσεις των άλλων κομμάτων:

Οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξαν ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι ενδιαφέρουσα, όμως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή λόγω των οικονομικών συγκυριών και επειδή, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει «οι επενδυτές να ξαναεπενδύσουν, να ξεδιπλώσουν την στρατηγική για την ανάπτυξη». Ταυτόχρονα έκαναν προσπάθεια να απαξιώσουν την πρόταση του ΚΚΕ ότι απευθύνεται στους πλούσιους υποτιμώντας τους φτωχούς που υποφέρουν. Ταυτίζοντας τη φροντίδα για τους φτωχούς με τα ψίχουλα της ελεημοσύνης των διάφορων «κοινωνικών προγραμμάτων» και όχι από ένα πλαίσιο δικαιωμάτων και προστασίας όπως προβλέπουν οι προτάσεις του ΚΚΕ.

Από την πλευρά της ΝΔ, ξεκαθαρίστηκε ευθύς εξαρχής ότι δεν μπορεί να στηρίξει την πρόταση του ΚΚΕ και άνοιξε μέτωπο με την κυβέρνηση, σημειώνοντας ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί επιχειρήματα που όταν τα έλεγε η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβαινε στα κάγκελα. Το ΠΑΣΟΚ παρ' όλο που δήλωσε δημαγωγικά ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι θετική και επίκαιρη ωστόσο την απέρριψε.

Οι ΑΝΕΛ σημείωσαν, απορρίπτοντας την πρόταση του ΚΚΕ, ότι δεν είναι στη φιλοσοφία τους να πολεμήσουν τις τράπεζες αλλά θέλουν να τις στηρίξουν. Το Ποτάμι και η Ενωση Κεντρώων ανέλαβαν το ρόλο της επίθεσης στο ΚΚΕ απαξιώνοντας την πρότασή του, χαρακτηρίζοντάς τη ανεκδιήγητη, ότι ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας ενώ έφτασαν ουσιαστικά να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι η πρότασή του αφορά τους νεόπλουτους.

Παρά τις διαφορές τους, τις «ευαισθησίες» ή ιδεολογικές αναφορές τους όλοι συγκλίνουν σε ένα πράγμα: Οτι η προτεραιότητα της στήριξης της ανάκαμψης κερδών του κεφαλαίου, της προστασίας των τραπεζών, της υπεράσπισης των επιχειρηματικών ομίλων είναι αδιαπραγμάτευτη για όλα τα αστικά κόμματα. Αρα το κάλεσμα που απευθύνουν στους εργαζόμενους είναι κάλεσμα συμβιβασμού με ό,τι μπορεί να γίνει «ρεαλιστικά» εντός αυτού του πλαισίου. Δηλαδή το πολύ - πολύ λίγα ψίχουλα, μέτρα μοιράσματος της φτώχειας και της εξαθλίωσης κ.λπ.