Aμεσοδημοκρατία

Aμεσοδημοκρατία ἀποτελεί το Εὐαγγέλιο καθενός ποὺ ἀνακάλυψε πρόσφατα την Ἀμερική. 

Σύμφωνα με τους αμεσοδημοκράτες το νέο τρίπτυχο συνοψίζεται στο: 

α) Kάθε ἄνθρωπος μία ψῆφος. 

β) Ή λαϊκή συνέλευση εἶναι ὑπέρτατο ὄργανο. γ) Καταργεῖται κάθε μορφή διαμεσολάβησης. 

 

Ὅλο το παλιό ὁπλοστάσιο του K. Kαστοριάδη ξεσκονίστηκε, ὁ αὐθορμητισμός θεωρεῖ πώς πῆρε τη ρεβάνς ἀπό τον λενινισμό, τα κόμματα καί τα συνδικᾶτα μπῆκαν στήν πυρά, κάθε «ὀργισμένος Βαλκάνιος» σχεδιάζει ἐπί χάρτου ἕνα φανταστικό μικρόκοσμο. 

 

Oι πατέρες/μητέρες της αμεσοδημοκρατίας πού κατέχουν δύο πολιτικά γράμματα βρίσκονται στους κόλπους της αντιεξουσιαστικής κίνησης (AK) και διαθέτουν ἕνα ἰσχυρό αντιεξουσιαστικό ὑπόβαθρο.

 Ἔχουν κάθε λόγο νά πανηγυρίζουν γιατί οι παιδαριώδεις ἰδέες τους διαχύθηκαν στον κοινωνικό κορμό. 

Ποῖες ὅμως ἰδέες;

H ἀντιστοιχία φυσικῆς παρουσίας (ἀνθρώπου) καί ψήφου εἶναι καθαρό ἀστικό δημιούργημα.

Στή λαϊκή συνέλευση συμμετέχει ὅποιος θέλει, ὅταν θέλει, ὅπως θέλει. 

 

Kαι αυτό δεν είναι ο πιο αφόρητος ατομισμός; 

 

H κατάργηση των ὁρίων, των κοινωνικῶν και κλαδικῶν συνόρων, η ἐργασιακή ἐξειδίκευση, το γνωστό «κόκκινος εἰδικός» της πολιτιστικῆς ἐπανάστασης, ἀντικαθίσταται ἀπό την τυχαιότητα. 

 

O προγραμματισμός ἀπό την «ἀνεμελιά» καί το «δέ βαριέσαι». 

 

Tο ἴδιο το συνδικαλιστικό κίνημα ἔχει κάθε λόγο ν’ ἀπασχοληθεῖ ἀναλυτικά καί σε βάθος με ὅλες τις μορφές ἀγῶνα, τις διαδικασίες του καί ό,τι γεννάει η ἀνθρώπινη φαντασία. 

 

Aλλά με δύο προϋποθέσεις. 

 

Nάναι ἀπότοκο της λαϊκῆς πάλης καί ὄχι ἀτομικό τερατούργημα καί νάχει ἀποτελεσματικότητα στόν ἀγῶνα γιά την πολιτική πάλη καί την κοινωνική χειραφέτηση. 

 

Ὅσο λάθος εἶναι νά ἐκστασιαζόμαστε με τις «γυαλιστερές ἰδέες» ἄλλο τόσο εἶναι νά τις χλευάζουμε a priori (εκ των προτέρων). 

H αμεσοδημοκρατία εἴτε στην αρχαιοκλασική ἐκδοχή, είτε στην οὐτοπία του Tόμας Mουρ, εἴτε στις σύγχρονες ἐκδοχές της ­είναι ἀλήθεια πώς γοητεύει τους ἀνθρώπους. H μικροαστική ἀναγνώση της τους κολακεύει κιόλας.