Ζοῦμε μιά ζωή σάν τις ζωές ὅλων των ἄλλων. Ἄς γελάσουμε με τις πιθανότητες μας

Λοιπόν, ζοῦμε ἀνάμεσα στά καμένα, τα πνιγμένα, τα χρεωκοπημένα, τα τσεκούρια πού ἔγιναν γραβάτες, τους πλασιέδες πατρίδων, τα στυλάτα τίποτα, τις ἐλπίδες πακεταρισμένες σε ναφθαλίνη, τις κουρελιάρες κλαίουσες των πεζοδρομίων. 

Το ἀμερικανικό ὄνειρο νά κοπανιέται καί νά γίνεται σκόνη πού καψαλίζεται στή δᾶδα της μαρμαρωμένης Λευτεριάς, 

Καί μαζί νὰ γίνεται σκόνη ὅλη «ἡ ἰδιοφυΐα του πλήθους», πού ἀποδέχεται με χειροκροτήματα καὶ μετά πεθαίνει.