Και το όνομα αυτού; «Δειμοκρατία»
Ὄχι, δέν πρόκειται φυσικά γιά ὀρθογραφικό λάθος – ταυτίζεται, εἴπαμε, ἠχητικά με το ὑπάρχον πολίτευμα, σιγοτρώγοντάς του βέβαια σάν ιοβόλο σαράκι ὁλημερίς κι ολονυχτίς τα σωθικά, γιά νά το ὁδηγήσει στήν ἀνυποληψία καί εντέλει στήν ἀνυπαρξία.
«Δείμος» στά ἀρχαία ἑλληνικά εἶναι ὁ ἔντονος φόβος, με μεγάλη ἐγγύτητα πρός τον τρόμο (ἀπό την ἴδια ρίζα εἶναι τα «δέος», «δειλός», «δεινός».
Στή μυθολογία ο Δείμος ἦταν γιός του θεοῦ του πολέμου Ἄρη, ἔχοντας ἀδελφό τον Φόβο. Ἀπό κοινοῦ Δείμος καί Φόβος συνόδευαν τον πατέρα τους στά πεδία των μαχῶν, σκορπῶντας τον ὄλεθρο καί την ἐρήμωση
.
Δειμοκρατία λοιπόν –με ἀνώτατο στάδιό της την… πανδειμία!– το νέο πολίτευμα, στό οποίο ο φοβο-τρόμος καλά κρατεῖ.
Ἀκόμα δεν θέλουμε νά το χωνέψουμε πώς, ὄχι μόνο ἔχει κάνει την ἐμφάνισή της, ἀλλά ἐπιπλέον ψάχνει διαρκῶς γιά νέα θύματα – ἔ, συγγνώμη, γιά ὀπαδούς.
Θα πρέπει νά ἀναγνωρίσει κανείς στή Δειμοκρατία ὅτι διαθέτει, ἀπό αδεή καί ἀναιδῆ ἰταμότητα βέβαια, ὄχι ἀπό ντομπροσύνη, κάτι πού ἀποτελεῖ πιά εἶδος ἐν ἀνεπαρκείᾳ στήν ἐνδεῆ Δημοκρατία: εὐθύτητα και εἰλικρίνεια.
Γι’ αὐτό κι ἔχει δώσει ἀπαράβατη ἐντολή στούς κέρβερους πυλωρούς της ἐπικράτειάς της –τους… δειμίους!– νά τελαλούν ἀπό φυλακῆς –ναί, φυλακῆς– πρωίας μέχρι νυκτός την αὐστηρή προειδοποίησή της σε ὁποιονδήποτε φλερτάρει με την ἰδέα νά γίνει ὑπήκοός της: «Ἐν τῷ Ἄδη της Δειμοκρατίας οὐκ ἔστη μετάνοια».
Καί, γιά νά μή μείνει η παραμικρή περίπτωση παρερμηνείας καί ἀμφιβολίας γιά τις προθέσεις της σε ὅσους ἔχουν ἤδη κάνει οὐρά,χωρίς μάλιστα νά τηροῦν τις… δέουσες ἀποστάσεις, μπροστά ἀπό το ταμεῖο ὁποὺ παραδίδει κανείς καμαρωτός-καμαρωτός την περιδεῆ ψυχή του ὡς ἐνέχυρο γιά νά εἰσέλθει στήν αἰχμηρή, κατάξερη, στεγνωμένη ἀπό κάθε ἐλπίδα ἐπικράτειά της, μία ἐπιγραφή με τεράστια γράμματα ἐπαναλαμβάνει με ἔμφαση το ἤδη πανδήμως γνωστό: «Μετά την ἀπομάκρυνσιν ἐκ του ταμείου οὐδέν λάθος ἀναγνωρίζεται».
Σχόλια