Στα δύσκολα χρόνια που έρχονται είναι καλό να θυμόμαστε ότι οι εγκληματίες δεν θα είναι για πάντα ακαταδίωκτοι, ιδίως μάλιστα στο όνομα της επιστήμης.

 

 1. Πως τόσα εκατομμύρια κατά φαντασίαν δικαιωματούχοι, εξατομικευμένοι δυτικοί πολίτες προσαρμόστηκαν, μάλλον εύκολα, σε τόσους αδιανόητους μέχρι σήμερα περιορισμούς των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους στο όνομα του ορθολογισμού και της προάσπισης της δημόσιας υγείας;

2. Πόσο επιστημολογικά ανεπαρκείς, μορφωτικά ημιμαθείς, κοινωνιοοικονομικά εξαγορασμένες, πολιτισμικά και πολιτικά εκφυλισμένες είναι οι συνειδήσεις των δήθεν ελίτ (γιατροί, νομικοί, ακαδημαϊκοί διαφόρων ειδικοτήτων κλπ.);

Όλοι οι προοδευτικάριοι υπηρεσίας, άρχισαν να λοιδορούν μετά μανίας τους «αμόρφωτους», τους «θρησκόληπτους», τους λαϊκούς ανθρώπους, τους «φασίζοντες σκοταδιστές», τους ηλικιωμένους φτωχοπρόδρομους.

 Μεταξύ άλλων, δόθηκε έτσι και μια φανταστική «ταξική» δυναμική στην αντίθεση εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων, όπου με την συμπαράσταση προφανώς της τηλεοπτικής σαβούρας των δήθεν «ελίτ», οι κατά φαντασίαν ελιτοποιημένοι μικροαστοί δυτικοί πληβείοι, με την πανικόβλητη υποταγή τους, υιοθετούσαν φαινομενικά και ουσιαστικά το lifestyle του μορφωτικά ανώτερου υποτίθεται στρώματος της κοινωνίας. 

 Συνεπώς, οι πληβείοι αυτοί βαυκαλιζόντουσαν με την ανάδειξη της τρομοκρατημένης δουλικότητάς τους, της πνιγηρής ημιμάθειάς τους και της μεταφασίζουσας πρακικής τους σε ένα είδος κοινωνικού «ατού», που πολιτικά αποδίδει «προνόμια ελευθερίας» στους καθωσπρέπει σκεπτόμενους δυτικούς «πολίτες». 

 Και στο μέτρο που η θρησκευτική, δογματική λογική ως προς την αλήθεια διαβρώνει το έδαφος της κριτικής και διαρκώς επιστημονικά αμφιβάλλουσας ορθολογικής σκέψης (στο μέτρο δηλαδή, που εγκαθιδρύεται ο επιστημονισμός ως θρησκεία της «επιστήμης»), εμφανίζονται υπό το πρόσχημα του ορθού λόγου, τάσεις να παραποιούνται ή να αποσιωπούνται δεδομένα και παρατηρήσεις που έρχονται σε αντίθεση με το εκάστοτε πολιτικά ορθό δόγμα. 

Τότε ακριβώς στιγματίζονται και οι εκάστοτε αιρετικές φωνές, ως απαράδεκτες, συνωμοσιολογικές και άξιες περιφρόνησης. 

 Έτσι, σε μια «ειρηνόφιλη» εποχή σαν τη δική μας, που μέχρι προ ολίγου ορκιζόταν στο όνομα της διαφορετικότητας ή των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και δεν έπαυε να καταγγέλλει κάθε «εχθροπάθεια» στο πεδίο του κοινωνικού και πολιτικού λόγου, άρχισε «παραδόξως» να διαχέεται σε όλο το πλάτος των δυτικότροπων κοινωνιών και να ενσταλάσσεται στις κοινωνικές νοοτροπίες, το καθεστωτικό μίσος των νέων ιεραπόστολων και προπαγανδιστών εναντίον όλων όσων τόλμησαν να αμφισβητήσουν δημόσια την όποια ηγεμονεύουσα άποψη περί πανδημίας, πρόληψης, μασκοφορίας ακόμα και των μικρών παιδιών ή υποχρεωτικού εμβολιασμού. 

Οτιδήποτε δηλαδή είχε λάβει από το καθεστώς και τους θεσμούς του το χρίσμα της απόλυτης αλήθειας. Χρίσμα που φαίνεται να λειτούργησε πάνω στη λογική ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας με τρόπο αναισθητικό.

 Η αντιπαλότητα της λαϊκής δημοκρατικής κοινής γνώμης με όλους αυτούς τους πολιτικά, πολιτισμικά και ηθικά «ειδικούς» που με κάποιο τεχνοεπιστημονικό υπόβαθρο και ιεραποστολικό ζήλο επιχειρούν να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα μόνιμης καταναγκαστικής «εξυγίανσης», ιδεολογικής καθυπόταξης των πληθυσμών και ίσως ανθρωπολογικής μετάλλαξης του είδους στο οποίο ανήκουμε, δεν μπορεί πλέον να είναι συγκυριακή. 

Όλοι όσοι, άμεσα ή έμμεσα, συμμετείχαν στο μεγάλο πείραμα της διαχείρισης του ιού, είναι ήδη υπόλογοι για εγκλήματα κατά της ίδιας της αστικής δημοκρατίας, όπως την γνωρίζαμε ως σήμερα και ενδεχομένως κατά της υγείας των ατόμων που άθελά τους ή εκβιαζόμενα παντοιοτρόπως, υπέστησαν αναγκαστικούς εγκλεισμούς και πειραματικούς εμβολιασμούς.