Ψυχραιμία, λοιπόν!

 

Ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ ἀνενημέρωτος καὶ ἀδιάφορος πολίτης, νομίζουμε, ἔχει πλέον ἀντιληφθεῖ πὼς τὴν τελευταία τοὐλάχιστον δεκαετία ἔχουμε μπεῖ στὴ σφαῖρα ἑνὸς ἰδιότυπου κοινωνικοῦ πειράματος.

Τὰ δεδομένα του εἶναι περίπου καὶ κατὰ προσέγγισιν αὐτά: Μαζικοποίηση καὶ μάντρωμα τῶν ἀνθρώπων, προσπάθεια ἐλέγχου τῆς συνείδησής τους μέσῳ τοῦ καταναλωτισμοῦ καὶ τοῦ ἐκμαυλισμοῦ τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημέρωσης, ἀφαίρεση ζωτικῶν προϋποθέσεων γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴ δημιουργία τους, τοῦ πλούτου καὶ τῆς ἐργασίας τους δηλαδὴ καί, συνεπείᾳ τῶν παραπάνω, ἀφαίρεση ἀκόμα καὶ τῶν προσχηματικῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων τους -καί των ὑποχρεώσεών τους, μαζὶ πᾶνε αὐτά.

Τὸ κλίμα κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς ἀποσύνθεσης ἔχει πλέον στηθεῖ.

Ἀκοῦμε, λοιπόν, γιὰ γονεῖς βιαστὲς καὶ προαγωγούς, γιὰ τὴν ἐξουσία νὰ παρακολουθεῖ τους πάντες -θέλουν νὰ τὸ ξεχάσουμε;-, γιὰ «Κιβωτοὺς» ποὺ ἐν μιὰ νυκτί, ἐλέῳ τιβί, μετατρέπονται σὲ «Τιτανικούς», γιὰ νεανικὲς συμμορίες, γιὰ αὔξηση τοῦ θυμοῦ καὶ τῆς βίας, γιὰ φωτιὲς καὶ καταστροφές, γιὰ κάθε λογῆς συμπτώματα κοινωνικοῦ πανικοῦ.

Ὅλα αὐτὰ τί ἄλλο δείχνουν παρά το ὅτι ἔχουμε ξεφύγει;

Τὸ θανατηφόρο μῖγμα ἐξουσία-πλοῦτος, ποὺ κάθε μέρα προπαγανδίζεται ὡς ἐλιξίριο ζωῆς, ὁδηγεῖ τὸν κόσμο σὲ ἐπιθανάτιο ρόγχο. Τὰ καθεστῶτα, οἱ πολιτεῖες, ἡ ἀνθρώπινες κοινωνίες, ἡ φύση ἡ ἴδια ἔχουν ποτιστεῖ μ' αὐτὸ τὸ δηλητήριο.

Εἶναι ἀδύνατο νὰ παρακολουθήσουμε μιὰ τέτοια ἐκτροπή. Ἐπιδιώκουμε μιὰ ἀντίσταση στὸ τρελοκομεῖο ποὺ ἐξελίσσεται ὁ κόσμος, ποὺ εἶναι μανικὴ καὶ ταυτόχρονα νηφάλια. Θὰ πρέπει, λοιπόν, ἀφ' ἑνὸς νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ καί τον κάθε ἄνθρωπο, ἀκόμα καὶ τὸν τελευταῖο «πειναλέο ἀνθρωπίσκο» του Παπαδιαμάντη, ὡς ἀνυπέρβλητη ἀξία.

Καὶ ἀφ' ἑτέρου ἐπίμονα ὑπερασπιζόμαστε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ κάνουν τὸν βίο τοῦ ἀνθρώπου ἀξιοβίωτο: τὴν ἀξιοπρέπεια, τὸν σεβασμὸ στὴ ζωή, τὸ δικαίωμα -καὶ τὴν ὑποχρέωση- τῆς ἐργασίας καὶ τῆς δημιουργίας, τὸ μερίδιό του στὴ χαρὰ καὶ τὴ γιορτή, τὸ μέρισμά του στὸν πλοῦτο τῆς γῆς, ποὺ εἶναι κοινὸς γιὰ ὅλους, τὴ συμμετοχή του ὡς πολίτη, ἐν τέλει, σὲ ὅσα ὁρίζουν τὴ ζωή του.

Ἄν, μέσα ἀπὸ τὴν τυφλὴ λογικὴ τῆς μάζας, ἀντιθέτως, χάσουμε τὰ λογικά μας καὶ χαθεῖ ἡ νηφαλιότητα ἀπὸ τὴν ἀγωνιστικότητα τῶν διεκδικήσεών μας, τότε ἡ κατάληξη δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλη ἀπ' ἐκείνη τοῦ πειράματος. (ταινία «Το πείραμα», γερμανικής παραγωγής και αργότερα σε αμερικανικό ριμέικ) Γι' αὐτό, τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει νὰ ξεκινήσουμε ἀγῶνα ἐξόδου ἀπὸ αὐτὴ τὴν πολυεπίπεδη κρίση, εἶναι ἡ ψυχραιμία.

Ψυχραιμία, λοιπόν!