Σιωπητήριο

 

Μετά τα Τέμπη, αυθόρμητα εκατοντάδες χιλιάδες λαού σε δεκάδες πόλεις πλημμύρισαν τους δρόμους, για πρώτη φορά μετά από τις μεγάλες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις του 2010-12, πλήττοντας τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για μια ανέφελη προεκλογική περίοδο.

Τα Τέμπη δεν ήταν η σταγόνα· ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Όμως σίγουρα ξεχείλισαν το ποτήρι, προκαλώντας το μαζικό ξέσπασμα μιας κοινωνίας, που βογκά από την ακρίβεια και την ανασφάλεια σε όλα τα επίπεδα.

Οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος υποχρεώθηκαν να προκηρύξουν δύο απεργίες στις 8 και στις 16 Μαρτίου, όχι για να δώσουν μια αγωνιστική διέξοδο και για να τεθούν στο επίκεντρο τα πραγματικά προβλήματα της συγκάλυψης των πραγματικών ενόχων, της εγκληματικής πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, της φτώχειας και της ακρίβειας αλλά για να εκτονώσουν την ασυγκράτητη λαϊκή οργή που φούντωσε μετά την πολύνεκρη τραγωδία.

Μετά τη δεύτερη απεργία οι ρεφορμιστικές ηγεσίες, αφού εκτίμησαν ότι επήλθε η πολυπόθητη εκτόνωση, ξαναγύρισαν στο γνωστό τους ρόλο, της συμβιβαστικής παραλυσίας, της αφωνίας και της απραξίας, διευκολύνοντας την κυβέρνηση να ξεφύγει από την πίεση που άσκησαν οι μαζικές συγκεντρώσεις.

Απέναντι σε αυτή τη στάση, της υπονόμευσης του μαζικού κινήματος, το ΚΚΕ και η αυτοαποκαλούμενη ταξική πτέρυγα του συνδικαλιστικού κινήματος, το ΠΑΜΕ, δεν έπραξαν τίποτε το διαφορετικό. Πραγματοποίησαν στο Σπόρτινγκ συνέλευση των συνδικαλιστικών τους δυνάμεων για να δώσουν το επόμενο αγωνιστικό ραντεβού …την Πρωτομαγιά. Με άφθονες αγωνιστικές κορώνες, με προσπάθεια εκλογικής κεφαλαιοποίησης, κομπάζοντας ότι είχαν τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στις απεργίες, βάφτισαν τον Απρίλιο μήνα πολύμορφων αγωνιστικών κινητοποιήσεων, χωρίς κανένα συγκεκριμένο αγωνιστικό ραντεβού. Καμία συγκεκριμένη απόφαση για άσκηση πιέσεων, για συνέχιση των κινητοποιήσεων, κανένα συλλαλητήριο, πρωινό ή απογευματινό, καμιά πρωτοβουλία για την κήρυξη απεργίας ή στάση εργασίας, τίποτε το συγκεκριμένο που να δίνει συνέχεια στο νήμα των μεγάλων κινητοποιήσεων.

Αν -όπως κομπάζουν- είχαν τις περισσότερες δυνάμεις στις συγκεντρώσεις, τότε έχουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη για το σπάσιμο της συνέχειας του κινήματος και για το σιωπητήριο που επιβλήθηκε απέναντι στη μαζική βουή, να αποδοθούν οι πραγματικές ευθύνες και να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα.

Ενδεικτικό της στάσης του ΚΚΕ είναι ότι, λίγες μέρες μετά την απεργία, ο Κουτσούμπας πήγε… στη Γαλλία, για να συμμετάσχει δια ζώσης στις κινητοποιήσεις του γαλλικού λαού, μετατοπίζοντας εκεί τα βλέμματα, αποπροσανατολίζοντας την προσοχή από το κίνημα της χώρας μας, μετατοπίζοντας με τη στάση του και με τα πρωτοσέλιδα του “Ριζοσπάστη” αλλού το κύριο βάρος του ενδιαφέροντος, δείχνοντας με τη στάση του τη λήξη των κινητοποιήσεων στη χώρα μας.

Αναμφισβήτητα οι κινητοποιήσεις του γαλλικού λαού είναι μεγαλειώδεις. Αλλά οι πιο μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις ενός λαού είναι αυτές που κάνει ο ίδιος και όχι μέσω άλλων. Και απέναντι στις κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού, το ΚΚΕ και πάλι έβαλε το χέρι του για την παύση τους και τον τερματισμό τους…