9 Μάη: Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών

 

Στις 9 Μάη 1945, με «Διάγγελμα προς το λαό», ο Στάλιν διακήρυσσε: «Ήρθε η ιστορική μέρα της οριστικής συντριβής της Γερμανίας, η μέρα της μεγάλης νίκης του λαού κατά του γερμανικού ιμπεριαλισμού». Τη νύχτα της 8ης προς 9η Μάη 1945, υπογράφονταν η άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας.

Ύστερα από έναν ηρωικό, σκληρό και επίμονο πόλεμο, που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο σοβιετικός λαός και ο σοβιετικός Kόκκινος στρατός, κάτω από την καθοδήγηση του μπολσεβίκικου κόμματος με επικεφαλής τον Στάλιν, και οι λαοί των άλλων ευρωπαϊκών χωρών νίκησαν ολοκληρωτικά και σύντριψαν τις χιτλεροφασιστικές ορδές που για μια πενταετία κρατούσαν κάτω από το πέλμα τους υπόδουλη την Ευρώπη. Τα επιτελεία του ιμπεριαλισμού, οι προπαγανδιστές και τα φερέφωνά τους ανά τον κόσμο, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποσιωπήσουν και να συσκοτίσουν την τεράστια, ιστορική σημασία της Αντιφασιστικής Νίκης. Tη μέρα της Aντιφασιστικής Νίκης των λαών, το πολιτικό κατεστημένο της ιμπεριαλιστικής EE επέλεξε να την ανακηρύξει «ημέρα της Eυρώπης», για να σβήσει από την ιστορική μνήμη των λαών το δίδαγμα πως όταν θέλουν μπορούν να συντρίψουν τον φαινομενικά ανίκητο αντίπαλό τους. Σήμερα, η αντικομμουνιστική υστερία, η πλαστογραφία της Iστορίας, η ανιστόρητη και χυδαία προσπάθεια εξομοίωσης του κομμουνισμού με τον φασισμό, αποτελεί επίσημη πολιτική της ιμπεριαλιστικής EE και των αστικών κυβερνήσεων στα κράτη μέλη της. Τα βάρβαρα μέτρα της EE, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων και των μεταναστών, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, εκκολάπτουν και σήμερα το “αυγό του φιδιού”. Στο έδαφος της κρίσης και της γενικευμένης επίθεσης εναντίον των λαών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων, αναβιώνουν και εκτρέφονται φασιστικές οργανώσεις. Ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό, τον φασισμό και τον πόλεμο υπήρχε και υπάρχει αδιάρρηκτος δεσμός.

Από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933, το KKΣE και η 3η Διεθνής, διέκριναν τον ιδιαίτερο κίνδυνο που αντιπροσώπευε για τους λαούς ο χιτλερικός φασισμός και προσανατόλισαν σταθερά τον αγώνα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στη φασιστική απειλή, για την υπεράσπιση της παγκόσμιας ειρήνης, προβάλλοντας τη γραμμή του ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου. Το 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935, θα καθορίσει τα καθήκοντα της πάλης των κομμουνιστών για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στον φασισμό και της πάλης ενάντια στον πόλεμο. Στο συνέδριο, ο Δημητρώφ θα επαναλάβει, πως: «Ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο σωβινιστικών, πιο αντιδραστικών και πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου». Θα υπογραμμίσει επίσης ότι: «ο φασισμός δεν είναι μια διακυβέρνηση πάνω από τάξεις, ούτε διακυβέρνηση της μικροαστικής τάξης ή του κουρελοπρολεταριάτου ενάντια στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο φασισμός αποτελεί την ίδια την εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου».
Στην εισήγηση του Δημητρώφ, σημειώνεται για την ιδεολογική πάλη ενάντια στον φασισμό: «Οι κομμουνιστές που ανήκουν σε ένα καταπιεζόμενο, εξαρτημένο έθνος, δεν μπορούν να εμφανιστούν με επιτυχία ενάντια στο σωβινισμό μέσα στις γραμμές του έθνους τους, αν ταυτόχρονα δεν δείξουν έμπραχτα στο μαζικό κίνημα, ότι αυτοί πραγματικά αγωνίζονται για την απελευθέρωση του έθνους τους από τον ξένο ζυγό.

Από την άλλη πάλι μεριά, οι κομμουνιστές του έθνους καταπιεστή δεν είναι σε θέση να διαπαιδαγωγήσουν τις εργαζόμενες μάζες του έθνους τους στο πνεύμα του διεθνισμού, όπως είναι απαραίτητο, αν δεν διεξάγουν αποφασιστικό αγώνα ενάντια στην πολιτική καταπίεσης της «ίδιας τους» της μπουρζουαζίας, για το πλέριο δικαίωμα αυτοδιάθεσης των υποδουλωμένων από αυτήν εθνών. Αν δεν το κάνουν αυτό, δε διευκολύνουν ούτε και τους εργαζόμενους του καταπιεζόμενου έθνους να ξεπεράσουν τις εθνικιστικές τους προκαταλήψεις. Μόνο αν εμφανιζόμαστε με αυτό το πνεύμα, αν υποδείχνουμε πειστικά σε όλη μας τη μαζική δουλειά, ότι είμαστε το ίδιο ελεύθεροι τόσο από εθνικό μηδενισμό όσο και από αστικό εθνικισμό, μόνο τότε θα μπορέσουμε να διεξάγουμε έναν πραγματικά πετυχημένο αγώνα ενάντια στη σωβινιστική δημαγωγία των φασιστών». Το 7ο συνέδριο της ΚΔ πήρε αποφάσεις σχετικά με την προώθηση των αντιφασιστικών λαϊκών μετώπων, στις διάφορες καπιταλιστικές χώρες, σαν βάση του αγώνα των αντίστοιχων λαών ενάντια στον φασισμό και τον πόλεμο. Προσδιορίζοντας τα καθήκοντα της αντιπολεμικής πάλης, η απόφαση της ΚΔ προσδιόριζε επίσης πως «αν ωστόσο ξεσπάσει ο πόλεμος το καθήκον (των κομμουνιστών) είναι να δράσουν για το γρήγορο τερματισμό του και να προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις ώστε η οικονομική πολιτική κρίση, που προκαλεί ο πόλεμος, να χρησιμοποιηθεί για την αφύπνιση της πολιτικής συνείδησης των λαϊκών μαζών και την επίσπευση έτσι της κατάρρευσης της κυριαρχίας της καπιταλιστικής τάξης». Παρά τους πεισματικούς αγώνες των εργατών πολλών χωρών ενάντια στο ογκούμενο κύμα του φασισμού και την απειλή του πολέμου, 4 χρόνια ύστερα απ’ το 7ο συνέδριο της ΚΔ, ξέσπασε ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Όπως είχε τονιστεί στο 7ο συνέδριο, «οι κύριοι υποκινητές του πολέμου» ήταν οι Γερμανοί φασίστες που πάλευαν για την «ηγεμονία του γερμανικού ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη». Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η κορύφωση μιας σειράς επιθετικών πολέμων που εξαπολύθηκαν διαδοχικά απ’ το 1931 ως το 1939 από τις τρεις φασιστικές δυνάμεις του άξονα, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ιαπωνία. Οι άλλες δυνάμεις, οι Αγγλογάλλοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, ενίσχυσαν και συνέβαλαν στον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και με την πολιτική τους ενθάρρυναν τον Χίτλερ να επιτεθεί στη Σοβιετική Ένωση, για να συντρίψει το παγκόσμιο απελευθερωτικό κίνημα και την κυριότερη βάση του τότε, τη Σοβιετική Ένωση. H σωστή πολιτική του KKΣE με επικεφαλής τον Στάλιν, ματαίωσε τα σχέδια των Αμερικανοεγγλέζων ιμπεριαλιστών που αποσκοπούσαν να ρίξουν τη Γερμανία και την Iαπωνία σε έναν πόλεμο αλληλοεξόντωσης με τη Σοβιετική Ένωση, συνέβαλε στη διάσπαση του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου και εξανάγκασε την Aγγλία και τις HΠA να προσχωρήσουν στην αντιχιτλερική συμμαχία. H Σοβιετική Ένωση σήκωσε στους ώμους της το πιο βαρύ φορτίο του μεγάλου αντιφασιστικού πολέμου, με εκατομμύρια νεκρούς, και έπαιξε τον κύριο και αποφασιστικό ρόλο για τη συντριβή του φασισμού.

H ήττα του χιτλερικού φασισμού ήταν μια μεγάλη νίκη του σοσιαλιστικού συστήματος, μια τεράστια ηθικοπολιτική νίκη της Σοβιετικής Ένωσης και των σοσιαλιστικών ιδεών. Ήταν μια νίκη της γραμμής της Τρίτης Διεθνούς.
Αυτήν τη γραμμή σήμερα την αρνείται η ηγεσία του ΚΚΕ. Με τα επιχειρήματα του τροτσκισμού απορρίπτει και καταδικάζει το πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς που ψηφίστηκε στο 6ο Συνέδριό της το 1928, τις Αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ το 1935, τη γραμμή της Κ.Δ. για τα λαϊκά αντιφασιστικά μέτωπα, τις θέσεις του Στάλιν, ο οποίος γενικεύοντας το 1946 την πείρα από όλη την πορεία συνολικά και όλη την εξέλιξη του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, σημείωνε πως : «Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα, πήρε απ’ την αρχή χαρακτήρα αντιφασιστικού απελευθερωτικού πολέμου, που ένας από τους σκοπούς του ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής ΄Ενωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα δεν μπορούσε παρά να δυναμώσει και πραγματικά δυνάμωσε τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου». Σύμφωνα με την καθοδήγηση του ΚΚΕ «ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε ως ιμπεριαλιστικός και τέτοιος παρέμεινε. Η επίθεση του γερμανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στη Σοβιετική ΄Ενωση και η αναγκαστική εμπλοκή της στον πόλεμο, δεν άλλαξαν τον χαρακτήρα του και ούτε ήταν δυνατόν να τον αλλάξουν»….Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ έχουν φτάσει στο αξιοθρήνητο σημείο να καταδικάζουν τώρα, από καθαρά τροτσκιστικές θέσεις, το ανοιχτό γράμμα του Ν.Ζαχαριάδη, της 31ης Οχτώβρη 1940, που απ’ τις φυλακές της μεταξικής διχτατορίας καλούσε τον λαό της Ελλάδας στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο ενάντια στη φασιστική εισβολή της Ιταλίας του Μουσολίνι, ζητώντας με παλμό που η απήχησή του φτάνει ως τις μέρες μας, «δίπλα στο κύριο μέτωπο κι ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη σπίτι με σπίτι, να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα…». Η γραμμή που καθόριζε το ιστορικό ανοιχτό γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη, έκφραζε με πρωτοβουλία και τόλμη, μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας, τις γενικές οδηγίες της Κ.Δ., που είχαν παρθεί πριν ακόμα επιβληθεί η μοναρχοφασιστική τεταρτοαυγουστιανή μεταξική διχτατορία. Αντανακλώντας το αντικειμενικό περιεχόμενο του αγώνα και την προοπτική του, η γραμμή αυτή θα επέτρεπε ακριβώς στο ΚΚΕ, στα χρόνια που ακολούθησαν, να υψωθεί σε ηγέτιδα δύναμη της αντίστασης του ελληνικού λαού.

Τιμώντας την Αντιφασιστική Νίκη, διδασκόμαστε από το παρελθόν. Αναλογιζόμαστε τις συνθήκες και τη σημασία των κατευθύνσεων που χαράχτηκαν στον αγώνα ενάντια στον φασισμό και τον πόλεμο. Συνειδητοποιούμε έτσι βαθύτερα το περιεχόμενο και την προοπτική των αγώνων της επικής αυτής περιόδου, που σφράγισαν την παγκόσμια ιστορία, μαζί και την ιστορία του δικού μας λαού και προβάλλουμε τα διδάγματα και την πείρα τους, προσβλέποντας να τα αξιοποιήσει το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα σωστά, ζωντανά, κι όχι μηχανιστικά και δογματικά. Στρέφοντας την προσοχή μας στην κατάσταση που επικρατεί σ’ όλο τον καπιταλιστικό κόσμο και στη χώρα μας και συμβάλλοντας ενεργητικά στους σημερινούς αγώνες της νεολαίας και όλου του λαού, ενάντια στον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, – αμετακίνητα προσηλωμένοι στους μεγάλους σκοπούς του κινήματός μας για μια Ελλάδα Λεύτερη, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική.