Αρνούνται το σύνθημα «Έξω από την ΕΕ» και απαρνούνται τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία

 

Στο σημείωμά μας αυτό θα αναφερθούμε ιδιαίτερα στα όσα διακηρύσσει περί ΕΕ και ΝΑΤΟ η ηγεσία του ΚΚΕ ενόψει των Ευρωεκλογών της 9ης Ιούνη (ομιλίες του Δ. Κουτσούμπα ανά την επικράτεια και έξω απ’ αυτήν, «κάλεσμα» της ΚΕ του ΚΚΕ για τις Ευρωεκλογές κ.ά).

Πριν, όμως, θα ήταν χρήσιμο σχετικά να δούμε την Ανακοίνωση του ΚΚΕ «Για τα 75 χρόνια από την ίδρυση του ΝΑΤΟ» όπου μεταξύ άλλων διαβάζουμε τα παρακάτω:

«Το ΚΚΕ με συνέπεια εδώ και 75 χρόνια πρωτοστατεί στην ανάπτυξη του αντιΝΑΤΟικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, ενάντια στις αμερικανοΝΑΤΟικές στρατιωτικές βάσεις, και αγωνίζεται για την αποδέσμευση από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και συμμαχίες, όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, με την ισχυρή εγγύηση της εργατικής εξουσίας…
…Αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με το λαό κυρίαρχο στον τόπο μας!».

Εδώ, κάθε φράση, κάθε λέξη θα λέγαμε, είναι ψεύτικη και παραπλανητική. Για ποια «συνέπεια» γίνεται λόγος; Τι πάει να πει «αποδέσμευση»; Τι ακριβώς σημαίνει η λεξούλα αυτή που αντικατέστησε το σύνθημα «Έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ», που προηγουμένως η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ χρησιμοποιούσε, άλλο τι περιεχόμενο του έδινε στην πράξη; (Θα επανέλθουμε στη συνέχεια στο θέμα αυτό). Τι σημαίνει «…με την ισχυρή εγγύηση της εργατικής εξουσίας»; Στο τσεπάκι την έχουν την «εργατική εξουσία» τους που θα αποτελεί «εγγύηση» για την «αποδέσμευση»; Τι σημαίνει «με το λαό κυρίαρχο στον τόπο μας !»; Το μόνο που μπορεί να σημαίνει αυτό είναι η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά την πάλη για εθνική ανεξαρτησία το ΚΚΕ όχι μόνο την έχει αποβάλει απ’ το λεξιλόγιό του αλλά και την καταγγέλλει σαν πάλη «κάτω από ξένη σημαία»!

Πάντως, η ομογάλακτη «Κομμουνιστική Πρωτοβουλία Κύπρου» προβάλλει το σύνθημα «Έξω οι βάσεις – Έξω το ΝΑΤΟ». Βέβαια η Κύπρος δεν είναι ενταγμένη στο ΝΑΤΟ. Κατά τα άλλα, ζητούν «απεγκλωβισμό της χώρας από κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό, συμπεριλαμβανομένων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ».

Να πούμε παρεμπιπτόντως ότι το να αφαιρέσεις γενικά από την ανεξαρτησία τον προσδιορισμό «εθνική», μη τυχόν και υπάρξει σύγχυση με την εθνική ανεξαρτησία των εθνικιστών πατριδοκάπηλων και πατριδεμπόρων, δεν είναι ιδιαίτερα σοφή επιλογή. Με μία παρόμοια λογική θα έπρεπε ούτε στη δημοκρατία και τα δημοκρατικά δικαιώματα να αναφέρεται το κομμουνιστικό κίνημα, γιατί διάφορες αστικές, αντιδραστικές δυνάμεις εμφανίζονται με ταμπέλες δημοκρατικές, κι ακόμα δεν θα έπρεπε να αναφερόμαστε ούτε στο σοσιαλισμό, μιας κι αυτόν επίσης κάμποσοι τον επικαλούνται και κάποιοι μάλιστα τον διατηρούν και στον τίτλο τους! Το ΚΚΕ, τη μεν δημοκρατία την υποκαθιστά λεκτικά με τα «δικαιώματα» (αν και στις «διεθνιστικές» διακηρύξεις με ομοϊδεάτες του υποχρεώνεται πού και πού να την επικαλείται) τον δε σοσιαλισμό τον αναφέρει έτσι, όταν δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, ενώ κατά κανόνα τον αποκαλεί πολύ επαναστατικά «σοσιαλισμό-κομμουνισμό». Όσο για την Αριστερά, πολιτική έννοια άρρηκτα συνυφασμένη στη χώρα μας με το κομμουνιστικό κίνημα, την έχουν αποκηρύξει εδώ και χρόνια. «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερά, εμείς δεν είμαστε Αριστερά, είμαστε …κομμουνιστές»(!) διαλαλούσε η Αλ. Παπαρήγα τον αμνημόνευτο καιρό της επιβολής των μνημονίων, στέλνοντας βέβαια έτσι δημοκρατικό, προοδευτικό και αριστερό κόσμο κάτω απ’ τις φτερούγες του ΣΥΡΙΖΑ.

Καλό είναι να θυμόμαστε το παρελθόν, κι ακόμα περισσότερο όταν κακοποιούνται και διαστρεβλώνονται κατάφωρα τα γεγονότα. Μια ιδέα για το είδος της συνέπειας και για το πώς πρωτοστατούσαν (και πρωτοστατούν βέβαια αναλόγως και σήμερα) στην ανάπτυξη του αντιΝΑΤΟικού κλπ κινήματος, μας το είχε δώσει πολύ γλαφυρά η τότε γ.γ. του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα, στη Βουλή, επί Σημίτη.

Το ίδιο περίπου και για την ΕΕ κατοπινά, όταν τους εγχώριους κήρυκες της εξόδου από την ΟΝΕ και το Ευρώ τούς κατακεραύνωναν με επιχειρήματα της αντιδραστικής Δεξιάς, καταστροφολογώντας ασύστολα. Επειδή για τις γνωστές αυτές ιστορίες οι νέοι ιδιαίτερα άνθρωποι διατηρούν κατά κανόνα άγνοια, ας τις θυμίσουμε:

Όταν η Α.Π. ρωτήθηκε (3-5-1999) στη Βουλή από τον Κ. Σημίτη «αν το ΚΚΕ προτείνει να φύγει τώρα η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ» απάντησε πως «Δεν είμαστε αιθεροβάμονες» και ότι «το εγωιστικό να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ δεν φτάνει. Να παλέψουμε μαζί με τους άλλους λαούς για να φύγουν από το ΝΑΤΟ. Τι θα γίνει πρώτα; Η διάλυση του ΝΑΤΟ και η αποδέσμευση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ; Η αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και η διάλυσή του; Για μας είναι διαλεχτικά δεμένα».

Αυτή η αξιοθρήνητη «διαλεκτική» δεν ήταν παρά η αποθέωση της ρεβιζιονιστικής σοφιστείας. Από τότε βέβαια κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι και τη θέση των παλιών πήραν νέα σοφίσματα.

Στη συνέντευξη της Α.Π. στη ΝΕΤ (5-12-2003), η κρατική τηλεόραση ρώτησε ευθέως τη γ.γ. του ΚΚΕ «Δεν ζητάτε να βγει η χώρα μας από την ΕΕ, πια;». Και ιδού η απάντηση:

«Αναμφισβήτητα, όσο ο συσχετισμός δύναμης είναι αυτός που είναι, παλεύουμε από τα μέσα. Όμως η Ελλάδα δεν πρόκειται να αναπτυχθεί φιλολαϊκά και πραγματικά προοδευτικά όσο ακολουθεί τις εντολές της ΕΕ κι όσο προσαρμόζεται σ’ έναν τέτοιο καταμερισμό εργασίας. Επομένως, πώς βλέπουμε τον αγώνα; Εμείς βλέπουμε ότι κάθε λαός σε κάθε χώρα πρέπει να επιβάλει ριζικές αλλαγές στον τόπο του. Και ταυτόχρονα και στην πορεία αυτής της πάλης να διαμορφώνει προϋποθέσεις να εμφανίζονται άλλες μορφές συνεργασίας, οι οποίες είναι δικαιότερες, καλύτερες για το λαό. Κι αν θέλετε, η πιο ολοκληρωμένη μορφή συνεργασίας, θα είναι η Ευρώπη του σοσιαλισμού. Εμείς, δηλαδή, χαράζουμε ένα δρόμο αντίστασης, αντεπίθεσης, ρήξης και προοπτικής . Και να σας πω και κάτι άλλο. Εμείς θεωρούμε ότι αν ο λαός θελήσει να βγει από την ΕΕ πρέπει να το επιδιώξει». (Ριζοσπάστης, 6-12-2003).

Όσο λοιπόν «ο συσχετισμός δύναμης» είναι αυτός που είναι, τότε «παλεύουμε από μέσα»! Πάντως αν ο συσχετισμός αλλάξει κι ο λαός θελήσει να βγει από την ΕΕ, πρέπει να το επιδιώξει. Και πώς θα αλλάξει ο συσχετισμός αν εμείς του λέμε να παλεύει «από μέσα», πότε ενάντια «στις αρνητικές συνέπειες» της ένταξης, πότε της «αποδέσμευσης από τις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ» κ.ο.κ.; Αν ο λαός «θελήσει να βγει από την ΕΕ», αυτό τότε δεν θα οφείλεται στη συμβολή του ΚΚΕ, αλλά στην αγνόηση, την υπέρβαση και την αποδοκιμασία των δικών του επιλογών που δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να φρενάρουν, να αποπροσανατολίζουν και να υποσκάπτουν τον αγώνα για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ (και το ΝΑΤΟ).

Σε τι διαφέρουν οι παραπάνω θέσεις που πρόβαλε στο παρελθόν η ηγεσία του ΚΚΕ, από τις τωρινές;



Ο όρος «αποδέσμευση» που αντικατέστησε το «Έξω», υποδηλώνει μια βαθμιαία διαδικασία.

Όταν επιβλήθηκε, αυτό ακριβώς ήθελε να υποδηλώσει και τίποτε το διαφορετικό απ’ αυτούς που τον χρησιμοποιούν δεν σημαίνει και σήμερα. Αυτό που αλλάζει κατά καιρούς είναι ο βαθμός συνένωσης και συγκερασμού της πατροπαράδοτης ρεβιζιονιστικής δημαγωγίας με τα νεόκοπα τροτσκιστικής προέλευσης ιδεολογήματα.

Η επαναστατική λογοκοπία διαποτίζει τώρα τις ομιλίες και τα κείμενα των στελεχών του ΚΚΕ σε βαθμό υπερθετικό. «Σπάμε τα δεσμά της ΕΕ», «πανευρωπαϊκή αντεπίθεση» κλπ βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Ο γ.γ. του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, ζητάει (ομιλία στη Θεσσαλονίκη) «Ενίσχυση του ΚΚΕ για ένα αποτέλεσμα που θα ταρακουνήσει όλη την Ευρώπη»(!)

Σε συνέντευξή του στην Κύπρο, διακηρύσσει επίσης πως «Ένα πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα με μπροστάρηδες του κομμουνιστές θα βάλει τέλος στον φαύλο κύκλο της ταξικής εκμετάλλευσης, των πολέμων, σε όλα και όλους που “μαυρίζουν” τη ζωή των λαών».

Ταρακουνάνε φανταστικά όλη την Ευρώπη και βάζουν τέλος στον φαύλο κύκλο της ταξικής εκμετάλλευσης κλπ, ήσυχα, ανώδυνα, ειρηνικά, σχεδόν μελιστάλαχτα, άν… άν ο λαός τούς ψηφίσει στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου!

Με την ευκαιρία, απαντώντας στο ερώτημα «Υπάρχει κρίση στην Αριστερά; Γιατί δεν μπορεί να αποτελέσει πλειοψηφικό ρεύμα; Αντίθετα παρακολουθούμε ενίσχυση της ακροδεξιάς», ο Δ. Κουτσούμπας επανέλαβε πως «το ΚΚΕ απορρίπτει τις παραπάνω κάλπικες διαχωριστικές γραμμές. Προτάσσει τις αντικειμενικές, υπαρκτές κοινωνικές διαχωριστικές γραμμές». Η ηγεσία ΚΚΕ εξακολουθεί να επαναλαμβάνει, με άλλες διατυπώσεις, τα ανεκδιήγητα περί μη διαχωριστικών γραμμών μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς που έλεγε την εποχή που δημιουργούσε με την ΕΑΡ το Συνασπισμό και μετά προχωρούσε σε συγκυβέρνηση με τη Δεξιά. Έτσι εξηγούνται, μάλλον, και τα ανοίγματα και οι φιλίες του προς τους δεξιούς της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών (ΠΟΜΕΝΣ) και η θετική ψήφος του προς την πρόταση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να επιβραβεύσει με ένα εξακοσάρι την αστυνομία της.

Και τι γίνεται με το «συσχετισμό δύναμης» που είδαμε πρωτύτερα να επικαλείται σχετικά με την ΕΕ η Αλ. Παπαρήγα;

Στη «Διακήρυξη των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης» που επεξεργάστηκε η «Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Δράση» και την παρουσίασε στον Περισσό ο γ.γ. του ΚΚΕ, διαβάζουμε:

«Παλεύουμε για την Ευρώπη της ευημερίας των λαών, της ειρήνης, του σοσιαλισμού. Μέσα από τους ταξικούς αγώνες των εργαζομένων προβάλλει η προοπτική μιας άλλης Ευρώπης, της ευημερίας των λαών, της κοινωνικής προόδου, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της ισότιμης συνεργασίας, της ειρήνης, του σοσιαλισμού.
Γι’ αυτό παλεύουμε για την αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και κάθε άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία, με τον λαό στην εξουσία, να οικοδομεί τον νέο κόσμο, το σοσιαλισμό.
Ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός δεν είναι αιώνιος ούτε δεδομένος. Απευθύνουμε κάλεσμα στους λαούς να δυναμώσουν αποφασιστικά την πάλη τους ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην ένωση του κεφαλαίου, που επιτίθεται στα δικαιώματα των λαών».

Στην ουσία, στο εσωτερικό νόημα και περιεχόμενο της σημερινής θέσης του ΚΚΕ απέναντι στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ εκτός του ότι συνεχίζει να υπάρχει η απόρριψη του «Έξω» και η αντικατάστασή του με τον όρο «αποδέσμευση» ( που, όπως παραπάνω σημειώσαμε, υποδηλώνει μια βαθμιαία διαδικασία), επιπλέον έχει προστεθεί και μια μετατόπιση προς τη θέση «για την Ευρώπη του σοσιαλισμού, για την Ευρώπη των εργατών, των αγροτών και των λαών» (όπως γράφει η αφίσα του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές). Μια θέση που εκτοπίζει το «έξω από την ΕΕ» και συνδυάζει την τροτσκιστικής κοπής θέση για την «Ευρώπη του σοσιαλισμού» με την πάλαι πότε ευρωκομμουνιστική θέση για την «Ευρώπη των εργαζομένων».

Θα τελειώσουμε με τη σημείωση πως, ποντάροντας στην άγνοια ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, η ηγεσία του ΚΚΕ διατυμπανίζει (όπως διαβάζουμε στο «Κάλεσμα» της ΚΕ του ΚΚΕ για τις Ευρωεκλογές) πως: τη «Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), καταψήφισε μόνο το ΚΚΕ στην ελληνική Βουλή…», δίνοντας μια παραπλανητική εικόνα για το ποια ήταν η πραγματική θέση που έλαβε το ΚΚΕ όσον αφορά τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Να τελειώνουμε μ’ αυτό το παραμύθι.

Το ΚΚΕ έκανε τότε, πρόταση για Δημοψήφισμα για το αν δηλαδή ο ελληνικός λαός θέλει ή δεν θέλει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Με τους συσχετισμούς που υπήρχαν τότε στην Ελλάδα, αν τυχόν γινόταν Δημοψήφισμα, θα ήταν το τρισχειρότερο που θα μπορούσε τότε να μας συμβεί…