«Κόλαση» για το λαό ο «τουριστικός παράδεισος» της Ελλάδας -Διακοπές για λίγους

 

 Σε «είδος πολυτελείας» τείνουν να μετατραπούν -αν δεν έχουν μετατραπεί ήδη- οι καλοκαιρινές διακοπές για εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκές οικογένειες και εργαζόμενους. Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του ΙΕΛΚΑ (Ινστιτούτο Έρευνας Λιανεμπορίου Καταναλωτικών Αγαθών), το 55% των Ελλήνων δήλωσε πως φέτος δε θα μπορέσει να πραγματοποιήσει καθόλου διακοπές, ενώ το 32% θα πραγματοποιήσει πολύ πιο περιορισμένες. Μόλις το 12% θα παραθερίσει όπως πέρυσι, ενώ στο 1% περιορίζεται το ποσοστό εκείνων που έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν περισσότερες μέρες διακοπές. Τα ποσοστά αυτά δεν αποτελούν προϊόν «επιλογής» (staycation), όπως αναπαράγουν μονότονα τα πετσωμένα ΜΜΕ. Το γεγονός πως η πλειοψηφία του λαού μας υποχρεώνεται να περιορίσει δραματικά έως και εντελώς τις διακοπές του είναι συνέπεια της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής της ακρίβειας, της φτώχειας και της ανεργίας.

Και πώς, άλλωστε, θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν όλες οι τιμές έχουν εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα ύψη σε όλα τα επίπεδα; Από το κόστος των καυσίμων μέχρι τα ακτοπλοϊκά και αεροπορικά εισιτήρια, από τις τιμές των ενοικιαζόμενων μέχρι εκείνες στα καταστήματα εστίασης, το κόστος των διακοπών έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη έως και έχει διπλασιαστεί σε σχέση με το αντίστοιχο μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Την ίδια στιγμή, οι μισθοί και τα μεροκάματα παραμένουν καθηλωμένα, ενώ οι απειροελάχιστες αυξήσεις δε φτάνουν για να καλύψουν το ολοένα αυξανόμενο κόστος διαβίωσης, τα ενοίκια, τους λογαριασμούς, το σούπερ μάρκετ κ.ο.κ. Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, εύκολα κανείς πως με μισθούς που τελειώνουν στα μισά του μήνα, οι διακοπές είναι λογικό να φαντάζουν «όνειρο θερινής νυκτός».

Θυσία οι λαϊκές ανάγκες στο βωμό του τουρισμού

Ταυτόχρονα, ο προσανατολισμός της εγχώριας οικονομίας αποκλειστικά στον τουρισμό, με τον τελευταίο να αποτελεί τη λεγόμενη «βαριά βιομηχανία» της χώρας έχει μετατρέψει την Ελλάδα κυριολεκτικά σε «γκαρσόνι της Ευρώπης». Ολόκληροι τόποι και ιδιαίτερα νησιά σε όλη τη χώρα μεταλλάσσονται σταδιακά σε τουριστικά θέρετρα, με τον ντόπιο πληθυσμό είτε να παραγκωνίζεται είτε να υποχρεώνεται να δουλέψει στις τουριστικές σεζόν του τρόμου. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε το πρόβλημα λειψυδρίας που έχει προκύψει σε αρκετά νησιά που αποτελούν δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Ενδεικτικά, στην Πάρο, το 10% περίπου της συνολικής κατανάλωσης νερού τους καλοκαιρινούς μήνες σπαταλάται για τις πισίνες των υπερπολυτελών ξενοδοχείων, ενώ λόγω της υπερτουριστικής κίνησης στο νησί υπάρχει σοβαρή έλλειψη νερού, που επηρεάζει πρώτα απ’ όλα τους κατοίκους. Αντίστοιχο ζήτημα έχει δημιουργηθεί σε πολλά νησιά της χώρας, όπως η Σαντορίνη, η Νάξος, η Κύθνος, η Λέρος, η Σύμη, η Κάρπαθος και πολλά ακόμη, στα οποία η φετινή ανομβρία σε συνδυασμό με την υψηλή τουριστική κίνηση, έχουν επιφέρει τεράστια προβλήματα στη ροή του νερού.

«Staycation» και λοιποί μύθοι…

Όλη αυτή την περίοδο, η κυρίαρχη προπαγάνδα, τα κυβερνητικά στελέχη και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ επιχειρούν με μία συντεταγμένη προπαγανδιστική επιχείρηση να συγκαλύψουν τόσο τις ευθύνες της κυβέρνησης, όσο και το πραγματικό πρόβλημα του υπερ-τουρισμού. Από τη μία προβάλλουν τη χώρα μας ως δημοφιλή τουριστικό προορισμό, αναπαράγοντας το γνωστό «success story» των εκατομμυρίων ξένων τουριστών που επισκέπτονται την Ελλάδα (θυμίζουμε πως μόνο πέρυσι επισκέφτηκαν τη χώρα μας 32,7 εκατομμύρια τουρίστες). Από την άλλη, αποκρύπτουν το γεγονός πως ένας στους δύο Έλληνες δε θα μπορέσουν φέτος να πραγματοποιήσουν -έστω και ολιγοήμερες- διακοπές. Έχουν φτάσει μάλιστα στο άθλιο σημείο να παρουσιάζουν την αδυναμία των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και λαϊκών οικογενειών να κάνουν διακοπές ως «επιλογή», προβάλλοντας καθημερινά το λεγόμενο «staycation», την επιλογή, δηλαδή, των ανθρώπων να κάνουν «διακοπές» στα σπίτια τους, συγκαλύπτοντας με τον τρόπο αυτό το πραγματικό πρόβλημα. Είναι προφανές, βέβαια, πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένα «staycation», υπάρχει η κυβερνητική πολιτική που διαρκώς αυξάνει την ακρίβεια, τη φτώχεια και την ανεργία και στερεί από τον λαό μας ακόμη και αυτό το πετσοκομμένο δικαίωμα των θερινών διακοπών.

Οι σεζόν του εργασιακού μεσαίωνα

Μόνο ως εργαζόμενοι σε αυτά μπορούν στην πραγματικότητα να επισκεφτούν τα νησιά της χώρας μας οι νέοι άνθρωποι, αφού το κόστος έστω και ολιγοήμερων διακοπών σε ένα νησί μέτριας τουριστικής κίνησης ισοδυναμεί με τον μισθό ενός ολόκληρου μήνα (ή παραπάνω), ενώ μπορεί να φανταστεί κανείς τις δυσκολίες μιας οικογένειας με παιδιά, που το κόστος πολλαπλασιάζεται. Παράλληλα, για μια ακόμη χρονιά, πέφτουν «βροχή» οι καταγγελίες για τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες σε μια σειρά τουριστικούς προορισμούς που οι συνθήκες εργασίας για τους εποχικούς εργαζόμενους γίνονται ολοένα και πιο απάνθρωπες, όπως επιβάλλει η πολιτική του εργασιακού μεσαίωνα που ακολουθεί η κυβέρνηση της ΝΔ και οι κυβερνήσεις όλων των προηγούμενων χρόνων. «Ψάχνουν προσωπικό και δε βρίσκουν» οι μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις, αναπαράγουν μονότονα τα πετσωμένα ΜΜΕ, αδυνατώντας υποτίθεται να εξηγήσουν γιατί η νεολαία δε θέλει να δουλέψει την τουριστική περίοδο. Αναρωτιούνται οι κυβερνώντες και τα παπαγαλάκια τους γιατί ένας νέος δε θέλει να δουλέψει με μισθούς και μεροκάματα πείνας, χωρίς ρεπό, με απλήρωτες υπερωρίες. Αναρωτιούνται γιατί ένας νέος δε θέλει να δουλέψει ανασφάλιστος, με 12ωρες και 15ωρες βάρδιες, με μισθό που δε φτάνει ούτε για να καλύψει τα βασικά.

Η αύξηση των ενοικίων ως συνέπεια της τουριστικής εκμετάλλευσης

Δίπλα στην τουριστική «κόλαση» της καλοκαιρινής περιόδου, έρχεται με φόρα τα τελευταία χρόνια να προστεθεί ένα άλλο ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα που έχει προκύψει στη χώρα μας εξαιτίας της μετατροπής της σε τουριστικό θέρετρο. Το πρόβλημα αυτό αφορά στην εκτίναξη των ενοικίων και τη διαρκή αύξηση των εξώσεων, λόγω της μετατροπής πολλών σπιτιών και διαμερισμάτων σε τουριστικά καταλύματα. Όλο και περισσότερο αυξάνονται οι ειδήσεις για τις εξώσεις ενοικιαστών -συνήθως αναπληρωτών εκπαιδευτικών και εποχικών εργαζομένων- από σπίτια που βρίσκονται σε τόπους υψηλής τουριστικής κίνησης τους θερινούς μήνες, ενώ η μετατροπή πολλών σπιτιών σε καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης (airbnb κλπ), έχει οδηγήσει όχι μόνο στη ραγδαία αύξηση των ενοικίων, αλλά και σε μεγάλη αύξηση των επιστροφών νέων ανθρώπων στα πατρικά τους, αφού οι μισθοί δε φτάνουν για να καλύψουν τα υψηλά ενοίκια σε συνδυασμό με τη συνολικότερη άνοδο των τιμών στην ενέργεια και στα είδη λαϊκής κατανάλωσης. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά πως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ακόμη και σε λαϊκές περιοχές της Αθήνας, τα ενοίκια έχουν ξεπεράσει τα 10 € ανά τετραγωνικό μέτρο.
Ευρωπαϊκός νότος, το τουριστικό θέρετρο της Ευρώπης

Η σταδιακή «βαρκελωνοποίηση» του κέντρου της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων δεν είναι πλέον μία πρόβλεψη, ούτε μια εικόνα από το μακρινό μέλλον. Η θυσία των πάντων στο βωμό του τουρισμού μετατρέπει σταδιακά τη χώρα μας σε έναν τουριστικό «παράδεισο» για τους τουρίστες που την επισκέπτονται και σε μία πραγματική «κόλαση» για τους ντόπιους, που εξωθούνται σε ένα μόνιμο και παρατατεταμένο «staycation», αφού οι ραγδαίες ανατιμήσεις στερούν όλο και περισσότερο από τους εργαζόμενους και τη νεολαία κάθε δυνατότητα ψυχαγωγίας, διασκέδασης, εξόδου και διακοπών, καθιστώντας τα «είδη πολυτελείας». Στις αρχές Ιούλη πραγματοποιήθηκαν στη Βαρκελώνη, που τα τελευταία δέκα χρόνια τα ενοίκια έχουν αυξηθεί κατά 68%, μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις ενάντια στον υπερτουρισμό και τη λεηλασία των ζωών των κατοίκων στο βωμό της τουριστικής εκμετάλλευσης. Αντίστοιχες κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν στην Ανδαλουσία, τις Βαλεαρίδες, τις Κανάριες Νήσους και άλλες περιοχές της Ισπανίας που πλήττονται από τη διαρκή αύξηση της τουριστικής κίνησης. Αντίστοιχες κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν την τελευταία περίοδο στην Ιταλία και τη Γαλλία, χώρες των οποίων οι κάτοικοι επίσης αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα.

Βασικός υπεύθυνος η πολιτική της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης

Αυτές είναι οι συνέπειες όχι μόνο της κυβερνητικής πολιτικής της ακρίβειας, της φτώχειας και της ανεργίας. Είναι πρώτα από όλα συνέπειες της μακρόχρονης και βαθιάς εξάρτησης της χώρας μας από τον ιμπεριαλισμό, από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Η διάλυση της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, η διαρκής τουριστικοποίηση της χώρας μας αποτέλεσαν και αποτελούν ζήτημα πολιτικής επιλογής της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού που διαφεντεύουν τον τόπο. Στο βωμό της τουριστικής εκμετάλλευσης κάθε σπιθαμής της χώρας μας θυσιάζονται οι ανάγκες του λαού, που είτε εξωθείται να ζήσει στο περιθώριο είτε να εργαστεί στις απάνθρωπες συνθήκες της τουριστικής περιόδου, με μισθούς και μεροκάματα πείνας. Η απαγόρευση στη Βαρκελώνη της βραχυχρόνιας μίσθωσης κατοικιών ήρθε ως αποτέλεσμα της λαϊκής οργής και αγανάκτησης, που σταδιακά εκφράστηκε με κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και διεκδικητικούς αγώνες. Αντίστοιχα μέτρα υποχρεώθηκαν να πάρουν κυβερνήσεις και τοπικές αρχές και σε άλλες περιοχές της Ευρώπης και του κόσμου, που οι λαοί ξεσηκώνονται ενάντια στις συνέπειες του υπερ-τουρισμού. Αποτελεί ζητούμενο για το εργατικό και λαϊκό κίνημα στη χώρα μας να διαμορφωθεί ένα πανεργατικό-παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης και πάλης απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική, που με συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους πάλης θα διεκδικήσει τη μείωση των τιμών των ενοικίων, των ειδών λαϊκής κατανάλωσης, της ενέργειας και θα βάλει φραγμό στη μετατροπή του λαού και του τόπου σε κυριολεκτικά και μεταφορικά «γκαρσόνια της Ευρώπης».