Καμιά λύση δεν έδωσαν ποτέ οι κάλπες, γιατί να δώσουν τώρα;

 

Ορεξη να ‘χουμε να διαβάζουμε σενάρια τις επόμενες μέρες. 

Μπορεί ο Μητσοτάκης να «πονάει», όμως το σύστημα κερδισμένο βγαίνει απ’ αυτή την αναμπουμπούλα. 

Μια χαρά κοινωνικό αναισθητικό είναι ο ντόρος γύρω από τα πολιτικάντικα παιχνίδια, κάθε φορά που το αστικό πολιτικό σκηνικό αναδιατάσσεται, λίγο ή πολύ. Θυμηθείτε την περίοδο των Μνημονίων.

Ο Παπανδρέου δεν μπόρεσε να διαχειριστεί πολιτικά το πρώτο Μνημόνιο, που πήγε στο Καστελλόριζο για να το ανακοινώσει (τρομάρα του). 

 Τον υποχρέωσαν να παραμερίσει και έβαλαν τον τραπεζίτη Παπαδήμο επικεφαλής τρικομματικής κυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ). 

Ο Σαμαράς, που είχε κάνει «γαργάρα» τα δήθεν αντιμνημονιακά «Ζάππεια», φοβούμενος πως η ΝΔ θα βρεθεί εξαϋλωμένη, απαίτησε να γίνουν εκλογές μετά από λίγους μήνες και αφού είχε ψηφιστεί απ’ όλους τους το δεύτερο Μνημόνιο. 

Εγιναν δύο εκλογές, Μάη και Ιούνη του 2012. Μετά τη δεύτερη εκλογή, σχηματίστηκε νέα τρικομματική κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), από την οποία κάποια στιγμή αποχώρησε η ΔΗΜΑΡ, χωρίς η κυβέρνηση να κλονιστεί.

 Εκλογές ξαναέγιναν τον Γενάρη του 2015, όχι γιατί έπεσε η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων, αλλά λόγω αδυναμίας εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας. 

Ο Τσίπρας και ο στενός πυρήνας των συριζαίων είχαν έτοιμη τη νέα συγκυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ του Καμμένου. 

Ψήφισαν με τη βοήθεια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το τρίτο Μνημόνιο και τους πρώτους εφαρμοστικούς νόμους του, έκαναν αιφνιδιαστικές εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2015 (ούτε χρόνος δεν είχε περάσει από τις προηγούμενες) και ξανακυβέρνησαν ανενόχλητα μέχρι τον Ιούλη του 2019, όταν νίκησε η ΝΔ του Μητσοτάκη.

 Τόσες πιρουέτες, τόσες κωλοτούμπες, τόσοι «αταίριαστοι» συνεταιρισμοί, αλλά μια χαρά εφαρμόστηκε η μνημονιακή πολιτική. 

Ο,τι και να γίνει από τώρα και μετά, είτε πάει σε πρόωρες εκλογές ο Μητσοτάκης είτε όχι, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών, όποτε κι αν γίνουν, το σύστημα θα βρει λύση διακυβέρνησης. 

Καμιά λύση δεν έδωσαν ποτέ οι κάλπες, γιατί να δώσουν τώρα;

 Μόνο ο «δρόμος» μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. 

Η ψήφος δεν έχει καμιά αξία, οι ταξικοί αγώνες μπορούν να φέρουν κατακτήσεις, όταν προβάλλουν ταξικές διεκδικήσεις και δεν είναι απλά εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, με τις οποίες κερδοσκοπούν πολιτικά δυνάμεις της αστικής αντιπολίτευσης.