το ΚΚΕ για την 7ετία

 

Η ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, για τη «μαύρη» επέτειο από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν λίγες μέρες, μας επανέλαβε τις νέες, ανατρεπτικές θεωρήσεις και αποκαλύψεις στις οποίες έχει προβεί τα τελευταία χρόνια ο Περισσός για το τι ήταν η 7ετία των συνταγματαρχών, 1967-1974.

Θυμίζουμε ότι πέρυσι, στη συμπλήρωση μισού αιώνα από την πτώση της χούντας, και αποτιμώντας την περίοδο εκείνη, το ΚΚΕ είχε δώσει τα πρώτα προϊόντα της έρευνάς του για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας που αφορά (και) την 7ετία.
Για να μην κουράζουμε τον αναγνώστη με φλυαρίες, πά­με κατευθείαν στο ψητό, και στο πρώτο συμπέρασμα/τέκνο της επιστημονικής μεθοδολογίας που ακολούθησε το ΚΚΕ, όπως αυτό αποτυπώθηκε και στην ομιλία της Ελέ­νης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση που έγινε στο τέλος του 2023 στη Θεσσαλονίκη για την παρουσίαση του Γ2 τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ:
«Η θεωρητική και μεθοδολογική βάση του ΚΚΕ στη μελέτη της Ιστορίας του είναι ο διαλεκτικός υλισμός και όχι η αναπαραγωγή των πολιτικών θέσεών του κατά την εξεταζόμενη περίοδο. Μελετάμε την ιστορία της ταξικής πάλης, τον ρόλο του ΚΚΕ σ’ αυτήν σε συνάρτηση με την εξέλιξη, την ιστορία της οικονομίας, της πολιτικής και ιδεολογικής πάλης, την εξέλιξη των θεσμών, των μηχανισμών καταστολής στην Ελλάδα στη σχέση τους με τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς. (…)
Με αυτήν τη μεθοδολογία προέκυψε σε 6 τόμους το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ από την ίδρυσή του έως το 1974, από την οποία προκύπτει ένα συμπέρασμα: Παρά τις δυσκολίες, τα προβλήματα, η ύπαρξη – δράση του ΚΚΕ έχει αδιάκοπη συνέχεια 105 χρόνια και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ (σύγχρονο νέο-εγελιανό):
Η Ιστορία κινείται γύρω απ’ το ΚΚΕ, και μάλιστα αδιά­κοπα, και όχι το ανάποδο.
Εξαιρείται η περίοδος της πανδημίας.
Στη θέση του υποκειμένου που θα ανατρέψει τον καπιτα­λισμό και θα καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου α­πό άνθρωπο, στην οποία ο Μαρξ έβαζε την εργατική τάξη, το ΚΚΕ βάζει το …ΚΚΕ.
Στην ίδια τοποθέτηση, τίθενται από τον Περισσό οι (νέες) βάσεις εξήγησης του ιστορικού φαινομένου της επταετούς δικτατορίας. Έπειτα από έναν σίγουρα εντυπωσιακό τίτλο ενότητας, κατά λέξιν, διασαφηνίζεται:
«Λαθεμένη άποψη περί φασιστικής διακυβέρνησης
Η χούντα δεν στηρίχτηκε σε κάποιο ναζιστικού/φασιστικού τύπου κόμμα, οι ηγέτες της δεν ήταν πολιτικοί που αξιοποίησαν την αναρρίχησή της μέσω του αστικού κοινοβουλευτισμού, δεν διέθεταν πολιτική οργάνωση, νεολαία κ.λπ. Βέβαια η χούντα είχε στο ιδεολογικό της οπλοστάσιο φασιστικά, ναζιστικά στοιχεία, τον άκρατο αντικομμουνισμό, το “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια”».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ (σύγχρονο νέο-πλατωνικό):
Η διακυβέρνηση κατά την περίοδο 1967 – 1974 ΔΕΝ ήταν φασιστική.
Απλώς έμοιαζε, στη μορφή και το περιεχόμενο.
Η Ε. Μπέλλου, συνεχίζοντας τις παρουσιάσεις του Δοκιμίου (και της αντίληψης) της Ιστορίας του ΚΚΕ, αυτή τη φορά στην πόλη της Αθήνας, και στις αρχές του 2024, διευκρινίζει: «Το πραξικόπημα δεν έγινε από κάποιον ξένο κατασταλτικό μηχανισμό, όπως συχνά συνέβαινε π.χ. σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας, με άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ ή άλλων καπιταλιστικών κρατών. ΗΠΑ – ΝΑΤΟ δεν είχαν κάποια κρίση στις σχέσεις τους με την Ελλάδα ώστε να τους χρειαζόταν κυβέρνηση ανδρεικέλων». Ακόμη κι αν κάπου το ΚΚΕ είναι υποχρεωμένο να αναγνωρίσει ότι οι πραξικοπηματίες είχαν δεσμούς με τη CIA και με πολιτικούς και παράγοντες των ΗΠΑ, σπεύδουν ωστόσο να εξηγήσουν πως «είναι άλλο αυτό και άλλο ποιο κέντρο οργανώνει τι, για ποιο σκοπό, εγχώριο ή ξένο. Δεν σημαίνει ότι ασκούν εξουσία για λογαριασμό αυτών των ξένων κέντρων». Σιγά σιγά οδηγούμε την αναζήτησή μας στο «πράγμα καθαυτό», δηλαδή στο «να συνειδητοποιήσουμε ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, είτε κοινοβουλευτικά προερχόμενες είτε πραξικοπηματικά, δεν ήταν υποχείρια των ΗΠΑ…» (Ριζοσπάστης, 27-28 /1/24).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΤΡΙΤΟ (σύγχρονο νέο-καντιανό):
Η φράση «αμερικανοστήριχτη φασιστική δικτατορία» είναι σφαλερή κατά τα πρώτα 2/3 της. Ο ρόλος των ΗΠΑ στην οργάνωση και στήριξη του πραξικοπήματος ήταν, το πολύ, παραπληρωματικός. Πάντως, ο όρος «δικτατορία» δεν έχει αμφισβητηθεί ακόμα από το ΚΚΕ.
Εν πάση περιπτώσει, τι είδους δικτατορία είχαμε στην περίοδο 1967-1974;
Ολοκληρώνοντας (μέχρι νεωτέρας) τον ιδεολογικό διαφωτισμό του, στη φετινή ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, για τη «μαύρη» επέτειο από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, διευκρινίζεται:
«Οι πρωταγωνιστές της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν πρόσωπα που υπηρέτησαν τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, τον στρατό και την ΚΥΠ, το ψηφισμένο από όλα τα αστικά κόμματα Σύνταγμα του 1952…». Δηλαδή, οι συνταγματάρχες της 7ετίας, μπορεί να υπηρέτησαν όλη τη σκοτεινή φύση του καπιταλισμού, αλλά σίγουρα δεν έδιναν λογαριασμό στους Αμερικανούς.
Η 7ετία ήταν ένα δυσάρεστο πιάτο στο δυσάρεστο ούτως ή άλλως, σταθερά αντιλαϊκό και καπιταλιστικό μενού του συστήματος. Όπως/όποτε και να το δεις, δικτατορία έχουμε: «Το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη συνιστά απόδειξη ότι η καπιταλιστική εξουσία δεν διστάζει να εναλλάσσει τις πολιτικές μορφές της, από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία σε πολιτική ή στρατιωτική δικτατορία και το αντίστροφο, με γνώμονα πάντα να εξυπηρετούνται καλύτερα τα καπιταλιστικά συμφέροντα, να μένει ανέγγιχτη η δικτατορία του κεφαλαίου».
Μάλιστα, η δικτατορία της 21ης Απρίλη «αν και πήρε ορισμένα κατασταλτικά μέτρα και σε βάρος της λειτουργίας των αστικών κομμάτων, διατήρησε διαύλους επικοινωνίας και συνεννόησης μαζί τους, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στη μελλοντική επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ (σύγχρονο νέο-μηδενιστικό):
Τι είχαμε, τι χάσαμε. Είτε με φασισμό, είτε με αστική δημοκρατία, μικρή η διαφορά. Καπιταλισμός ήταν, καπιταλισμός είναι.
«Μετά την επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το καπιταλιστικό κράτος με οποιαδήποτε κυβέρνηση συνέχισε να υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, να καταστέλλει εργατικούς – λαϊκούς αγώ­νες, να συμμετέχει σε διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες και να εμπλέκεται σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους.
Και σήμερα ο χαρακτήρας του κράτους παραμένει τελικά ίδιος, καπιταλιστικός και αντιλαϊκός».