Απόφαση της Κ.Ε. του Μ-Λ ΚΚΕ

Σε βαθιά κρίση το ντόπιο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας

Παλλαϊκός αγώνας για να ανατραπεί η πολιτική της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης που επιβάλλει το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης-EE-ΔNT

Για μια κεντρική πολιτική συνεργασία και συσπείρωση των δυνάμεων της πραγματικής Aριστεράς

O γερμανικός ιμπεριαλισμός θέλει να επιβάλει την ηγεμονία του στην EE μέσα από την ανατροπή των Συνθηκών και την κατεδάφιση όλων των μεταπολεμικών εργατικών κατακτήσεων

1. Mέσα από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 που συνεχίζεται αμείωτα και η οποία εκδηλώνεται στην Eυρώπη τον τελευταίο χρόνο με τη μορφή υπερχρέωσης των πιο αδύναμων χωρών της Eυρωζώνης, επιταχύνθηκαν οι ανακατατάξεις στη δύναμη των διεθνών ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Στην EE ιδιαίτερα ενισχυμένος βγαίνει ο γερμανικός ιμπεριαλισμός. Aυτό πιστοποιούν οι αποφάσεις της Συνόδου Kορυφής της EE, στις 8 - 9 Δεκεμβρίου, όπου η Γερμανία, πειθαναγκάζοντας τη Γαλλία και απομονώνοντας τη Μ. Βρετανία, ανέτρεψε τις υπάρχουσες συνθήκες στην ΕΕ σε κρίσιμα σημεία και επέβαλε νέες «ρυθμίσεις» στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, εξασφαλίζοντας τον έλεγχο στο σύνολο της οικονομικής, δημοσιονομικής και φορολογικής πολιτικής, στους κρατικούς προϋπολογισμούς των χωρών της ΕΕ, πλην της Μ. Βρετανίας, που άσκησε βέτο και γι' αυτό οι παραπάνω αποφάσεις και η ανατροπή των Συνθηκών δεν πάρθηκαν από τη Σύνοδο Κορυφής, αλλά από μια προαποφασισμένη διακυβερνητική συμφωνία των 26 που θα επικυρωθεί το Μάρτη του 2012.

Η ανατροπή των προηγούμενων Συνθηκών της ΕΕ και η επιβολή νέων, ακόμη πιο αντιδρατικών για τους λαούς και επωφελών για το γερμανικό ιμπεριαλισμό σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη, ιδιαίτερα τους ανταγωνιστές του (Γαλλία - Μ. Βρετανία), αντανακλά τους συσχετισμούς δυνάμεων που έχουν τώρα διαμορφωθεί μεταξύ τους, καθώς και ανάμεσα στο ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο συνολικά από τη μια πλευρά και τους λαούς της Ευρώπης από την άλλη.

Με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ επιταχύνεται ο ρυθμός κατεδάφισης όλων των μεταπολεμικών εργατικών κατακτήσεων, επιβάλλεται μια αιματηρή, εξοντωτική λιτότητα με την εξαπόλυση ενός ανελέητου και διαρκούς οικονομικού πολέμου ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης προκειμένου το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο να εξασφαλίσει καλύτερους όρους ανταγωνισμού απέναντι στα άλλα ανταγωνιστικά διεθνή οικονομικά κέντρα.

Ταυτόχρονα οι αποφάσεις αυτές σηματοδοτούν τη διεύρυνση της οικονομικής και πολιτικής επιρροής του γερμανικού ιμπεριαλισμού πάνω στην Ευρώπη, καταδείχνοντας πως κάθε συνθήκη που «ρυθμίζει» τις αμοιβαίες σχέσεις των ιμπεριαλιστικών κρατών αντανακλά τους δοσμένους συσχετισμούς δυνάμεων και κάθε μεταβολή στη δύναμή τους επιφέρει ανατροπές των συνθηκών αντίστοιχα, στα πλαίσια ενός αδιάκοπου ανταγωνισμού για την επιβολή της κυριαρχίας του πιο ισχυρού πάνω στους υπόλοιπους.

Το Βερολίνο όλο το προηγούμενο διάστημα οργάνωσε και προετοίμασε μεθοδικά την ανατροπή των συνθηκών, συγκαλύπτοντας την επεκτατική και ρεβανσιστική του πολιτική με το μύθο της «πολιτικής ενοποίησης» και «οικονομικής διακυβέρνησης» της ΕΕ και αξιοποιώντας κατάλληλα την οικονομική κρίση και τη δεινή θέση που βρέθηκαν οι άλλες χώρες.

Με την απειλή της χρεοκοπίας και της οικονομικής καταστροφής έθεσε με τα Μνημόνια υποδούλωσης, κάτω από την επιτροπεία της τρόικας, την Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, προετοιμάζοντας αντίστοιχα την Ιταλία και Ισπανία. Aνεβοκατεβάζει τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών και επιβάλλει κυβερνήσεις που θα μπορούν να επιβάλλουν απαρέγκλιτα στους λαούς την πολιτική που εκπορεύεται από το Βερολίνο.

2.Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως οι «ιστορικές» αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής και τα ηγεμονικά επεκτατικά σχέδια της Γερμανίας θα προχωρήσουν απρόσκοπτα και πολύ περισσότερο θα εξασφαλίσουν τη σταθερότητα στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ που συνεχίζει να κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Oι αντιθέσεις τόσο στο εσωτερικό της ΕΕ όσο και ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ θα εκδηλωθούν με μεγαλύτερη ένταση πάνω στη βάση του ασίγαστου οικονομικού πολέμου και των συνεπειών της οικονομικής κρίσης, οξύνοντας παραπέρα τις αγιάτρευτες πληγές του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Oι ΗΠΑ και Μ. Βρετανία με όπλα τις «αγορές», δηλαδή τους γιγάντιους αγγλοσαξωνικούς χρηματοπιστωτικούς ομίλους και αιχμή του δόρατος τους «οίκους αξιολόγησης» επιτίθενται στο ευρώ και τις χώρες της Ευρωζώνης, υποβαθμίζουν την πιστοληπτική τους ικανότητα και εκτοξεύουν στα ύψη το κόστος δανεισμού, επιδιώκοντας να προκαλέσουν ρήγματα στο εσωτερικό της, να αποσπάσουν το μεγαλύτερο τοκογλυφικό κέρδος και να μεγιστοποιήσουν το οικονομικό κόστος της Γερμανίας για την έξοδο από την κρίση χρέους των χωρών της Ευρωζώνης, τορπιλίζοντας έτσι τις γεωστρατηγικές της φιλοδοξίες για ηγεμονική κυριαρχία στην Ευρώπη.

Καμιά «τάξη» και σταθερότητα στην Ευρώπη δεν μπορεί να στηριχτεί πάνω στα ερείπια των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, πάνω στην πιο άγρια μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και αιματηρής λιτότητας που προωθεί το Βερολίνο και οι αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ πάνω στους λαούς της Ευρώπης.

Oι μεγάλες πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν το προηγούμενο διάστημα στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες όπως στην Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Βέλγιο, Μ. Βρετανία, αποτελούν προοίμιο των μεγάλων πανευρωπαϊκών λαϊκών κινητοποιήσεων και αντιστάσεων που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν.

Nέους πολέμους ετοιμάζονται

να εξαπολύσουν οι ιμπεριαλιστές

μετά την υποδούλωση της Λιβύης

3.Μεγάλες αναταραχές και συγκρούσεις εξακολουθούν να μαίνονται στις χώρες της Β. Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και σοβαροί κίνδυνοι εγκυμονούνται στην Ανατολική Μεσόγειο που αφορούν άμεσα την Ελλάδα, την Κύπρο, την Τουρκία και το Ισραήλ και συνδέονται με τον καθορισμό της ΑOΖ και τις έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο, αναζωπυρώνοντας στις νέες συνθήκες παλιές έχθρες και αντιπαραθέσεις που παίρνουν ευρύτερες διαστάσεις από την παρέμβαση και ανάμειξη των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Oι Aμερικάνοι και Γαλλοβρετανοί ιμπεριαλιστές εξαπέλυσαν ένα νέο κατακτητικό πόλεμο, υποδουλώνοντας τη Λιβύη. Η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα αξιοποίησε έντεχνα τις λαϊκές κινητοποιήσεις που ξέσπασαν σε μια σειρά χώρες της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής, προσπαθώντας να πείσει πως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στη Λιβύη, όπου οι «εξεγερμένοι επαναστάτες» για να σωθούν από τη σφαγή έπρεπε να εξαπολυθεί στρατιωτική επίθεση και να συντριβεί το καθεστώς Καντάφι. Και αφού για μήνες βομβάρδιζαν τη Λιβύη κατερειπώνοντας τη χώρα και δολοφονώντας το λαό της, κατάφεραν τελικά παρά τη γενναία αντίσταση του λιβυκού λαού να την κατακτήσουν, εξοντώνοντας με τον πιο θηριώδη τρόπο τον ηγέτη της και εγκαθιστώντας στην εξουσία τους ντόπιους λακέδες συνεργάτες τους, αυτούς που εμφάνιζαν ως «εξεγερμένους επαναστάτες», μετατρέποντας τη χώρα σε ένα αποικιοκρατούμενο προτεκτοράτο.

Την ίδια ακριβώς εκστρατεία οργανώνουν τώρα για να ανατρέψουν τον Άσαντ και να υποδουλώσουν τη Συρία. Επιβάλλουν διεθνή αποκλεισμό και εμπάργκο στη Συρία, εξοπλίζουν τους ντόπιους λακέδες τους και ενορχηστρώνουν μια ιμπεριαλιστική επεμβατική εκστρατεία για να καθυποτάξουν τη χώρα. Ενώ ταυτόχρονα ανοίγουν μέτωπο ενάντια στο Ιράν και με πρόσχημα το «πυρηνικό του πρόγραμμα» επιβάλλουν εμπάργκο και απειλούν με εξαπόλυση στρατιωτικής επίθεσης.

Αφού σε μια πρώτη φάση κατάκτησαν το Ιράκ και το Αφγανιστάν, τώρα «ολοκληρώνουν» το έργο τους με την κατάκτηση της Λιβύης και παραπέρα της Συρίας και του Ιράν για να αποκτήσουν ολοκληρωτικό έλεγχο στη Β. Αφρική και τη Μέση Ανατολή, μια κρίσιμη γεωστρατηγική περιοχή στους παγκόσμιους σχεδιασμούς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Εντελώς διαφορετική είναι η στάση των ιμπεριαλιστών απέναντι στις άλλες χώρες (Τυνησία - Αίγυπτος) όπου υπήρξαν μεγάλα λαϊκά ξεσπάσματα ενάντια στα ντόπια αμερικανόδουλα αντιδραστικά καθεστώτα. Με την πολιτική τους επιδιώκουν να αξιοποιήσουν προς όφελός τους τις πολιτικές ανατροπές και ανακατατάξεις, να τις χειραγωγήσουν και να τις εντάξουν σε μια κατεύθυνση εξυπηρέτησης των άμεσων και μακροπρόθεσμων συμφερόντων τους.

Δε δίστασαν κάτω από την πίεση των λαϊκών κινητοποιήσεων να ξεφορτωθούν τον Μουμπάρακ στην Αίγυπτο και τον Μπεν Άλι στην Τυνησία και να προχωρήσουν σε «αλλαγή φρουράς» προκειμένου να εξασφαλίσουν τη σταθεροποίηση των θέσεών τους και τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους στην περιοχή. Εκεί καλύπτουν και συγκαλύπτουν τις συνεχιζόμενες σφαγές ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό και τη νεολαία της Αιγύπτου από το νέο στρατοκρατικό καθεστώς.

O αυθόρμητος χαρακτήρας της κοινωνικής έκρηξης σ' αυτές τις χώρες και η διαφαινόμενη έλλειψη ενός λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού φορέα ικανού σ' αυτήν τη φάση, να συσπειρώσει, να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους λαϊκούς αγώνες σε μια σταθερή προοπτική αναμέτρησης με τον ιμπεριαλισμό και τους λακέδες του, περιορίζει την έκταση των πραγματικών αλλαγών και επιτρέπει στους ιμπεριαλιστές και στις ντόπιες αντιπολιτευόμενες αστικές και μουσουλμανικές δυνάμεις που εμφανίζονται να ηγούνται, να κατευθύνουν και να καθορίζουν αυτοί την πορεία των εξελίξεων, σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και σχεδιασμούς.

Oι πολιτικές ανατροπές και ανακατατάξεις που συντελούνται στην περιοχή με τους κατακτητικούς πολέμους των ιμπεριαλιστών και τις σχεδιαζόμενες επιθέσεις στη Συρία και το Ιράν, εγκυμονούν κινδύνους μιας ευρύτερης πολεμικής ανάφλεξης που μπορεί να συμπαρασύρει και τις υπόλοιπες χώρες.

Και σε αυτό το πλαίσιο οι τοπικοί ανταγωνισμοί για το πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην Ανατολική Μεσόγειο, η «στρατηγική συμμαχία» Ελλάδας - Ισραήλ - Κύπρου απέναντι στην Τουρκία και εκ των πραγμάτων απέναντι και σε μια σειρά χώρες της Μ. Ανατολής, προσλαμβάνουν μια επικίνδυνη διάσταση και εμπλέκονται άμεσα με το εκρηκτικό τοπίο που διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιοχή.

Σε βαθιά κρίση το ντόπιο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας

4.H οικονομική κρίση που πλήττει με πρωτοφανή βιαιότητα το λαό και τη χώρα, ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια μετά την πρόσδεση και την υπαγωγή στα μνημόνια υποδούλωσης της EE και του ΔNT από την κυβέρνηση Παπανδρέου, μετεξελίχθηκε σε πολιτική κρίση. Kάτω από τις πιέσεις και προσταγές των Γερμανών ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας συνασπίστηκαν σε μια αντιδραστική κυβέρνηση τα αστικά κόμματα ΠAΣOK, NΔ, ΛAOΣ με πρωθυπουργό το Λουκά Παπαδήμο, έναν παράγοντα δοκιμασμένο, που έχει αποδείξει την αφοσίωσή του και έχει προσφέρει τις υπηρεσίες του στα συμφέροντα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης.

H νέα κυβέρνηση με τη σημαία της «εθνικής ενότητας» προορίζεται από αυτούς που την εγκαθίδρυσαν να δώσει προσωρινά διέξοδο στην πολιτική κρίση, να συμβιβάσει τις αντιμαχόμενες κλίκες για να μπορέσουν πιο αποτελεσματικά να αντιμετωπίσουν τη λαϊκή αντίσταση και να περάσουν τη συμφωνία της 27ης Oκτώβρη και τα βάρβαρα μέτρα που τη συνοδεύουν.

H χρεοκοπημένη στη συνείδηση του λαού πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου και η αδυναμία της NΔ, παρά την «αντιμνημονιακή» της δημαγωγία να αξιοποιήσει προς όφελος της τις αντικυβερνητικές διαθέσεις των μαζών, έδειξαν πως κανένα από τα δυο αστικά κόμματα δεν είχε τη δυνατότητα μόνο του να εξασφαλίσει την πολιτική σταθερότητα και να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση.

Tα αδιέξοδα αυτά στένευαν ακόμα πιο πολύ τη λαϊκή βάση που πάνω της στηρίζονταν το ΠAΣOK και η NΔ.

H κυβέρνηση Παπανδρέου έπεσε γιατί συνάντησε την πλατιά αποδοκιμασία και την αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και αδυνατούσε να περάσει για τα ξένα και ντόπια αφεντικά της, τις συμφωνίες που είχε υπογράψει και το εξοντωτικό για το λαό πολυνομοσχέδιο. Oι ξένες και ντόπιες δυνάμεις που την υποστήριζαν βιάστηκαν να την εγκαταλείψουν γιατί έβλεπαν καθαρά ότι η διατήρησή της θα οδηγούσε σε νέα μεγαλύτερα λαϊκά ξεσπάσματα και εγκαθίδρυσαν μια νέα κυβέρνηση προκειμένου να ανακόψουν και να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση και να εξασφαλίσουν μέσα από μια απατηλή «εθνικοενωτική» προπαγάνδα την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ανοχή από τα λαϊκά στρώματα.

Aυτό υπολογίζουν θα της επιτρέψει να εκπληρώσει και την κύρια και βασική αποστολή που της έχουν αναθέσει. Tην παραπέρα υποδούλωση της χώρας στον ιμπεριαλισμό και την ακόμα μεγαλύτερη οικονομική εκμετάλλευση και πολιτική καταπίεση του λαού.

Όλες οι «μνημονιακές» δυνάμεις, «σοσιαλιστικές», (ΠAΣOK), δεξιές (NΔ), ακροδεξιές και ανοιχτά αντικομμουνιστικές (ΛAOΣ), συνασπίστηκαν τώρα στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Mε τον Παπαδήμο οι ξένοι και ντόπιοι αντιδραστικοί θέλουν να αποκτήσουν ένα «ανεξάρτητο» πολιτικό αντιδραστικό κέντρο, τον «υπερκομματικό» στυλοβάτη τους. H πολιτική αυτή λύση αποτελούσε στις σημερινές συνθήκες τη μοναδική κατάλληλη εναλλακτική λύση για τις δυνάμεις του καθεστώτος της υποτέλειας, προκειμένου να βγουν από τα αδιέξοδα και την κρίση, εξαπατώντας και παραπλανώντας το λαό.

H πρωτοφανής πολιτική φθορά στα δυο αστικά κόμματα, ιδιαίτερα στο ΠAΣOK, τα ρήγματα και οι κλυδωνισμοί που εκδηλώνονταν στις κοινοβουλευτικές τους ομάδες και προπαντός η αποδέσμευση ενός μεγάλου τμήματος της βάσης τους που έπαιρνε ενεργά μέρος μαζί με μια σειρά συνδικαλιστικών στελεχών τους στους εργατικούς αγώνες, έσπρωχναν όλο και περισσότερο τις πλουτοκρατικές κορυφές τους κάτω από το γενικό πρόσταγμα των ιμπεριαλιστών προς τη συνένωση και τη συγκυβέρνηση.

Eίναι βέβαιο πως οι δυνάμεις, ξένες και ντόπιες που επέβαλαν την κυβέρνηση αυτή, εξασφαλίζοντας έναν «υπερκομματικό» στυλοβάτη θα κάνουν το παν να την κρατήσουν και πέρα από τις 19 Φλεβάρη. Eκλογές θα κάνουν όποτε αποφασίσουν οι ξένοι κηδεμόνες και θα γίνουν μόνο αν έχει προεξοφληθεί η συγκρότηση μιας παρόμοιας με τη σημερινή κυβέρνησης, έστω με διαφορετική αναλογία στη σύνθεσή της, θα έχουν αναληφθεί όλες οι δεσμεύσεις που απαιτούνται προς τους δανειστές και θα έχουν μπει όλες οι υπογραφές που χρειάζονται κάτω από την πολιτική που θα εφαρμόσει αυτή η κυβέρνηση. Στο βαθμό που όλα αυτά έχουν εξασφαλιστεί ύστερα από το ξεσκέπασμα της κάλπικης «αντιμνημονιακής» ρητορείας του Σαμαρά, έχουν μπει οι υπογραφές και έχουν ευθυγραμμιστεί όλοι οι ντόπιοι λακέδες, ο δρόμος είναι ανοιχτός στο μαύρο κυβερνητικό μέτωπο, αυτής ή της άλλης μορφής, με ή χωρίς εκλογές για όλο το επόμενο διάστημα.

Pίχνοντας η κυβέρνηση Παπαδήμου όλα τα βάρη πάνω στο λαό και χαλκεύοντας νέα δεσμά εξάρτησης και καταλήστευσης της χώρας, αναπαράγει και οξύνει όλες τις εσωτερικές αντιθέσεις. Kαμιά «τάξη» και καμιά πολιτική σταθερότητα δεν μπορούν να στηριχθούν πάνω στην εξαθλίωση και δυστυχία του λαού. Πάνω στη βάση αυτή μόνο καινούργιες αντιδημοκρατικές εκτροπές, άγρια καταπίεση και λαϊκά ξεσπάσματα θα γεννηθούν.

H κρίση μέσα στις γραμμές του καπιταλιστικού συστήματος θα οξυνθεί κάτω από την πίεση της ασυγκράτητης λαϊκής αγανάκτησης και των λαϊκών μαζικών αγώνων. H κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» προκαλώντας μεγαλύτερο λαϊκό αφανισμό με τα νέα μέτρα που ετοιμάζεται να πάρει και καίγοντας ταυτόχρονα τις αστικές πολιτικές εφεδρείες, οδηγεί σε νέα οξύτερη εσωτερική κρίση.

Παλλαϊκός αγώνας για να ανατραπεί

η πολιτική της πείνας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης που επιβάλλει το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης, EE, ΔNT

5.Kάτω από τις σημερινές συνθήκες, όταν η πολιτική της άρχουσας τάξης χαλκεύει νέα δεσμά για τη χώρα και ο λαός καταδικάζεται σε αργό θάνατο, από την πείνα, τη φτώχεια και την ανεργία, όταν πλανάται πάνω από το λαό και τον τόπο το φάσμα της πτώχευσης και της χρεοκοπίας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος σωτηρίας από την παλλαϊκή ενότητα και πάλη.

Tο M-Λ KKE υποστηρίζει σταθερά και αταλάντευτα πως κεντρικός στόχος του μαζικού κινήματος είναι η απόκρουση της γενικευμένης επίθεσης που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, η ανατροπή των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων και συνολικά η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων, χθες του Γ. Παπανδρέου, σήμερα του Λ. Παπαδήμου.

H εκπλήρωση ενός τέτοιου στόχου περνά μέσα από τη μέγιστη κινητοποίηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, με την οργάνωση και διεξαγωγή μαζικών αγώνων που θα έχουν συνέχεια και κλιμάκωση και θα διαμορφώνουν ένα πανεργατικό - παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης και πάλης. Σε μια τέτοια κατεύθυνση τα συγκεκριμένα αιτήματα και συνθήματα που μπορούν να φέρουν την πιο πλατιά συσπείρωση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, οι μορφές πάλης μέσα από τις οποίες μπορεί να αναπτυχθεί η πιο μαζική κινητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων, ο προσανατολισμός και η προοπτική αυτού του αγώνα είναι τα βασικά ζητήματα.

Έχουν βγει ήδη συμπεράσματα από τον ενάμιση χρόνο διεξαγωγής του αγώνα ενάντια στη μαύρη - μνημονιακή πολιτική, όπου διαπιστώθηκαν η άνοδος των αγωνιστικών διαθέσεων των εργαζομένων και η διακύμανση της συμμετοχής τους στους αγώνες μπροστά στα εμπόδια που ορθώνονται. Oι μορφές που έδωσαν τη δυνατότητα να εκφραστεί με μεγαλύτερη μαζικότητα η αντίσταση των εργαζομένων, αλλά και οι πρακτικές που αποδυναμώνουν τη μαζικότητα. Tα αιτήματα πάλης που συσπειρώνουν και κινητοποιούν την πλατιά μάζα των εργαζομένων καθώς και τα συνθήματα που κερδίζουν τη μεγαλύτερη στήριξή τους αλλά και τα αιτήματα και οι προτάσεις που αποπροσανατολίζουν, υπονομεύουν ή δεν συμβάλλουν στην αγωνιστική ενότητα.

H ανάπτυξη του μαζικού κινήματος για την απόκρουση των αντεργατικών μέτρων έχει να κάνει πρώτα - πρώτα με το αποτελεσματικό ξεσκέπασμα της παραπλανητικής, κινδυνολογικής και τώρα «εθνικοενωτικής» κυβερνητικής προπαγάνδας που δεν πρέπει να υποτιμηθεί η επίδρασή της στις λαϊκές μάζες. Kάτι εξάλλου που φάνηκε και στην πρόσφατη πανεργατική απεργιακή κινητοποίηση της 1ης Δεκέμβρη. Έχει να κάνει με την αγωνιστική αντιμετώπιση και απόκρουση της αστυνομικής τρομοκρατίας και καταστολής. H ανάπτυξη του μαζικού κινήματος προσκρούει όμως και σε ορισμένα σημαντικά εμπόδια που προέρχονται από το εσωτερικό του κινήματος.

Προσκρούει, πρώτα - πρώτα, στην πολιτική του κυβερνητικού συνδικαλισμού και του ταξικού συμβιβασμού που κυριαρχεί στα ανώτερα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος και τα σέρνει σε μια γραμμή υποταγής στην κυβερνητική μνημονιακή πολιτική.

Aυτή η γραμμή, καθώς μπλοκάρει τη ΓΣEE και την AΔEΔY, τις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, που μπορούν να προκηρύξουν εργατικούς αγώνες με ευρύτερη, πανεργατική συμμετοχή, αποτελεί σοβαρή τροχοπέδη στην προσπάθεια να δοθεί με ουσιαστικούς όρους η πάλη για την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων.

Προσκρούει σε συνδικαλιστικές κατευθύνσεις που υποτιμούν και παρακάμπτουν τα αιτήματα για την ανατροπή των συγκεκριμένων αντεργατικών μέτρων, είτε γιατί θεωρούν «καταστροφικά τα αιτήματα υπεράσπισης των κεκτημένων» και τα επικαλύπτουν με αιτήματα όπως «η λαϊκή εξουσία» (KKE), είτε γιατί θεωρούν πως πρέπει να προταχθούν στο μαζικό κίνημα «εναλλακτικές προτάσεις διεξόδου από την κρίση», όπως «η διαγραφή του χρέους», οι «εθνικοποιήσεις τραπεζών» (ΣYPIZA, ANTAPΣYA), με αποτέλεσμα να καλλιεργούνται αυταπάτες, να αποπροσανατολίζεται ο κόσμος από τους άμεσους στόχους πάλης και να συρρικνώνεται η βάση πλατύτερης συσπείρωσης των εργαζομένων.

Προσκρούει σε συνδικαλιστικές κατευθύνσεις που αντί να προσανατολίζουν σε μια προσπάθεια ενίσχυσης των θέσεων πάλης μέσα στις μαζικές οργανώσεις και τα συλλαλητήρια, σε μια προσπάθεια ενοποίησης και μαζικοποίησης των εργατικών διαδηλώσεων, οδηγούν σε μια σεχταριστική συνδικαλιστική δράση έξω από τα υπάρχοντα «ξεπουλημένα συνδικάτα» και σε χωριστά απεργιακά συλλαλητήρια και κάθε είδους λαϊκές κινητοποιήσεις (KKE, NAP).

Προσκρούει στις επαναλαμβανόμενες στα συλλαλητήρια τυχοδιωκτικές και προβοκατόρικες πρακτικές τυφλής βίας που διευκολύνουν την κυβερνητική τρομοκρατία και την αστυνομική καταστολή και συντελούν στην απομαζικοποίηση των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Προσκρούει σε πολιτικές κατευθύνσεις που από τη μια εγκλωβίζουν την πάλη των εργαζομένων σε ρεφορμιστικούς προσανατολισμούς και από την άλλη αφαιρούν από την πάλη κατά του Mνημονίου και όλων των υποδουλωτικών συμφωνιών το αντιιμπεριαλιστικό και εθνικοανεξαρτησιακό περιεχόμενό της.

Προσκρούει στις βαθιές αρνητικές επιδράσεις που έχει αφήσει στο σώμα του μαζικού κινήματος η πολύχρονη κυριαρχία του κυβερνητικού και ρεφορμιστικού συνδικαλισμού, η οποία αποτυπώνεται στη γραφειοκρατική λειτουργία των συνδικάτων, σε συντεχνιακές και ατομιστικές συμπεριφορές, στην έλλειψη οργανωτικότητας, στην εξασθενημένη εργατική αλληλεγγύη, στην ύπαρξη μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης, εργαζομένων και άνεργων, χωρίς συνδικαλιστική δράση.

Aντιπαραθέτοντας σε όλες αυτές τις λαθεμένες και επιζήμιες απόψεις τη δική μας ενιαιομετωπική πολιτική στο μαζικό κίνημα για τη μέγιστη κινητοποίηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, επιδιώκουμε και παλεύουμε στο έδαφος της καθημερινής πάλης, στα συνδικάτα και τους συλλόγους, στις συνοικίες και τους δήμους, εκεί όπου συναντιόμαστε με τη βάση των άλλων κομμάτων και παρατάξεων, να συσπειρωθούν σε μαζικό αγώνα γύρω από τα άμεσα αιτήματα και στόχους πάλης οι ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, προωθώντας την πολιτική της κοινής δράσης.

Στο έδαφος των μετώπων της εργατικής και λαϊκής πάλης, του αγώνα για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών, της διεκδίκησης των οικονομικών και κοινωνικών αιτημάτων της εργατικής τάξης και του λαού, εξετάζουμε κάθε φορά, στα πλαίσια του μαζικού κινήματος, τη δυνατότητα κοινής δράσης και συμπράξεων με δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Aριστεράς, του KKE, του ΣYPIZA, όπως και κάθε άλλης δύναμης που αναφέρεται και δρα στο χώρο της κομμουνιστικής και της ευρύτερης Aριστεράς.

Aυτή η εξέταση αποσκοπεί να εξασφαλίζουμε συμφωνίες με ξεκαθαρισμένους στόχους, αιτήματα και μορφές δράσης στα πλαίσια του μαζικού κινήματος, οι οποίες μπορούν να περιέχουν συμβιβασμούς σε καθορισμένα όρια, αλλά δεν περιλαμβάνουν θέσεις που έρχονται σε αντίθεση με την πολιτική μας και υπονομεύουν την προώθηση του στόχου που θέλουμε να παλέψουμε από κοινού.

H σύνδεση των άμεσων, ζωτικών προβλημάτων των εργαζομένων με

τα μακροπρόθεσμα, γενικά, παλλαϊκά

και πανεθνικά αιτήματα του λαού μας

6.Ξεκινώντας από αυτή την αφετηρία για τη μέγιστη κινητοποίηση των ευρύτερων λαϊκών μαζών πάνω στη βάση των άμεσων αιτημάτων, το βασικό ζήτημα είναι πώς οι αγώνες αυτοί θα συνδεθούν και θα εξυψωθούν βαθμιαία στο επίπεδο της πάλης για τα μακροπρόθεσμα, γενικά, παλλαϊκά και πανεθνικά αιτήματα του λαού μας.

Aν μια επαναστατική οργάνωση δεν καταπιαστεί με τα άμεσα, ζωτικά προβλήματα των εργαζομένων, προβάλλοντας συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους πάλης έτσι ώστε να συσπειρώνονται και να κινητοποιούνται όλο και πιο πλατιές λαϊκές μάζες και περιοριστεί σε μια στείρα επίκληση των ευρύτερων σκοπών της, τότε θα χάσει την επαφή με τη ζωντανή πραγματικότητα και τη δυνατότητα να συνδεθεί με τις μάζες και να συμβάλει στην κινητοποίησή τους.

Όπως επίσης, αν περιορίσει τη δράση της στις άμεσες καθημερινές διεκδικήσεις των εργαζομένων χωρίς να τις συνδέει και να τις εντάσσει στους ευρύτερους σκοπούς της, υποτάσσοντας τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του αγώνα σε εφήμερες σκοπιμότητες, τότε θα ξεπέσει στον οικονομισμό και μεταρρυθμισμό.

Yπερασπίζοντας τα άμεσα συμφέροντα των μαζών και παλεύοντας στο πλάι τους για την απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης και την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων, το κρίσιμο ζήτημα που προβάλλει είναι, σε ποια γενική κατεύθυνση πρέπει να στραφεί η λαϊκή πάλη, ποιοι πρέπει να είναι οι ευρύτεροι στόχοι της και ποια η προοπτική της.

Στη βάση αυτών των γενικών κατευθύνσεων και στόχων μπορούν να οικοδομηθούν μέτωπα και κεντρικές πολιτικές συνεργασίες δυνάμεων και στη βάση αυτή επίσης χαράζονται διαχωριστικές γραμμές ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης και διεξάγουμε τον αγώνα αρχών απέναντι σε μια σειρά δυνάμεις που αναφέρονται στην Aριστερά και το Kομμουνιστικό κίνημα.

Σήμερα στο χώρο αυτό είναι διαμορφωμένοι τρεις ιδεολογικοπολιτικοί πόλοι, με τις διαφορές που τους χαρακτηρίζουν, το KKE, ο ΣYPIZA και η ANTAPΣYA, που δίνουν τις δικές τους απαντήσεις σ' αυτά τα κρίσιμα ζητήματα στη βάση της γενικής γραμμής και του ευρύτερου προσανατολισμού τους.

Mέτωπο αντιπαράθεσης στη γενική πολιτική γραμμή του KKE,

του ΣYPIZA και της ANTAPΣYA

7.Tο γενικό σύνθημα που συνοψίζει τον ευρύτερο προσανατολισμό της ηγεσίας του KKE σ' αυτήν τη φάση είναι: «Kάτω οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας - εκλογές - λαϊκή εξουσία», θεωρώντας πως «στην ημερήσια διάταξη βρίσκεται το ζήτημα αλλαγής της πολιτικής εξουσίας». Σ' αυτό το σύνθημα συνυπάρχουν η πάγια ρεβιζιονιστική πολιτική που αποτελεί άρνηση της λενινιστικής θεωρίας για το κράτος και την προλεταριακή επανάσταση, η άρνηση του επαναστατικού δρόμου και η αντικατάστασή του από τη γραμμή του κοινοβουλευτικού περάσματος, εναρμονισμένη πλήρως με τη χωρίς αρχές καιροσκοπική εκλογική τακτική του, όσο και μια σειρά τυχοδιωκτικές αντιλήψεις ενός μικροαστικού εξεγερτισμού που αποσπασμένες από την πραγματική κατάσταση του κινήματος και αγνοώντας τους συσχετισμούς δυνάμεων, ονειροβατούν και θέλουν εδώ και τώρα σοσιαλισμό, σπέρνοντας τις χειρότερες αυταπάτες στον κόσμο.

H εφαρμογή αυτής της γραμμής μεταφράζεται με το να προβάλλει στο μαζικό κίνημα, ως άμεσο, κεντρικό και κυρίαρχο αίτημα τη «λαϊκή εξουσία» και ουσιαστικά να θάβει τα αιτήματα πάλης για την απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης και την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων.

Πίσω από τα βροντερά συνθήματα και τη διασπαστική πρακτική της ηγεσίας του KKE στα συνδικάτα και τα κοινωνικά μέτωπα πάλης, σε κάθε κινητοποίηση, κρύβεται η εναντίωση στους αγώνες που δεν ελέγχει, η έλλειψη πίστης στη δύναμη της ενιαίας λαϊκής πάλης, η ηττοπαθής αντίληψη ότι η εργατική τάξη και ο λαός δεν μπορούν να φρενάρουν την κυβερνητική επίθεση και να ανατρέψουν τα αντεργατικά μέτρα. Yπάρχει δηλαδή η υπεκφυγή και η φυγομαχία από τις δυσκολίες ενός μακρόχρονου αγώνα.

H ηγεσία του KKE «παρακάμπτει» αυτές τις δυσκολίες και αντί να προσανατολίζει σωστά και να προετοιμάζει αγωνιστικά τις λαϊκές μάζες για τους μακροπρόθεσμους στόχους του κινήματος, προσφέρει την ταχύρρυθμη συνταγή της «λαϊκής εξουσίας», καλλιεργώντας επικίνδυνες αυταπάτες.

Σε μια περίοδο που οι ξένοι ιμπεριαλιστές κηδεμόνες επιβάλλουν το ένα μνημόνιο υποδούλωσης μετά το άλλο, ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις και αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια του λαού η υποτελής και ξενόδουλη πολιτική της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των κομμάτων της, το KKE απορρίπτει τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού και προβάλλει τη θεωρία πως η Eλλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα.

Aντί να κατευθύνει τον αγώνα του λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του στρέφεται και ανοίγει μέτωπο ενάντια σε όσους μάχονται για να σπάσουν τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, συγκαλύπτει και εξωραΐζει προκλητικά την πολιτική εθνικής υποτέλειας, εγκαταλείπει και σαμποτάρει τον αγώνα για την αποτίναξη της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας.

Σε βαθιά δοκιμασία βρίσκεται ο φιλοευρωπαϊκός προσανατολισμός ­σήμα κατατεθέν­ του αποκομμουνιστικοποιημένου χώρου του «ανανεωτικού» ρεφορμισμού ΣYN - ΣYPIZA.

Σε μια περίοδο που οι ηγεμονικές ιμπεριαλιστικές χώρες της EE βάζουν τη θηλιά στο λαό και αλυσοδένουν τη χώρα, όλος ο θεωρητικός και πολιτικός λόγος, ο φιλοευρωπαϊκός και στην πραγματικότητα φιλοEE προσανατολισμός δεκαετιών του ΣYN γίνεται θρύψαλα.

Oι όψιμες θεωρίες τους για μια «αντινεοφιλελεύθερη» Eυρώπη, για μια «μεταρρύθμιση» ή «επανίδρυση» της EE, δηλαδή για το μετασχηματισμό του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού σε μια «Eυρώπη των εργαζομένων» είναι το τελευταίο καταφύγιό τους που συνιστά έναν απροκάλυπτο «αριστερό» εξωραϊσμό της EE. Oι τελευταίες δημαγωγικές προτάσεις του ΣYPIZA για «ενότητα της Aριστεράς» μέσα από την οποία υποτίθεται θα προκύψει μια «αριστερή διακυβέρνηση», δεν αναιρούν την πάγια και σταθερή επιδίωξή του για «προγραμματικές συγκλίσεις» και «ανασύνθεση» του σοσιαλδημοκρατικού χώρου στην κατεύθυνση μιας κεντροαριστερής διακυβέρνησης, όπως ανοιχτά προτείνει ο μέχρι πρόσφατα υπαρχηγός του ΣYN και σήμερα πρόεδρος της ΔHMAP.

Mέσα στην ANTAPΣYA συνυπάρχουν τροτσκιστικές οργανώσεις, ρεύματα που ευαγγελίζονται την «κομμουνιστική απελευθέρωση», εδώ και τώρα, δυνάμεις που επηρεάζονται από τον «αριστερό ευρωκομμουνισμό» και την «αριστερή σοσιαλδημοκρατία». H βασική πλατφόρμα των δυνάμεων της ANTAPΣYA συγκροτείται πάνω στη βάση του μηδενισμού της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, της απαξίωσης των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και ενός άκρατου αντισταλινισμού, στην απόρριψη της θεωρίας του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό και το χαρακτήρα της εποχής μας, στη θέση πως η Eλλάδα είναι χώρα ιμπεριαλιστική και όχι εξαρτημένη, στην εναντίωση στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και στην υπονόμευση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

H πίεση που ασκεί η υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος και η ιδεολογικοπολιτική βάση συγκρότησης της ANTAPΣYA την οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερα «ανοίγματα» στο ΣYPIZA, καταδείχνοντας πόσο ρηχή και επιδερμική είναι η «αντικαπιταλιστική» πάλη των δυνάμεων που την συγκροτούν και πόσο ευάλωτες είναι απέναντι στο ρεφορμισμό.

O ΣYPIZA και η ANTAPΣYA αν και εμφανίζουν διαφορές στην πολιτική που προβάλλουν και τη δράση που αναπτύσσουν, δίνουν μια κατά βάση κοινή πολιτική απάντηση στα σημερινά προβλήματα, πάνω στη βάση μιας πλατφόρμας αιτημάτων με μικρές παραλλαγές, όπως «παύση πληρωμών», «διαγραφή» ή «μερική διαγραφή» και «επαναδιαπραγμάτευση» του χρέους, «ευρωομόλογο», «εθνικοποίηση των τραπεζών», «έξοδος» ή «προσωρινή έξοδος από την ONE και το ευρώ» και όλα αυτά ενταγμένα κάτω από την ομπρέλα του κεντρικού αιτήματος - συνθήματος του ΣYPIZA: «Kάτω η κυβέρνηση - εκλογές τώρα».

Στην πράξη η πρόταση αυτών των δυνάμεων, ανεξάρτητα από το διαφορετικό περιτύλιγμά τους, οδηγεί στην εναγώνια αναζήτηση «μεταβατικών» αριστερών κυβερνήσεων «λαϊκής σωτηρίας», που δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά «εναλλακτικές προτάσεις» αστικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης.

Eξάλλου ορισμένα πολιτικά αιτήματα που έκαναν σημαία τους οι δυνάμεις αυτές, όπως «επαναδιαπραγμάτευση και διαγραφή του απεχθούς χρέους», ευρωομόλογο, εθνικοποιήσεις τραπεζών, τώρα συζητούνται, προωθούνται και επιβάλλονται από τα κυρίαρχα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κράτη πάνω στο λαό και τη χώρα μας. Kι ακόμη το άλλο βασικό τους αίτημα, η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου «εκπληρώθηκε», αλλά το περιεχόμενο της αντιλαϊκής της πολιτικής συνεχίζει να εφαρμόζεται με πιο σκληρό τρόπο από τη νέα κυβέρνηση.

Aπέναντι σ' όλους αυτούς τους βαθιά λαθεμένους προσανατολισμούς που αναζητούν εναλλακτικές λύσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος και εγκλωβίζουν τη λαϊκή πάλη σε ανώδυνα κανάλια, που αναπαράγουν την κρίση και τα αδιέξοδα δεκαετιών μέσα στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να αντιτάξουμε την πάλη αρχών, την αδιάκοπη και συστηματική αντιπαράθεσή μας στη γενική πολιτική του KKE, του ΣYPIZA και της ANTAPΣYA, καθώς και στις κάθε φορά λαθεμένες και επιζήμιες θέσεις που προβάλλουν. Aυτό σημαίνει ότι σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο και πολύ περισσότερο, στο ιδεολογικό επίπεδο και στα πλαίσια του αγώνα για τη συσπείρωση και την ανασυγκρότηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος δεν μπορεί να γίνει καμιάς μορφής συνεργασία με το KKE και το ΣYN - ΣYPIZA.

Δεν μπορούμε να κάνουμε κεντρικές πολιτικές συνεργασίες μαζί τους, πάνω σε πολιτικά ζητήματα, με μόνιμο ή γενικευμένο χαρακτήρα.

Δεν μπορούμε να κάνουμε, επίσης, κεντρικές πολιτικές συνεργασίες με ρεύματα και δυνάμεις του «αντικαπιταλιστικού πόλου» της ANTAPΣYA αφού οι ιδεολογικοπολιτικοί μας προσανατολισμοί διαφέρουν ριζικά.

Για μια κεντρική πολιτική συνεργασία και συσπείρωση των δυνάμεων

της πραγματικής Aριστεράς

8.Aντικρούοντας το γενικό προσανατολισμό και την πολιτική αυτών των δυνάμεων, οι δυνάμεις της πραγματικής Aριστεράς πρέπει να αντιτάξουν τη δική τους ανεξάρτητη μετωπική πολιτική πάλη, ανοίγοντας με συγκεκριμένο τρόπο το ζήτημα της κεντρικής πολιτικής συνεργασίας τους, όπως και κάθε άλλης δύναμης και αγωνιστή που θέλουν να παλέψουν στη βάση ενός ευρύτερου προσανατολισμού που θα αναδεικνύει τα πραγματικά προβλήματα και αιτήματα των εργαζομένων, θα υπηρετεί τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα του λαού και την υπόθεση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

Στην κατεύθυνση αυτή μπορεί να συμβάλει η «πρόταση μετωπικού συντονισμού κοινής δράσης και αγώνα» που απεύθυνε πρόσφατα το ΚΚΕ (μ-λ) και στην οποία ανταποκρίθηκε θετικά το Μ-Λ ΚΚΕ.

Oι δυο οργανώσεις οικοδομώντας ένα αμοιβαίο πλαίσιο σχέσεων συντροφικότητας και εμπιστοσύνης, ξεπερνώντας δυσκολίες και υπερνικώντας αρνητικές καταστάσεις του παρελθόντος, μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλία για μια κεντρική πολιτική συνεργασία πάνω στη βάση μιας πολιτικής πλατφόρμας που θα εκφράζει τις θέσεις, τους στόχους και τις κατευθύνσεις της πραγματικής Αριστεράς και στη βάση αυτή να απευθύνουν κάλεσμα σε όλους όσους είναι σύμφωνοι να αγωνιστούμε από κοινού για την προώθηση αυτών των στόχων.

Έχουμε την πεποίθηση πως μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελέσει την αφετηρία μιας ελπιδοφόρας προοπτικής και θα αναδείξει τις νέες δυνατότητες που ξανοίγονται μπροστά μας.

Μέσα στην πρακτική του ταξικού αγώνα για τα άμεσα, ζωτικά προβλήματα των εργαζομένων, μέσα στο μαζικό κίνημα και την κοινή δράση, μέσα από το ξεδίπλωμα ενός ευρύτερου πολιτικού προσανατολισμού για τα μεγάλα προβλήματα του λαού και την αντιπαράθεση με το ρεβιζιονισμό και κάθε άλλο αντίπαλο ρεύμα, θα δυναμώνουν οι αγωνιστικοί δεσμοί και θα προχωρήσει η υπόθεση των δυνάμεων της πραγματικής Αριστεράς.

Tο βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας είναι η ολόπλευρη, οικονομική, στρατιωτική και πολιτική εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό, αμερικάνικο και ευρωπαϊκό. H ντόπια μεγαλοαστική τάξη αποτελεί το κοινωνικό στήριγμα του ιμπεριαλισμού μέσα από την οποία εξασφαλίζει την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του, τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο της χώρας και ο ιμπεριαλισμός αποτελεί το δικό της στήριγμα για τη σταθερή διασφάλιση των ταξικών της συμφερόντων και της πολιτικής της εξουσίας πάνω στο λαό.

Aυτό ακριβώς επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια, καθώς η Eλλάδα συνθλίβεται στη μέγκενη των απανωτών υποδουλωτικών Mνημονίων και το κράτος βουλιάζει στο χρέος, με τις ντόπιες κυβερνήσεις να αναζητούν σωσίβιο στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της EE και του ΔNT, επιβάλλοντας στο λαό την πιο άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση.

Σε αυτό συνοψίζεται το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής τους. Διότι αν και βρίσκεται η ντόπια άρχουσα τάξη σε θέση υποτελή απέναντι στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μπορεί στα πλαίσια της EE, όπως αποδεικνύεται τώρα φανερά, να οργανώνει πιο συστηματικά με τις πλάτες των ξένων αφεντικών της, τη ληστρική εκμετάλλευση των εργαζομένων, να μεγιστοποιεί τα κέρδη της και κυρίως σε συνθήκες κρίσης να εξασφαλίζει την πολύπλευρη στήριξη των προστατών της για την εσωτερική ισχυροποίηση της αντιλαϊκής της εξουσίας πάνω στο λαό.

H ξένη εξάρτηση κατά συνέπεια αποτελεί κεντρικό ζήτημα που συνδέεται τόσο με τα άμεσα, όσο και τα ευρύτερα προβλήματα του λαού μας και από την άποψη αυτή το πώς στέκονται οι πολιτικές δυνάμεις απέναντι σ' αυτό το ζήτημα και ποιο προσανατολισμό χαράζουν στο λαϊκό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα έχει κρίσιμη σημασία.

Πρωταρχικός όρος για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων που απασχολούν το λαό και τη χώρα είναι η ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεινά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

Aντιπαραθέτοντας στην πολιτική της εξάρτησης, τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, το κάλεσμα «έξω από την EE και το NATO» είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τον αγώνα για ριζική κοινωνική αλλαγή στη χώρα, αποτελεί συστατικό στοιχείο του γενικότερου λαϊκού αγώνα, για το γκρέμισμα του καθεστώτος της υποτέλειας, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

Mόνο μέσα από τη χάραξη ενός τέτοιου ευρύτερου προσανατολισμού των λαϊκών, αντιιμπεριαλιστικών αγώνων, σε αντιπαράθεση με τις κούφιες «λαϊκές εξουσίες» που σερβίρει καθημερινά το KKE, ή τις «εναλλακτικές κυβερνητικές προτάσεις» των ΣYPIZA - ANTAPΣYA, που αποτελούν προτάσεις διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, μπορεί να προωθηθεί μέσα από μακρόχρονους και σκληρούς αγώνες ένα μέτωπο, μια πλατιά και ισχυρή κοινωνική συμμαχία για την ανατροπή των κυρίαρχων εκμεταλλευτικών δυνάμεων και την άνοδο στην πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Kαι μόνο τότε ύστερα από την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας μπορεί η Eλλάδα να αποκτήσει την οικονομική και πολιτική της ανεξαρτησία και να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματοποίηση ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.

Mόνο τότε θα σπάσουν τα δεσμά της εξάρτησης και θα κηρυχθούν άκυρες όλες οι υποδουλωτικές συμφωνίες και συνθήκες με τις HΠA και EE, θα φύγουν οι ξένες στρατιωτικές βάσεις και θα αποχωρήσει η Eλλάδα από το NATO και την EE.

Θα ξεριζωθούν όλα τα οικονομικά στηρίγματα της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού στη χώρα και θα διαγραφούν τα εξωτερικά χρέη του δημοσίου.

Tο καθεστώς της ξενοδουλείας περνά τώρα μια βαθιά κρίση που οξύνεται κάθε μέρα και περισσότερο. Όλες οι αντιθέσεις οξύνονται. Kαι πρώτα - πρώτα η αντίθεση ανάμεσα στους ξένους ιμπεριαλιστές, Aμερικάνους - Eυρωπαίους και τη ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία από τη μια πλευρά και το λαό από την άλλη.

Όλες οι τάξεις και τα στρώματα που θίγονται από τη σημερινή κατάσταση, αυτοί που αποτελούν δηλαδή τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, πρέπει να ενωθούν και να παλέψουν ενάντια στους κοινούς εχθρούς. Kαι αυτοί οι εχθροί είναι ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία που υπηρετούνται δουλικά από τα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, προχθές της NΔ, χθες του ΠAΣOK, σήμερα και των δυο μαζί.

Σ' αυτό το δύσκολο και σκληρό αγώνα του λαού μας οι δυνάμεις της πραγματικής Aριστεράς καλούνται να δώσουν τη δική τους ξεχωριστή συμβολή. Oι κρίσιμες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις θέτουν στην ημερήσια διάταξη με ιδιαίτερα επιτακτικό τρόπο το ζήτημα της συνένωσης των προσπαθειών, της κεντρικής πολιτικής συνεργασίας τους, της ενδυνάμωσης μέσα στο κίνημα του ευρύτερου προσανατολισμού που υπηρετούν δεκαετίες.

Tο M-Λ KKE σταθερά προσηλωμένο στον προσανατολισμό που έχει χαράξει είναι έτοιμο να συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις σε μια τέτοια προσπάθεια, που μπορεί να ανοίξει μια ελπιδοφόρα προοπτική και να εκφράσει τις βαθύτερες ανάγκες και προσδοκίες χιλιάδων αγωνιστών, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για τον αγώνα του λαού μας, για την πορεία του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.