Οι καπετάνιοι του γλυκού νερού
Η νέα άφιξη της τρόϊκα σηματοδοτεί την εφαρμογή των νέων μέτρων που συμφώνησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στην εκδοχή της με πρωθυπουργό τον κ. Παπανδρέου, και καλείται να εφαρμόσει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, στη νέα εκδοχή της, με πρωθυπουργό τον κ. Παπαδήμο.
Είναι πλέον ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι οι μειώσεις μισθών, συντάξεων, και η απαλλοτρίωση των στοιχειωδών πλέον, εργασιακών δικαιωμάτων, τόσο στον δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα, θα βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη για τα επόμενα τουλάχιστον
δύο χρόνια, με την αβέβαιη προοπτική να βρεθούμε στα δημοσιονομικά επίπεδα του 2009, μετά από μια δεκαετία.
Αν λοιπόν αγνοήσουμε τα σενάρια καταστροφής και ολέθρου, σε περίπτωση εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, τα οποία νυχθημερόν εκπέμπουν οι «φιλοευρωπαίοι» πολιτικοί και δημοσιογράφοι, γεννάται το ερώτημα :
Αφού έτσι κι αλλιώς τα επόμενα χρόνια οι δοκιμασίες για τα μικρά και μεσαία εισοδήματα θα είναι εξοντωτικές,
αφού η εφαρμοζόμενη «συνταγή» των περικοπών και της επαχθέστατης φορολογίας, αποσκοπεί αποκλειστικά στην αποπληρωμή των δανείων,
αφού η ανάπτυξη και η παραγωγή πλούτου, δεν αποτελεί στόχο της μνημονιακής πολιτικής,
μήπως είναι προτιμώτερο να περάσουμε όλα τα δεινά μακρυά από το ευρώ, το οποίο ευθύνεται για την κρίση;
Και ας μην σπεύσουν οι διάφοροι «ειδικοί» να ισχυριστούν ότι δεν φταίει το ευρώ για την κρίση, αλλά για όλα φταίμε εμείς οι ίδιοι. Όμως η κρίση δεν έπληξε μόνον την Ελλάδα, αλλά και την Ιταλία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία κλπ. Και στις χώρες αυτές δεν εμφανίστηκαν οι υπεύθυνοι πολιτικοί ηγέτες τους στα διεθνή ΜΜΕ, να διακηρύσσουν ότι μαζί τα φάγαμε, ότι δεν λειτουργεί η δημόσια διοίκηση, ότι οι πολίτες είναι τεμπέληδες, ότι είναι αντιπαραγωγικοί, ότι είναι διεφθαρμένοι και όλα τα άλλα κακά του κόσμου.
Μήπως λοιπόν με το εθνικό νόμισμα ως όχημα, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας ως εγγύηση, την εργασία των ελλήνων πολιτών ως κεφάλαιο, και τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές ως εργαλείο, θα ήταν προτιμώτερο να ξεπεράσουμε την κρίση, για την οποία όπως είπαμε μικρή ευθύνη έχουν οι πολίτες, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και πάντως κατά πολύ βραχύτερο από αυτό που προβλέπεται στην μνημονιακή συνταγή;
Και κάτι ακόμα. Επειδή πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για δημοκρατία, έχω μια απορία. Αν στις δύσκολες στιγμές της χώρας, οι πολιτικοί αναγνωρίζουν ότι είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν και παραδίνουν το τιμόνι σε έναν τραπεζίτη, δεν καταλαβαίνω γιατί να μην κυβερνάται η χώρα και στις ομαλές περιόδους, πάλι από τραπεζίτες. Δηλαδή οι πολιτικοί είναι για τα εύκολα και οι τεχνοκράτες για τα δύσκολα; Σε ποια δημοκρατία και σε ποιο σύνταγμα υπάρχουν τέτοιες προβλέψεις; Ο λαός μας, λέει ότι ο καλός καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται. Απ΄ ότι φάνηκε όμως, ούτε καλό καπετάνιο είχαμε, ούτε καλό πλήρωμα, ούτε κάν καλούς μούτσους.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη μας. Εμείς, όχι βεβαίως όλοι, αλλά η πλειοψηφία, διάλεξε λάθος ανθρώπους. Ελπίζω στις επόμενες εκλογές, το πάθημα να γίνει μάθημα.
Είναι πλέον ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι οι μειώσεις μισθών, συντάξεων, και η απαλλοτρίωση των στοιχειωδών πλέον, εργασιακών δικαιωμάτων, τόσο στον δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα, θα βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη για τα επόμενα τουλάχιστον
δύο χρόνια, με την αβέβαιη προοπτική να βρεθούμε στα δημοσιονομικά επίπεδα του 2009, μετά από μια δεκαετία.
Αν λοιπόν αγνοήσουμε τα σενάρια καταστροφής και ολέθρου, σε περίπτωση εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, τα οποία νυχθημερόν εκπέμπουν οι «φιλοευρωπαίοι» πολιτικοί και δημοσιογράφοι, γεννάται το ερώτημα :
Αφού έτσι κι αλλιώς τα επόμενα χρόνια οι δοκιμασίες για τα μικρά και μεσαία εισοδήματα θα είναι εξοντωτικές,
αφού η εφαρμοζόμενη «συνταγή» των περικοπών και της επαχθέστατης φορολογίας, αποσκοπεί αποκλειστικά στην αποπληρωμή των δανείων,
αφού η ανάπτυξη και η παραγωγή πλούτου, δεν αποτελεί στόχο της μνημονιακής πολιτικής,
μήπως είναι προτιμώτερο να περάσουμε όλα τα δεινά μακρυά από το ευρώ, το οποίο ευθύνεται για την κρίση;
Και ας μην σπεύσουν οι διάφοροι «ειδικοί» να ισχυριστούν ότι δεν φταίει το ευρώ για την κρίση, αλλά για όλα φταίμε εμείς οι ίδιοι. Όμως η κρίση δεν έπληξε μόνον την Ελλάδα, αλλά και την Ιταλία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία κλπ. Και στις χώρες αυτές δεν εμφανίστηκαν οι υπεύθυνοι πολιτικοί ηγέτες τους στα διεθνή ΜΜΕ, να διακηρύσσουν ότι μαζί τα φάγαμε, ότι δεν λειτουργεί η δημόσια διοίκηση, ότι οι πολίτες είναι τεμπέληδες, ότι είναι αντιπαραγωγικοί, ότι είναι διεφθαρμένοι και όλα τα άλλα κακά του κόσμου.
Μήπως λοιπόν με το εθνικό νόμισμα ως όχημα, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας ως εγγύηση, την εργασία των ελλήνων πολιτών ως κεφάλαιο, και τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές ως εργαλείο, θα ήταν προτιμώτερο να ξεπεράσουμε την κρίση, για την οποία όπως είπαμε μικρή ευθύνη έχουν οι πολίτες, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και πάντως κατά πολύ βραχύτερο από αυτό που προβλέπεται στην μνημονιακή συνταγή;
Και κάτι ακόμα. Επειδή πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για δημοκρατία, έχω μια απορία. Αν στις δύσκολες στιγμές της χώρας, οι πολιτικοί αναγνωρίζουν ότι είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν και παραδίνουν το τιμόνι σε έναν τραπεζίτη, δεν καταλαβαίνω γιατί να μην κυβερνάται η χώρα και στις ομαλές περιόδους, πάλι από τραπεζίτες. Δηλαδή οι πολιτικοί είναι για τα εύκολα και οι τεχνοκράτες για τα δύσκολα; Σε ποια δημοκρατία και σε ποιο σύνταγμα υπάρχουν τέτοιες προβλέψεις; Ο λαός μας, λέει ότι ο καλός καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται. Απ΄ ότι φάνηκε όμως, ούτε καλό καπετάνιο είχαμε, ούτε καλό πλήρωμα, ούτε κάν καλούς μούτσους.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη μας. Εμείς, όχι βεβαίως όλοι, αλλά η πλειοψηφία, διάλεξε λάθος ανθρώπους. Ελπίζω στις επόμενες εκλογές, το πάθημα να γίνει μάθημα.
Σχόλια