Το σύστημα της μίζας

Του Ν. Μπογιόπουλου - "Ριζοσπάστης"

Ο τρελός χορός μίζας και αθλιότητας που συνοδεύει τις υποθέσεις σκανδάλων και διαφθοράς και ήρθε ξανά στην επιφάνεια με αφορμή τη γερμανική εταιρεία «Ferrostaal» και την υπόθεση των υποβρυχίων,

αντί να γίνεται «ευκαιρία» συμψηφισμού και συμβιβασμού μεταξύ των αποβρασμάτων, αντί να μετατρέπεται σε «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» και σε αποπροσανατολιστικό θέαμα για την «υποστύλωση» του σάπιου καθεστώτος των κυβερνώντων και των συγκυβερνώντων,

μπορεί, αντίθετα, να αποτελέσει την ευκαιρία για να φωτίζεται η μέγιστη αλήθεια.

*

Και η μέγιστη αλήθεια είναι ότι

το «πώς» κυβερνάει κανείς, έντιμα ή άτιμα, πέρα από πρόσωπα ή προθέσεις, αλλά με την έννοια της πολιτικής ως γενικής συνισταμένης των όρων της κοινωνικής οργάνωσης, είναι αντανάκλαση του «προς όφελος ποιου» κυβερνάει.

*

Εν ολίγοις,

μόνο και εφόσον κάποιος κυβερνάει με γνώμονα ότι οι τηλεπικοινωνίες είναι δημόσιο αγαθό, ότι τα ναυπηγεία συνιστούν στρατηγικό κλάδο προς όφελος του λαού και ότι τα σύνορα δεν είναι το πρόσχημα για να παίζουν τα παιχνίδια τους οι πλασιέ των όπλων,

μόνο και εφόσον κάποιος κυβερνάει με πυξίδα την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι τα κέρδη των πολυεθνικών,

μόνο και εφόσον κάποιος κυβερνάει όχι υπό τον έλεγχο των μονοπωλίων, αλλά υπό τον διαρκή εργατικό και λαϊκό έλεγχο,

τότε και μόνο τότε αυτός ο κάποιος, και θέλει και πράγματι μπορεί να «κόψει το βήχα» στις «Siemens» και στις «Ferrostaal»

και μαζί να «κόψει τα χέρια» τόσο στους μιζαδόρους, όσο και στους δωρολήπτες.

*

Αντίθετα, όποιος κυβερνάει σαν αυτούς που κάθε τρεις και λίγο υπόσχονται ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο», όποιος κυβερνάει για λογαριασμό του κεφαλαίου, ξεπουλώντας

(με όλους τους τύπους της αστικής κοινοβουλευτικής νομιμότητας)

τις τηλεπικοινωνίες στις «Siemens», τα ναυπηγεία στις «Thyssen» και ρυθμίζει τους εξοπλισμούς σύμφωνα με τις «ανάγκες» κερδοφορίας των μονοπωλίων,

τότε, εκείνο που υπηρετεί και αναπαράγει δεν είναι παρά το σύστημα - θερμοκήπιο μιας «εντιμότητας» απολύτως σύμφυτης με τη νομιμότητα της καπιταλιστικής μπίζνας.

Ενα θερμοκήπιο, δηλαδή, που ανατροφοδοτεί συνεχώς το δημόσιο βίο με «μπουμπούκια» μιζαδόρων και δωροληπτών.