Χωρίς εμάς
Περισσεύει ο πολιτικός τζόγος τις τελευταίες δυο βδομάδες. Σε βαθμό αναισθησίας και σε βαθμό κοροϊδίας. Πολιτικός τζόγος μέσα στα κόμματα και πολιτικός τζόγος γενικά.
Μεγαλοστελέχη της κυβέρνησης Παπανδρέου και της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, γκεσέμια της «μνημονιακής» πολιτικής, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μας φτύσουν κατάμουτρα με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που μας έφτυναν μέχρι τώρα, επειδή θέλουν να γίνουν αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ, έχοντας βάλει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της στην ακολουθούμενη πολιτική, παριστάνει την αντιπολίτευση, επειδή μοναδικός της στόχος είναι να πάρει μόνη της την εξουσία και κρίνει πως όσο μακραίνει η ζωή της κυβέρνησης Παπαδήμου τόσο ξεμακραίνει η προοπτική της αυτοδυναμίας της. Το ΛΑΟΣ δεν έχει καμιά όρεξη να χάσει τη συμμετοχή στην κυβέρνηση και ενεργεί σαν πολιορκητικός κριός μερικών κεφαλαιοκρατικών κέντρων πάνω στην ηγεσία της ΝΔ. Περισσός και ΣΥΡΙΖΑ επιδίδονται ήδη σε ασκήσεις προεκλογικής γυμναστικής, υποτάσσοντας σ’ αυτή κάθε κοινωνικό αγώνα, ακόμα και κρίσιμους εργατικούς αγώνες όπως η απεργία στη Χαλυβουργία.
Οση πολιτική κινητικότητα δεν είχε αναπτυχθεί στα δυο εφιαλτικά χρόνια μετά τις τελευταίες εκλογές έχει αναπτυχθεί τις δυο τελευταίες βδομάδες και αναμένεται να έχει συνέχεια και τις βδομάδες που θ’ ακολουθήσουν.
Η ίδια πολιτική, βέβαια, εξακολουθεί να εφαρμόζεται. Η χώρα είναι «κλειδωμένη» στον αυτόματο πιλότο της τρόικας, ο λαός πληρώνει τα χαράτσια, η ανεργία καλπάζει, η φτώχεια σαρώνει, οι τοκογλύφοι εισπράττουν κανονικά τα τοκοχρεολύσιά τους. Αν σε κάποιους η προκλητική πολιτική κινητικότητα φαίνεται σαν πολυτέλεια ή σαν πρόκληση, ας σκεφτούμε ότι είναι μια χαρά όπιο για τον εργαζόμενο λαό.
Με τη βοήθεια των ΜΜΕ αναγορεύεται σε κύριο θέμα όλο αυτό το πολιτικό καραγκιοζιλίκι. Αυτά που γίνονται χωρίς εμάς, ενάντια σ’ εμάς.
Αν μείνουμε, όμως, μόνο σ’ αυτή τη διαπίστωση, θα έχουμε δει τη μισή αλήθεια. Κάνουν το ασήμαντο σημαντικό, παίζουν πολιτικάντικα παιχνίδια χωρίς εμάς ενάντια σ’ εμάς, γιατί εμείς τους το επιτρέπουμε.
Γιατί είτε απουσιάζουμε είτε ακολουθούμε τις ρότες που αυτοί χαράζουν. Αδιέξοδες κινητοποιήσεις της πλάκας, κινήματα που κάθε άλλο παρά δικαιολογούν τον τίτλο τους, κινήσεις απελπισίας και στο βάθος κρυφές ελπίδες ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει αν αλλάξουν οι διαχειριστές της εξουσίας, αν διαμορφωθεί διαφορετικά η μοιρασιά των εδρών ανάμεσά τους.
Γιατί ακόμα δεν συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό το σύστημα δεν σηκώνει γιατριά.
Γιατί ακόμα δεν συνειδητοποιήσαμε ότι χρειαζόμαστε κίνημα δικό μας, κίνημα ταξικό, κίνημα ανατρεπτικό, κίνημα οργανωμένο σε όλα τα επίπεδα. Οχι στις γειτονιές, όχι μόνο και όχι τόσο στους χώρους δουλειάς, αλλά πάνω απ’ όλα οργανωμένο πολιτικά. Τάξη ενάντια σε τάξη.
Μεγαλοστελέχη της κυβέρνησης Παπανδρέου και της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, γκεσέμια της «μνημονιακής» πολιτικής, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μας φτύσουν κατάμουτρα με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που μας έφτυναν μέχρι τώρα, επειδή θέλουν να γίνουν αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ, έχοντας βάλει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της στην ακολουθούμενη πολιτική, παριστάνει την αντιπολίτευση, επειδή μοναδικός της στόχος είναι να πάρει μόνη της την εξουσία και κρίνει πως όσο μακραίνει η ζωή της κυβέρνησης Παπαδήμου τόσο ξεμακραίνει η προοπτική της αυτοδυναμίας της. Το ΛΑΟΣ δεν έχει καμιά όρεξη να χάσει τη συμμετοχή στην κυβέρνηση και ενεργεί σαν πολιορκητικός κριός μερικών κεφαλαιοκρατικών κέντρων πάνω στην ηγεσία της ΝΔ. Περισσός και ΣΥΡΙΖΑ επιδίδονται ήδη σε ασκήσεις προεκλογικής γυμναστικής, υποτάσσοντας σ’ αυτή κάθε κοινωνικό αγώνα, ακόμα και κρίσιμους εργατικούς αγώνες όπως η απεργία στη Χαλυβουργία.
Οση πολιτική κινητικότητα δεν είχε αναπτυχθεί στα δυο εφιαλτικά χρόνια μετά τις τελευταίες εκλογές έχει αναπτυχθεί τις δυο τελευταίες βδομάδες και αναμένεται να έχει συνέχεια και τις βδομάδες που θ’ ακολουθήσουν.
Η ίδια πολιτική, βέβαια, εξακολουθεί να εφαρμόζεται. Η χώρα είναι «κλειδωμένη» στον αυτόματο πιλότο της τρόικας, ο λαός πληρώνει τα χαράτσια, η ανεργία καλπάζει, η φτώχεια σαρώνει, οι τοκογλύφοι εισπράττουν κανονικά τα τοκοχρεολύσιά τους. Αν σε κάποιους η προκλητική πολιτική κινητικότητα φαίνεται σαν πολυτέλεια ή σαν πρόκληση, ας σκεφτούμε ότι είναι μια χαρά όπιο για τον εργαζόμενο λαό.
Με τη βοήθεια των ΜΜΕ αναγορεύεται σε κύριο θέμα όλο αυτό το πολιτικό καραγκιοζιλίκι. Αυτά που γίνονται χωρίς εμάς, ενάντια σ’ εμάς.
Αν μείνουμε, όμως, μόνο σ’ αυτή τη διαπίστωση, θα έχουμε δει τη μισή αλήθεια. Κάνουν το ασήμαντο σημαντικό, παίζουν πολιτικάντικα παιχνίδια χωρίς εμάς ενάντια σ’ εμάς, γιατί εμείς τους το επιτρέπουμε.
Γιατί είτε απουσιάζουμε είτε ακολουθούμε τις ρότες που αυτοί χαράζουν. Αδιέξοδες κινητοποιήσεις της πλάκας, κινήματα που κάθε άλλο παρά δικαιολογούν τον τίτλο τους, κινήσεις απελπισίας και στο βάθος κρυφές ελπίδες ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει αν αλλάξουν οι διαχειριστές της εξουσίας, αν διαμορφωθεί διαφορετικά η μοιρασιά των εδρών ανάμεσά τους.
Γιατί ακόμα δεν συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό το σύστημα δεν σηκώνει γιατριά.
Γιατί ακόμα δεν συνειδητοποιήσαμε ότι χρειαζόμαστε κίνημα δικό μας, κίνημα ταξικό, κίνημα ανατρεπτικό, κίνημα οργανωμένο σε όλα τα επίπεδα. Οχι στις γειτονιές, όχι μόνο και όχι τόσο στους χώρους δουλειάς, αλλά πάνω απ’ όλα οργανωμένο πολιτικά. Τάξη ενάντια σε τάξη.
Σχόλια