Και τώρα;

Σήμερα, δεν θα αναφερθώ στα μέτρα που έχουν πάρει εναντίον μας. Δε θέλω να στείλω στο Πρώτο Βοηθειών κανένα συνάνθρωπο από στενοχώρια. Τόσο «καλά» είναι. Έρχονται και χειρότερα.

Τώρα, θα πρέπει να κουβεντιάσουμε πλέον τι μπορούμε να κάνουμε. Ήδη κάνουμε πολλά πράγματα, αντιστεκόμαστε, απεργούμε, διαδηλώνουμε, γιαουρτώνουμε, δεν πληρώνουμε κλπ. Είναι όλα καλά, όλα μέρος της λύσης. Αποσκοπούν όλα αυτά στον αγώνα μας για αλλαγή πολιτικής, για ένα καινούριο κόσμο...

Ας δούμε καταρχήν τον αντίπαλο. Έχει το χρήμα. Οι πλουτοκράτες, εξαγοράζουν εύκολα τους πολιτικούς. Πόσοι «αριστεροί» δεν πουλήθηκαν στην αντίδραση; Επιπλέον ασκούν πάρα πολλά χρόνια την εξουσία. Έχουν τους μηχανισμούς του κράτους και του παρακράτους με το μέρος τους. Στρατός, αστυνομία, κανάλια, μυστικές υπηρεσίες, τα πάντα, ελέγχονται από αυτούς. Δεν τους φοβάμαι όμως γιατί ξέρω, ότι ο λαός είναι πιο δυνατός.

Από την άλλη, εμείς. Ο λαός. Οι εργάτες, αγρότες, μικρομεσαίοι, άνεργοι, συνταξιούχοι κλπ,  που σηκώνουν όλα τα βάρη. Η δύναμη μας είναι ο αριθμός μας. Είμαστε η πλειοψηφία. Όχι μόνο αυτό, αλλά είμαστε απαραίτητοι για να υπάρξει παραγωγή. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τους πλούσιους, ενώ οι πλούσιοι δεν μπορούν χωρίς εμάς. Όμως είμαστε διασπασμένοι.

Μια λύση οι εκλογές. Δύσκολη λύση. Ως τώρα κρατούσαν τον κόσμο δέσμιο με τα ψέματα, τις απατεωνιές, τους εκβιασμούς. Τώρα τις καταργούν. Ποιος εγγυάται ότι το 2013 δε θα βρουν κάτι να τις αναβάλουν περισσότερο; Μια «εθνική κρίση» για παράδειγμα.  Λένε τα στημένα γκάλοπ ότι ο κόσμος θέλει το Ευρώ. Να, ο Παπαδήμιος στις Βρυξέλλες.  Ξέρετε τι είπε; Μαντέψετε. Μας αρέσει το Ευρώ, άρα και τα μέτρα. Βάλε κι άλλο κάρβουνο. Φυσικά θα τους μαυρίσουν μέχρι και τα παραβάν στις εκλογές , αλλά τι τους νοιάζει. Κάτι θα σκεφτούν. Κάνουν μια συνεργασία, ένα εκλογικό νόμο, ένα «νέο» κόμμα κλπ. Χρήμα να υπάρχει και πρόθυμοι βρίσκονται.

Για να αλλάξει το σύστημα, πρέπει να γίνει κάτι δραστικό. Χρειάζεται ριζοσπαστική λύση, οργάνωση, αποφασιστικότητα, συντονισμός, επιμονή και υπομονή. Χρειάζεται κυρίως θάρρος. Δεν υποτιμώ τον αυθορμητισμό, είναι αναγκαίος, αλλά μην περιμένουμε ότι με μια διαδήλωση, με μερικά συνθήματα θα αλλάξουν νοοτροπίες αιώνων. Καλές και άγιες οι εκλογές. Αλλά αργούν. Ο χρόνος πιέζει. Αν δεν αντισταθούμε αμέσως, αν δεν επιστρατεύσουμε όλες τις δυνάμεις μας, θα αφανιστούμε. Θα είμαστε σκλάβοι.

Λέμε ότι μας επιτίθενται. Ότι μας κάνουν πόλεμο. Πολύ σωστά. Τότε όμως, γιατί να μην αντεπιτεθούμε και να στηρίξουμε με πάθος όλες τις πράξεις αντίστασης του λαού;  Πράξεις άμυνας και δικαιοσύνης.  

Μια άλλη λύση, είναι η επανάσταση με όλους τους δυνατούς τρόπους. Θα πρέπει να αναρωτηθεί ό καθένας από μας, αν είναι έτοιμος, γιατί επανάσταση σημαίνει πόλεμος, δηλαδή καταστροφή των παλιών πραγμάτων. Ας μη γελιόμαστε. Όσο πιο μεγάλο το πρόβλημα, τόσο πιο δύσκολο είναι να λυθεί. Θα πρέπει να δοθεί μάχη, να υπάρξει σθεναρή άμυνα στη βία της εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει, αν αποφασίσουμε αυτό, να είμαστε έτοιμοι για όλα.

Εκείνο ακόμα που χρειάζεται, είναι να κατανοήσουμε ότι κανένας από εμάς, ή κανένας φορέας από μόνος του, δεν διεκδικεί αποκλειστικότητα στην επανάσταση. Ο Αναρχικός αυτή τη στιγμή είναι, ή πρέπει να είναι, δίπλα στον Αριστερό και οι δύο, μαζί με τον προδομένο ψηφοφόρο, τον Αγανακτισμένο. Αυτό εννοώ ενότητα. Σεβασμός απόψεων, συντονισμός δράσης, πυρά στον εχθρό, αλληλοβοήθεια.

Δείτε: Τα αστικά κόμματα είναι αγκαλιά με τους φασίστες. Οι εφοπλιστές, τραπεζίτες, πολυεθνικές, κανάλια κλπ, μαζί. Νομίζετε ότι δεν έχουν διαφορές μεταξύ τους; Μεγάλες. Ο καθένας από αυτούς, κοιτά να κυριαρχήσει στους υπόλοιπους.  Αλλά ξέρουν τη δύναμη του λαού και ενώθηκαν εναντίον του. 

Εμείς ο λαός; Θα μιλάμε για το ποιός είναι περισσότερο επαναστάτης, θα βλέπουμε το διπλανό που βρίζει ή σπαει την Τράπεζα ως προβοκάτορα, ή θα διαολοστείλουμε τον καπιταλισμό; Δεν περισσεύει κανείς. Κάθε βοήθεια δεκτή.

Ο αγώνας είναι πολυμέτωπος. Στη Βουλή, στα ΜΜΕ, στο δρόμο, στη δουλεία, ακόμα και μέσα στα ίδια μας τα σπίτια και στο νου μας. Είναι απόλυτα αναγκαίο να αποκτήσουμε ένα νέο ήθος, ένα νέο τρόπο σκέψης, απαλλαγμένο από μικροαστικές προκαταλήψεις. Ο αγώνας ενός ανθρώπου να μη χάσει τη δουλειά του, είναι πολύ σπουδαιότερος από το να κλείσει για λίγο η κυκλοφορία. Οι άστεγοι, είναι πιο σημαντικοί από τα κτήρια. Οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων είναι απαραίτητες, όταν υπάρχουν αήθεις και παράλογοι φόροι. Το γιαούρτωμα  είναι αναγκαίο,  όταν υπάρχει λογοκρισία. Η υγεία ενός ανθρώπου προηγείται των χρημάτων. Η υποχρέωση να ταΐζουμε τα παιδιά μας είναι σημαντικότερη από κάθε φόρο Γιατί να λυπηθούμε τις Τράπεζες; Ποιόν λυπήθηκε η Τράπεζα και του άφησε το σπίτι ενώ δεν είχε να πληρώσει; Γιατί να σεβαστώ τον πολιτικό τον δημοσιογράφο, τον μπάτσο; Αυτός πότε με σεβαστηκε; Όταν με έκλεβε, όταν με κορόιδευε, ή όταν χτύπαγε; Γιατί να μην παω να μείνω στο κτήριο της εφορίας ή της ΔΕΗ όταν εξαιτίας τους χάνω το σπίτι μου;

Κάποιοι θα πουν ίσως ότι όσοι μιλούν έτσι είναι ακραίοι. Λάθος. Αυτά που γίνονται από τους πολιτικούς είναι ακραία.