Προγραμματική διακήρυξη για το 35ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ

ΕΡΓ.Α.Σ – Ταξική Πορεία

Προγραμματική διακήρυξη για το 35^ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ

Η σαρωτική επίθεση των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου σε ότι έχει σχέση με τη συντήρηση και αναπαραγωγή των υλικών και κοινωνικών όρων της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας μπορεί να συγκριθεί μόνο με συνθήκες πολέμου. Μετά την είσοδο στην «κόλαση του μνημονίου» έχουμε κηρυγμένο πόλεμο που θα διαρκέσει πολύ και θα δοκιμάσει τις αντοχές των τάξεων και των εκπροσώπων τους
Βρισκόμαστε στην καρδιά της περιόδου που οι ιμπεριαλιστές εφορμούν ενάντια στους λαούς όπου γης επιχειρώντας να πάρουν την ιστορική ρεβάνς. Ταυτόχρονα είναι η φάση της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής.

Η βαθιά εξαρτημένη από τους ξένους πάτρωνες, κυβέρνηση Σαμαρά με δεκανίκι τον Βενιζέλο (αφού το ΠΑΣΟΚ – Γ. Παπανδρέου αυτοκτόνησε για αν σώσει την άρχουσα τάξη) επιτίθεται με μανία στο σύνολο των δικαιωμάτων, των κατακτήσεων και στοιχειωδών αναγκών του λαού και της χώρας. Μισθοί, συντάξεις, Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, Δημόσια περιουσία, οδηγούνται στο βωμό ώστε το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο να βγουν στο δρόμο μιας νέας κερδοφορίας. Πρόκειται για μια γενικευμένη «γενοκτονία» που συμπαρασέρνει φτωχά και μικρομεσσαία στρώματα και δεν θα σταματήσει εκεί.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποκτά το κεφάλαιο Δημοκρατία, δηλαδή τα δημοκρατικά δικαιώματα και κατακτήσεις που βρίσκονται πλέον στο στόχαστρο. Το δικαίωμα στην απεργία, στη διαδήλωση, ο συνδικαλισμός και τα συνδικάτα, η συνάθροιση, η οργάνωση και η διαμαρτυρία, αμφισβητούνται με διάφορα προσχήματα και συκοφαντίες από το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας. Είναι απολύτως βέβαιο ότι η σιδερένια φτέρνα της εξουσίας θα χτυπήσει το επόμενο διάστημα τρεις στόχους. Τα συνδικάτα, την αριστερά και τις μαχόμενες εστίες αντίστασης. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινείται και η λεγόμενη «θεωρία των δύο άκρων» που προβάλλεται από το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας και η οποία σαν στόχο έχει να χτυπήσει τις δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος, στην ουσία τον ίδιο το λαό και τους αγώνες του. Μόνη απάντηση είναι η οργάνωση, ενότητα, αλληλεγγύη και πάλη.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αδυνατούν πλέον να διαχωριστούν τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Αποτελούν τις αντιδραστικές εκείνες δυνάμεις που υλοποιούν την επίθεση και που δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα, έχοντας την κύρια στήριξη από τα κέντρα εξουσίας, εντός και εκτός της χώρας. Για για εξυπηρετήσουν αυτή ακριβώς την πολιτική, αξιοποιούν και τη δράση της φασιστικής συμμορίας της ΧΑ, για να μετατοπίσουν το πολιτικό σκηνικό δεξιότερα και αντιδραστικότερα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί την παραμονή στην ΕΕ, την εξάρτηση της χώρας από τους αμερικανονατοϊκούς ιμπεριαλιστές, την εξουσία του κεφαλαίου. Πασχίζει να ισορροπήσει σε μια σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση νέας κοπής. Η δυστυχία του είναι ότι το σύστημα δεν παράγει γραμμή σοσιαλδημοκρατίας σε περιόδους κρίσης και επίθεσης. Όσες φορές το εργατολαϊκό δημοσιουπαλληλικό κίνημα έγινε ουρά και σκιά των αστο-αντιδραστικών ή αστο-ρεφορμιστικών δυνάμεων θρήνησε σκληρά. Πολύ περισσότερο σήμερα όπου ο ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφώνεται από μέρα σε μέρα, δίνει εξετάσεις στην εξουσία, κολακεύει τις αυλές της Ευρώπης. Όποιος μετακομίζει στον ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας «καληνύχτα και καλή τύχη», θα ξυπνήσει με εφιάλτες.
Το ΚΚΕ έχει «καταπιεί» τον εξαρτημένο χαρακτήρα της χώρας και είναι δέσμιο της παραλυτικής και αντικινηματικής πολιτικής εκτίμησης ότι «οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα αν δεν μπαίνει το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας». Και επειδή δεν είμαστε σε προεπαναστατική περίοδο και δεν μπορεί να μπει το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας, το ΚΚΕ καταλήγει σε αγώνες οπισθοφυλακής και διαμαρτυρίας, και όχι στην κατεύθυνση της ανατροπής της πολιτικής. Την ίδια στιγμή αυτοθαυμάζεται σε χωριστές πλατείες, στο όνομα της ενότητας των εργαζομένων(!) και της ταξικής συνέπειας.
Η πολιτική των διαθεσιμοτήτων – απολύσεων βρίσκεται στον πυρήνα της σημερινής επίθεσης στους εργαζόμενους στο Δημόσιο. «Ήμασταν πολλοί», «γίναμε ακόμα περισσότεροι», κραυγάζουν τα παπαγαλάκια του συστήματος. Στην ουσία υπονοούν ότι είναι πολλοί οι κάτοικοι αυτής της χώρας για να «μεριμνά» γι αυτούς το κράτος. Χιλιάδες εργαζόμενοι είναι ήδη σε καθεστώς διαθεσιμότητας – απόλυσης. 15000 απολύσεις, 25000 διαθεσιμότητες μέχρι το τέλος του 2014. 150.000 συνολικά απολυμένοι σε βάθος τριετίας. Η επιχείρηση ανακύκλωσης ολόκληρου του προσωπικού του Δημόσιου ξεκίνησε. Μια διαρκής διαδικασία αξιολόγησης(!) δομών και εργαζομένων, με στόχο μικρότερο και λιγότερο κράτος, με κακοπληρωμένους, υποταγμένους και ανασφαλείς εργαζόμενους. Ταυτόχρονα ένα μεγαλύτερο και ισχυρότερο κράτος στους μηχανισμούς καταστολής.
Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό τοπίο τα «νεκροταφεία ελεφάντων» έβγαλαν εκκωφαντική σιωπή. Το Γενικό Συμβούλιο και η Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ κήρυξαν – ουσιαστικά – σιγή ασυρμάτου και σε καμία περίπτωση δεν ίδρωσε το αυτί της κυβέρνησης από τις ανακοινώσεις τους. Ακόμα και όταν ανακοίνωναν απεργίες για την τιμή των όπλων ήταν ξέπνοες και «ψόφιες». Μάλιστα το τελευταίο διάστημα έχουν λανσάρει ένα νέο μοντέλο αντιμετώπισης των ζητημάτων. Τις μορφές αποκλιμάκωσης των αγώνων και της – ανοιχτά – εχθρικής στάσης απέναντί τους. Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από αυτή την ηγεσία. Είναι μια ηγεσία που θα εξακολουθεί να μας πηγαίνει από ήττα σε ήττα.
Οι αγώνες μπορούν να χαράξουν μια ελπιδοφόρα προοπτική, για τους εργαζόμενους, το λαό και τη νεολαία, στο βαθμό που απεγκλωβίζονται από τη λογική της διαμαρτυρίας, των κοινοβουλευτικών – εκλογικών αυταπατών και της ανάθεσης. Στο βαθμό που ξεπερνιούνται τα όρια ελέγχου που θέλουν να επιβάλουν στους εργαζόμενους και στους αγώνες τους, οι κυρίαρχες πολιτικο-συνδικαλιστικές δυνάμεις. Στο βαθμό που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι παίρνουν την υπόθεση των αγώνων στα δικά τους χέρια. Ταυτόχρονα, πρέπει να ισχυροποιηθεί μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα μια γραμμή ανεξαρτησίας από το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, μια γραμμή αντιπαράθεσης στη λογική της συνδιαλλαγής και της συνδιαχείρισης της κρίσης, της συνυπευθυνότητας με το αστικό κράτος, της ταξικής συνεργασίας.
Οι σύνεδροι της ΕΡΓ.Α.Σ, του Εκπαιδευτικού Ομίλου, της Ταξικής Πορείας και των Αγωνιστικών Κινήσεων, με βάση τη σύγκλιση που παρουσιάζουν οι πολιτικές τους θέσεις, παρεμβαίνουν από κοινού στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ για να στηρίξουν μια αγωνιστική κατεύθυνση, να προωθήσουν τη πολιτική γραμμή αντίστασης στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την καπιταλιστική επίθεση, σε μια προσπάθεια ζωντανέματος των σωματείων και των συνδικάτων σε αγωνιστική κατεύθυνση.
Μπροστά στο 35^ο Συνέδριο καταθέτουμε για μάχη τις παρακάτω προτάσεις:

Διάταξη μάχης των συνδικάτων και της Αριστεράς. Οργάνωση – Αγώνας – Αλληλεγγύη!
Απόκρουση και ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ!
Κάτω το μνημόνιο – Έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ – Έξω οι βάσεις!
Να μην περάσουν οι διαθεσιμότητες – απολύσεις!
Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους!
Όχι στο κλείσιμο φορέων και υπηρεσιών – Δωρεάν Υγεία – Παιδεία – Πρόνοια για όλους
Ταξική ανατροπή των συσχετισμών – αγωνιστική ανασυγκρότηση!