Κυβερνητικό πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ
Η διαγραφή του χρέους και οι σχέσεις ιμπεριαλιστικής εξάρτησης
«Δεν μπορούμε να έχουμε έξοδο από την κρίση με πολιτικές λιτότητας και εσωτερική υποτίμηση, αυτός ο μηχανισμός λειτουργεί μόνο υπέρ των δανειστών, πρέπει να τερματίσουμε το μνημόνιο που είναι η πηγή του προβλήματος» δήλωσε στο «Κόκκινο» ο Δραγασάκης. Και επιπλέον τόνισε ότι «μια χώρα δεν μπορεί να βγει από την κρίση χωρίς να υπάρχει πολιτική που επιδιώκει διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους».
Η έξοδος από την κρίση, έτσι όπως την παρουσιάζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί ένα στενά οικονομικό γεγονός, και μάλιστα έχει ιδιαίτερα απέναντί της την πολιτική της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης την οποία και η «κυβερνώσα Αριστερά» καλείται να αντιμετωπίσει με την κατάργηση του μνημονίου που «αποτελεί την πηγή του προβλήματος». Με τον τρόπο αυτό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παρακάμπτει τον εξαρτημένο χαρακτήρα της ντόπιας καπιταλιστικής οικονομίας, την παραρτηματοποίησή της στο πλαίσιο του καταμερισμού της ΕΕ, και τη συνολική πολιτική, οικονομική και στρατιωτική εξάρτηση της χώρας από Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Το γεγονός ότι το μνημόνιο με τις βάρβαρες πολιτικές του ενάντια στον εργαζόμενο λαό «λειτουργεί υπέρ των δανειστών», όπως λέει ο Γ. Δραγασάκης, καθορίστηκε από τους όρους της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης όπως αυτοί έχουν επιβληθεί και μέσα στους οποίους «λειτουργεί» τόσο η ντόπια αστική τάξη όσο και το πολιτικό της προσωπικό. Η λεηλασία των πραγματικών αξιών, που φέρνει τη φτώχεια και την ανεργία του εργαζόμενου λαού και το ξεπούλημα όλων των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας, από τους ιμπεριαλιστές-δανειστές, για να αποπληρωθεί ένα χρέος, που μεγαλώνει συνέχεια, πραγματοποιείται μέσα σε ένα συγκεκριμένο οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο και δεν αποτελεί μία «ανορθογραφία» που πρέπει και μπορεί να διορθωθεί. Πρώτα από όλα γιατί και με αφορμή την οικονομική κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος κλιμακώθηκε η επίθεση στην εργατική τάξη και στους λαούς σε όλο τον κόσμο, με την ισοπέδωση κατακτήσεων και δικαιωμάτων και την επιβολή της φτώχειας και της ανεργίας σαν μοναδικές διεξόδους για το σύστημα. Ιδιαίτερα στις εξαρτημένες από τους ιμπεριαλιστές χώρες, η επίθεση αυτή πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, με την αιτιολογία της υπερχρέωσής τους. Επιπλέον, οι εξαρτημένες χώρες αποτελούν και το πεδίο ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών για κυριαρχία, με αποτέλεσμα να οξύνεται η επίθεση στην εργατική τάξη και στους λαούς των χωρών αυτών. Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό που πραγματικά εξελίσσεται στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο είναι η θέση για «πολιτική ανατροπή σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, με διεθνοποίηση του ζητήματος του χρέους και τη δημιουργία μετώπου των χρεωμένων χωρών». Η «πολιτική ανατροπή» στη Γαλλία με τον Ολάντ και πρόσφατα στην Ιταλία με τον Ρέντσι όχι μόνο δεν ενίσχυσε την τάση στην οποία προσβλέπει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, καθώς το μονοπωλιακό κεφάλαιο των ιμπεριαλιστικών χωρών πρώτης και δεύτερης γραμμής δεν έχει κανέναν σκοπό να βγάλει τη θηλιά από τους εργάτες και από τον λαό, αλλά να τη σφίξει ακόμα περισσότερο, για να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τη θέση και τον ρόλο του στον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.
Στη βάση αυτή και ελλείψει συμμάχων στην Ευρώπη, ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί στο ζήτημα της διαγραφής του χρέους και του τερματισμού της λιτότητας στηρίγματα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, καθώς και ο Ομπάμα είναι «υπέρ της ανάπτυξης».
Η «διεκδίκηση» του ΣΥΡΙΖΑ, που διατυπώνεται από Τσίπρα, Δραγασάκη και άλλους, για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης και περίοδο χάριτος, σύμφωνα με τη συμφωνία του Λονδίνου, το 1953, για τη διαγραφή του χρέους της τότε Δυτικής Γερμανίας, αποτελεί ακόμα μία αποδοχή των όρων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, τόσο με την αποδοχή της νομιμότητας του χρέους και ό,τι αυτό σημαίνει για τον εργαζόμενο λαό και τη χώρα όσο και με την αναγνώριση της «αρμοδιότητας» για τη μείωσή του στους ιμπεριαλιστές, καθώς, ως γνωστόν, «ανήκουμε στη Δύση», όπως δήλωσε ο Τσίπρας πριν από τις ευρωεκλογές (και επιβεβαίωσε στη ΔΕΘ).
Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Σταθάκης, που θέλουν να διευρύνουν την προτασεολογία για τη διαγραφή του χρέους, αναζητούν άλλες προτάσεις «ουσίας», όπως την επέκταση της αποπληρωμής του στα 100 χρόνια, «εξασφαλίζοντας» έτσι μία μείωση 50%, προσπαθώντας έτσι να ανοίξουν «διόδους διαφυγής» από την επίσημη πρόταση της ηγεσίας για το πλαίσιο του 1953. Δείγμα και αυτό της πίεσης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ότι ακόμα και η αποδοχή των ιμπεριαλιστικών όρων της εξάρτησης δεν εξασφαλίζει διέξοδο για τη διαγραφή του χρέους, καθώς αυτό δεν αποτελεί ένα ιδιαίτερο ελληνικό ζήτημα, αλλά ζήτημα που καθορίζεται από τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών για το ποιος «θα πληρώσει το μάρμαρο» της όποιας διαγραφής χρέους σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η κοινωνική συναίνεση ξανά στο προσκήνιο
Οι κυβερνητικές προτάσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που απευθύνονται προς τους ιμπεριαλιστές-δανειστές κατά κύριο λόγο, αναζητούν να διαμορφώσουν στο εσωτερικό «την ευρύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση στη στρατηγική ισχυρής και ουσιαστικής διαπραγμάτευσης μιας κυβέρνησης με νωπή λαϊκή εντολή και ισχυρή πλειοψηφία – της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ» όπως δήλωσε ο Αλ. Τσίπρας στο προεδρείο του ΣΕΒ στη συνάντησή τους. Με στόχο «την οριστική και βιώσιμη έξοδο από την κρίση, την ανάκαμψη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη της οικονομίας» όπως προτείνει ο Αλ. Τσίπρας στον ΣΕΒ.
Κοινωνική συναίνεση, λοιπόν, για τη διαπραγμάτευση του χρέους με τους ιμπεριαλιστές-δανειστές, έξοδο από την κρίση, παραγωγική ανασυγκρότηση, ανάπτυξη της οικονομίας κ.λπ.
Το έδαφος πάνω στο οποίο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να οικοδομήσει την κοινωνική συναίνεση εργαζόμενων - κεφαλαίου είναι η αύξηση της εσωτερικής ζήτησης (επαναφορά κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, ειδικό πρόγραμμα απασχόλησης, φοροελαφρύνσεις, ρύθμιση κόκκινων δανείων, απόσυρση ΕΝΦΙΑ), από την οποία θα προκύψει, πάντα κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα «θετικό κοινωνικό άθροισμα». Θα βγούμε, λοιπόν, όλοι κερδισμένοι, εργαζόμενοι, κεφάλαιο, κυβέρνηση, ασφαλιστικά ταμεία, κράτος, με την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής. Και αυτά λέγονται σε περίοδο ολόπλευρης επίθεσης των δυνάμεων του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστών πατρώνων στις κατακτήσεις, στα δικαιώματα, στην ίδια την ζωή του εργαζόμενου λαού. Το καπιταλιστικό μοντέλο της ενίσχυσης της «ενεργούς ζήτησης» αποτελεί ένα σχέδιο στα μυαλά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και να «προσγειώσει» τις διεκδικήσεις τους σε «αποδεκτά» όρια λιτότητας και ταυτόχρονα να οικοδομήσει συμμαχίες και κοινή στρατηγική με μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου που στριμώχνονται σημαντικά από την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης.
Αυτό το σχέδιο παρουσιάζεται από τον Αλ. Τσίπρα με μία «παραλλαγή» στη συνάντησή του με τους εργατοπατέρες ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, σαν «δυνατότητα ευρύτερης σύγκλισης κοινωνικών δυνάμεων, υπό την ηγεμονία του εργατικού και λαϊκού κινήματος, για την έξοδο από την κρίση και την ανάκαμψη». Μόνο σαν κακόγουστη φάρσα μπορεί να ερμηνευτεί η «διπλή γλώσσα» που μιλάει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τη μια στους βιομήχανους και την άλλη στους εργατοπατέρες. Όσο για την «ηγεμονία του εργατικού και λαϊκού κινήματος», αυτή πρέπει να θεωρείται σίγουρη, αφού από τώρα τα άλματα στην κατεύθυνση αυτή είναι σημαντικά, με μπροστάρη… την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Το σχέδιο για ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» δεν αφορά τους εργάτες και τον εργαζόμενο λαό, αλλά τα μεσοστρώματα και μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου. Αυτό το «συμβόλαιο» που συντρίφτηκε κάτω από το βάρος της επίθεσης και υποβάθμισε ταχύτατα τη θέση των μεσοστρωμάτων, αλλά και του ντόπιου κεφαλαίου, θέλει να επαναφέρει σε «ισχύ» η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η αυταπάτη και ο αποπροσανατολισμός μιας τέτοιας πολιτικής κατεύθυνσης πρέπει να ξεσκεπαστούν μαζικά μέσα στον λαό, καθ’ όσον η διάψευσή της δεν θα αποτελέσει πολιτική ήττα του φορέα της, αλλά θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερες επιπτώσεις στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα, καθώς ο νέος γύρος επίθεσης θα τα βρει πλήρως αποσυγκροτημένα, κοινωνικά, πολιτικά, οργανωτικά.
Ο δρόμος της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης, του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας απέναντι στους πραγματικούς τους αντιπάλους, δεν συναντάει την «κυβερνώσα Αριστερά» και το κυβερνητικό πρόγραμμά της, που κινείται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, της προσαρμογής και της υποταγής.
Σχόλια