Ο λαός ή η αριστερά στον καναπέ;
Οι φοροεπιδρομές, οι διακοπές ρεύματος και νερού ολοένα και αυξάνονται. Οι απειλές και οι ειδοποιήσεις για «αναγκαστικά μέτρα» για χρέη σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία αποστέλλονται κατά χιλιάδες στα σπίτια.
Η Τρόικα ήρθε ξανά για να επιβάλει τα επόμενα βήματα της επίθεσης στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό, για να «ρυθμίσει» τα δάνεια που «χρωστάει» ο εργαζόμενος κόσμος σε δημόσιο και τράπεζες.
Παράλληλα, οι επεμβάσεις και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών εντείνονται. Από την Ουκρανία μέχρι τη Συρία και το Ιράκ μιλούν οι βομβαρδισμοί και οι απειλές για χερσαίες επεμβάσεις. Η ελληνική κυβέρνηση, πιστή στο πλέγμα της εξάρτησης και σε αυτό το επίπεδο, μπλέκει τη χώρα και το λαό σε επικίνδυνες καταστάσεις είτε αποστέλλοντας οπλισμό, είτε αποδεχόμενη τη δημιουργία νέας βάσης μη επανδρωμένων αεροσκαφών, είτε με τη χρήση των βάσεων από τους Αμερικάνους και άλλους δυτικούς ιμπεριαλιστές κατά τις εξορμήσεις τους στους διπλανούς μας λαούς.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο φασισμός βρίσκει έδαφος να εξαπλώνεται και παρά τις λεγόμενες διώξεις του κύριου εκφραστή του φαίνεται να εδραιώνεται και να μην έχει τις επιθυμητές για το σύστημα απώλειες ώστε να ενισχυθεί ο βασικός του πυλώνας η Ν.Δ.
Συνακόλουθα εντείνεται η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και με πρόσχημα το χτύπημα της Χρυσής Αυγής ετοιμάζονται νόμοι και διατάξεις που στο όνομα της «υπεράσπισης του πολιτεύματος» θα περιορίζουν (έως και θα απαγορεύουν) τη δράση κομμάτων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων που αμφισβητούν το ιμπεριαλιστικό – καπιταλιστικό σύστημα, που θα περιορίζουν έως θα καταργούν το δικαίωμα στο συνδικαλισμό. Οι δίκες και οι διώξεις αγωνιστών συνδικαλιστών και κατοίκων, περιοχών που αντιστέκονται στη καταστροφή τους, δεν έχουν σταματημό.
Έχουν γεμίσει τα κέντρα και οι γειτονιές των μεγάλων πόλεων, σίγουρα της Αθήνας, από κάθε είδους αστυνομικές δυνάμεις που με μικτά περίπολα (ένστολοι, ασφαλίτες, πρώην δημοτικοί αστυνομικοί, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ κ.λπ.) σουλατσάρουν και σταματούν για έλεγχο ρακοσυλλέκτες, άστεγους, μετανάστες, νεολαίους, γενικά όποιον η φάτσα του δεν τους αρέσει, με έναν τρόπο που προκαλεί τρόμο, δέος αλλά και οργή.
Αυτή είναι με λίγα λόγια η περιγραφή της πολιτικής και δημόσιας ζωής. Αυτή είναι η καθημερινότητα του εργαζόμενου λαού αυτής της χώρας.
Ενός λαού που, για να χρησιμοποιήσουμε τον μη πολιτικά ορθό όρο, τα έχει παίξει! Από την ανεργία, την απληρωσιά, τους φόρους-χαράτσια, απ’ όλα! Που βλέπει τη νεολαία του να «τη βγάζει» στις καφετέριες, μιας και η ανεργία της από τα 15 (να και η παιδική εργασία νομιμοποιημένη) μέχρι τα 25 χρόνια, όπως λένε οι στατιστικές του κράτους, φτάνει το 70%!
Ένας λαός που, με το ξεκίνημα της έντασης της επίθεσης ενάντια σε όποια κατάκτηση του είχε απομείνει από τα προηγούμενα χρόνια, αντέδρασε, απέργησε, βγήκε στους δρόμους, συγκρούστηκε με τις κατασταλτικές δυνάμεις και μάτωσε, πήγε να φτιάξει συλλογικότητες δικές του σε χώρους δουλειάς που δεν υπήρχαν αλλά και σε γειτονιές , και τελικά ηττήθηκε. Τώρα μοιάζει σαν το θηρίο που είναι σε κατάσταση φαινομενικής ηρεμίας, που παρακολουθεί να του τσακίζουν τη ζωή και είναι θέμα χρόνου το πότε θα ξεσπάσει.
Ηττήθηκε όχι γιατί δεν ήθελε ή γιατί δεν είχε την αποφασιστικότητα να παλέψει. Ηττήθηκε γιατί η «πρωτοπορία» του, στη συντριπτική της πλειοψηφία, δεν άντεχε να τον βλέπει να δίνει μάχες, να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα αστάθειας του αστικού πολιτικού συστήματος και τον φρέναρε, τον απογοήτευσε, τον έστειλε σπίτι του και στο καναπέ του για να παρακολουθεί το χρόνο να περνά και να περιμένει τις εκλογές που θα τον σώσουν.
Άλλωστε αυτή η «πρωτοπορία», ακόμη και όταν αυτός έδινε μάχες, τον κατηγορούσε και πάλι ότι είναι «λίγος» ή κουρασμένος οπότε φρόντιζε με συνδικαλιστικά και πολιτικά τερτίπια να τον ...ξεκουράζει.
Η Αριστερά μας είναι που τον άφησε έκθετο στα απολίτικα, αντιοργανωτικά, αντικομμουνιστικά έως και φασιστικά ιδεολογήματα του συστήματος υποτασσόμενη πρώτα αυτή σε αυτά. Η Αριστερά είναι που σε κάθε σημαντική καμπή του κινήματος καλούσε σε εκλογές καθησυχάζοντας το θηρίο και δημιουργώντας του αυταπάτες ότι με κυβερνητική αλλαγή θα γυρίσουμε στα… παλιά, και δεν έχουν καμιά σημασία τα όποια «επαναστατικά» συμπληρώματα του «κάτω η κυβέρνηση».
Η Αριστερά είναι που όταν δεν καταφέρνει να εμποδίσει αγώνες τους ελέγχει ασφυκτικά και δεν τους αφήνει να βγουν παραέξω, να συντονιστούν με άλλους, που τους βάζει όρια τέτοια που να βολεύουν τους σχεδιασμούς της. Έχει γίνει πια η προσφυγή στα δικαστήρια η κύρια μορφή πάλης για κάθε ζήτημα και το «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» (την αστική προφανώς) το κύριο σύνθημα. Ενώ όποιος δεν τους ακολουθεί στα κατόπιν εορτής σουλατσαρίσματα στις εφορίες και τις τράπεζες, ή στη μεγάλη μάχη της πανελλαδικής συγκέντρωσης την… 1η του Νοέμβρη, ή στη συγκέντρωση με αίτημα να πέσει η κυβέρνηση την Παρασκευή 10 Οκτώβρη, είναι «αριστερούλης» του καναπέ και του διαδικτύου.
Έτσι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ αφού αναχώρησε από το κίνημα, τώρα προσπαθεί να πείσει το λαό ότι πρέπει να είναι ευχαριστημένος με τα ψίχουλα που θα «δώσει» η μελλοντική κυβέρνησή του, να κάτσει ήσυχος και να μη ζητάει περισσότερα, αλλιώς… τι;
Το ΚΚΕ εδώ και κάτι μήνες «παλεύει» από τη μια να πραγματοποιήσει τη μεγάλη ταξική πανελλαδική κινητοποίηση του ΠΑΜΕ την 1η του Νοέμβρη με σκοπό να… ακουσθεί η φωνή μας (του!) και από την άλλη,όπως είπε ο γραμματέας του, να ενισχυθεί εκλογικά για να εξασφαλίσει την ...πραγματική ανατροπή (σε αντιδιαστολή αυτής του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς!)
Ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αγκομαχά να διαφοροποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο εξακολουθεί να κινδυνεύει ιδιαίτερα να χάσει κι άλλες ψήφους, μπας και σώσει τα κομμάτια της. Με τέτοιο τρόπο όμως που τελικά η διαφοροποίησή της είναι δυσδιάκριτη.
Δεν διαφοροποιείται κανείς ακολουθώντας την πολτική ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ κατά πόδας και προτείνοντας ένα άλλο κυβερνητικό πρόγραμμα «από τα κάτω και αριστερά» ή «πραγματικές ανατροπές» κατά τα πρότυπα της ...πραγματικής αλλαγής».
Νυν υπέρ πάντων οι εκλογές λοιπόν για την Αριστερά μας.
Υπάρχει όμως και ο άλλος δρόμος. Αυτός των αγωνιστικών δυνάμεων, όπου κι αν βρίσκονται, που ζουν με το λαό και δεν μπορούν να βλέπουν το μακελειό που γίνεται σε βάρος του αλλά και διεθνώς από τους ιμπεριαλιστές, που δεν χωράνε σε αυτά τα «αριστερά» πλαίσια της υποταγής και της εκλογολαγνίας. Που δεν τους αρκούν τα ψίχουλα κοινωνικής ειρήνης που μοιράζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτόν το δρόμο πρέπει αυτές οι δυνάμεις να τον ακολουθήσουν, να τον ανοίξουν, να τον δείξουν ξανά στο λαό και να τον βαδίσουν μαζί. Για να επανακατακτήσει ο λαός αυτά που έχασε, για να κερδίσει περισσότερα και να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Όσο δύσκολος και να είναι, δεν υπάρχει άλλος!
Γιατί μόνο έτσι ήρθαν οι ανατροπές, πολιτικών, κυβερνήσεων και αστικών εξουσιών!
Σχόλια