Η υπόθεση των διαθεσιμοτήτων – απολύσεων μας αφορά ΟΛΟΥΣ! Αγώνας τώρα για δουλειά – σπουδές - ελευθερίες

Οριακή έχει γίνει η κατάσταση με τους πάνω από 1700 εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα. Θυμίζουμε ότι εκτός από τους παραπάνω, 90 ακόμα έχουν πάψει εντελώς να μισθοδοτούνται (το κράτος τους θεωρεί ουσιαστικά απολυμένους) ενώ 180 έχουν απορροφηθεί σε γυμνάσια – λύκεια με βάση το δεύτερο πτυχίο που είχαν. Θυμίζουμε ακόμα ότι πολλές εκατοντάδες ακόμα έχουν υποχρεωτικά μεταταγεί ως διοικητικοί κάτω από το καθεστώς της «κινητικότητας» και ότι οι συνάδελφοι που πετάχτηκαν έξω από τη δουλειά τους είναι περίπου 2.200.
Εχουν περάσει ήδη δεκαπέντε μήνες διαθεσιμότητας. Από τη στιγμή της λήξης της απεργίας της ΟΛΜΕ το Σεπτέμβρη του 2013, οι συνάδελφοι αυτοί έχουν γίνει αντικείμενο εκτεταμένου εμπαιγμού από τα υπουργεία. Στην αρχή ο πρώην υπουργός Αρβανιτόπουλος διαλαλούσε στα κανάλια ότι «οι διαθέσιμοι τοποθετήθηκαν ήδη σε άλλες θέσεις και εργάζονται». Σε απανωτές συναντήσεις του με το Συντονιστικό και την ΟΛΜΕ, δεσμευόταν ότι «θα δει το θέμα», και παρουσίαζε «θέσεις» σε διάφορους φορείς όπου θα τοποθετούνταν (βασικά ΙΕΚ-ΣΕΚ, Παιδικούς Σταθμούς και Νοσοκομεία). Κάθε δυο μήνες ο ΑΣΕΠ δημοσιοποιούσε λίστες, στις οποίες πολλοί διαθέσιμοι έβλεπαν τα ονόματά τους. Μετά από λίγο, οι λίστες ανακαλούνταν και αργότερα δημοσιοποιούνταν νέες, όπου έβλεπαν και πάλι τα ονόματά τους. Ωστόσο, οι διαθέσιμοι παραμένουν στον αέρα. Και ο χρόνος κυλάει εις βάρος τους. Σε πρόσφατη συνάντηση του συντονιστικού με το διευθυντή του γραφείου του Μητσοτάκη, οι εκπαιδευτικοί αντιλήφθηκαν για μια ακόμα φορά ότι η κυβέρνηση τους δουλεύει ψιλό γαζί καθώς ο γραμματέας του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης τους είπε ότι «δεν έχει γίνει κανένα αίτημα από το Υπουργείο Παιδείας προς τον Υπουργό Μεταρρύθμισης για νέα ανακοίνωση-προκήρυξη θέσεων με σκοπό την τοποθέτηση των "αδιάθετων- απολυόμενων" εκπαιδευτικών», διαψεύδοντας χοντρά τη «δέσμευση» Λοβέρδου.
Ενώ και η απόφαση του υπουργείου καταρχήν να μην ψηφίσουν και τελικά να μην είναι υποψήφιοι οι διαθέσιμοι στις κρατικές εκλογές για τα συνδιοικητικά υπηρεσιακά συμβούλια αποτέλεσε ένα ακόμα δείγμα διαθέσεων (πέρα από τη δική μας θέση για ΑΠΟΧΗ από τις εκλογές αυτές). Είναι φανερό. Η κυβέρνηση κρατάει σε ομηρία το δυναμικό αυτό για να το χειριστεί κατά το δοκούν όταν και όπως κρίνει.
Από την άλλη, το συνδικαλιστικό κίνημα των καθηγητών είναι σε ολοκληρωτική αδράνεια. Το πρόγραμμα δράσης της ΟΛΜΕ που υπερψηφίστηκε στη συνέλευση προέδρων περιλάμβανε… πρωτοβουλίες συναντήσεων με άλλες ομοσπονδίες, επιδίωξη (!) συνεργασίας με τη ΔΟΕ και άλλα αγωνιστικά. Αυτό το πρόγραμμα όχι δράσης αλλά αδράνειας προτάθηκε από ΔΑΚΕ και ΣΥΝΕΚ και υποστηρίχθηκε και από το ΠΑΜΕ – μια συμπόρευση που καθόλου δε μας εκπλήσσει.
Και βέβαια όλοι «κλιμακώνουν αποφασιστικά» με τη συμμετοχή τους στις εκλογές της συνδιαχείρισης για τα υπηρεσιακά συμβούλια. Είναι προφανές, βέβαια, ότι οι εικονικές κλιμακώσεις και τα προγράμματα δράσης – μαϊμού, μέσω συναντήσεων ομοσπονδιών και σαββατιάτικων συλλαλητηρίων δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω από την αυταπάτη αναπαραγωγής ενός αστικού και ρεφορμιστικού συνδικαλιστικού δυναμικού. Και ασφαλώς δεν προσφέρουν τίποτα στην αγωνία των εκπαιδευτικών σε διαθεσιμότητα – απόλυση για το μέλλον τους. Με όλα αυτά είναι εξηγήσιμο ότι οι εκπαιδευτικοί αυτοί νιώθουν μόνοι και χωρίς στηρίγματα και ρίχνουν το βάρος σε ακτιβίστικες ενέργειες, σε μια προσπάθεια να κρατήσουν το θέμα σε επικαιρότητα και να παράξουν τις πιέσεις που μπορούν, υποτασσόμενοι και αυτοί (και αφού έχει βάλει το χεράκι του και ο ΣΥΡΙΖΑ) σε ένα κλίμα ότι το πράγμα έχει τελειώσει για τα συνδικαλιστικά όργανα και για το προσωπικό που παραμένει στη δουλειά.
Τα σημάδια, λοιπόν, δεν είναι καθόλου καλά. Όσο μας αφορά, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα σε σχέση με τις εκτιμήσεις και τις απόψεις μας:

1. Τα πάντα κρίνονται με βάση το συσχετισμό δύναμης. Με βάση το μέγεθος πίεσης που δέχεται μια κυβέρνηση από τους λαϊκούς αγώνες. Η πίεση που δέχτηκε η κυβέρνηση και το σύστημα συνολικά στο θέμα αυτό ήταν πολύ κάτω από την απαιτούμενη για να της δημιουργήσει ουσιαστικό φρένο στην εφαρμογή της πολιτικής της. Η κυβέρνηση έχει λυμένα τα χέρια της να χειριστεί το θέμα των διαθεσιμοτήτων με βάση τις δικές της (επικοινωνιακές και άλλες) επιδιώξεις και, σχεδόν, ανενόχλητη.
2. Με βάση την παραπάνω εκτίμηση, δε συμμεριστήκαμε σε καμία φάση την ευφορία που υπήρχε λίγο πριν τις 22 Μάρτη ακόμα και στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά ότι η κυβέρνηση «είναι πιεσμένη, και το μόνο που μένει είναι να καλυφθούν 150 εκπαιδευτικοί που δεν είναι σε λίστες». Ούτε βέβαια είμαστε εκείνοι που θα έδιναν την παραμικρή αξία σε υποτιθέμενες δεσμεύσεις στα λόγια υπουργών.
3. Το γεγονός ότι η αστική και ρεφορμιστική ηγεσία αυτοεκπλήρωσε την προφητεία της δε μας λέει τίποτα απολύτως. Αφού έσπειρε την ηττοπάθεια, αφού μετακίνησε το αίτημα από τη θέση «να γυρίσουν όλοι πίσω στις δουλειές τους» στο «βρείτε οπουδήποτε τόσες θέσεις όσες οι διαθέσιμοι», περιόρισε ταυτόχρονα το εύρος του ζητήματος κάνοντάς το από ζήτημα που αφορά το σύνολο του κάδου σε ζήτημα που αφορά τους διαθέσιμους.
4. Το ζήτημα των διαθεσιμοτήτων – απολύσεων παραμένει στην πρώτη γραμμή. Όχι μόνο για αυτούς που τους αφορά άμεσα αλλά για όλη την κοινωνία. ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΩΣ, ΑΝ ΟΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΕΣ ΓΙΝΟΥΝ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΘΑ ΞΕΔΙΠΛΩΘΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΜΕΣΩ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΝΕΟΥ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟΥ. ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΤΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ για το ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αν η κατάσταση είναι μια φορά άσχημη στα γυμνάσια και λύκεια είναι δύο φορές άσχημη στα ΕΠΑΛ, όπου οι εκπαιδευτικοί έχουν δει τις απολύσεις στο διπλανό τους γραφείο.
5. Δε σκοπεύουμε να κάνουμε ασφαλώς αφ’ υψηλού κριτική στα συντονιστικά διαθέσιμων. Κατανοούμε τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται. Θέλουμε πάντως να καταθέσουμε την εκτίμηση ότι η γραμμή της προσωπικής πίεσης στους υπουργούς με ακτιβίστικες, αιφνιδιαστικές ενέργειες βασίζεται στην αυταπάτη ότι οι πολιτικοί αυτοί παράγοντες έχουν πρώτο το φόβο μήπως δεν επανεκλεγούν. Δυστυχώς, η φάση της επίθεσης του συστήματος είναι εντελώς διαφορετική.
6. Η κατάσταση μπορεί να αναστραφεί. Το ζήτημα των διαθεσιμοτήτων – απολύσεων πρέπει να ξαναμπεί στα σχολεία, να ξαναμπεί στην ατζέντα. ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ. Και να αποτελέσει το αίτημα «να γυρίσουν όλοι πίσω στις δουλειές τους» το πρώτο από τα βασικά αιτήματα (μαζί με την ανατροπή του νέου λυκείου και της αξιολόγησης) σε μια απεργία που πρέπει να ζυμωθεί, να δουλευτεί και να γίνει! Ακόμα και με τη μορφή μιας διήμερης σε πρώτη φάση με άμεσα νέες γενικές συνελεύσεις.
7. Δε θεωρούμε ασφαλώς ούτε εύκολη ούτε δεδομένη μια τέτοια κατεύθυνση. Ωστόσο, θεωρούμε, ότι οι παρατάξεις και κινήσεις που αναφέρονται στον αγώνα δεν υπάρχουν για να κάνουν αφυψηλού δημοσκοπήσεις των διαθέσεων του κόσμου (όταν μάλιστα αυτές οι διαθέσεις στρεβλώνονται από την αδράνεια και καταστέλλονται από τις εκλογικές αυταπάτες). Αλλά για να θέτουν τα ζητήματα, να προβάλουν τις αναγκαιότητες, να μην υποτάσσονται στους συσχετισμούς και άρα ούτε στο «ρεύμα» που διαμορφώνει το σύστημα με τη βοήθεια του ρεφορμισμού.

Να πάρουν θέση τώρα τα σωματεία. Να πάρουν θέση η ΟΛΜΕ και οι ΕΛΜΕ.
Κόντρα στο κλίμα εκλογικής αναμονής και αντιαπεργιακής υστερίας, να προετοιμαστεί άμεσα και να ξεκινήσει αγώνας:

ΟΛΟΙ οι ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ (διαθέσιμοι, απολυμένοι και μεταταγέντες) ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
ΜΟΝΙΜΗ, ΠΛΗΡΗΣ, ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ – ΔΩΡΕΑΝ ΣΠΟΥΔΕΣ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

20/10/2014
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών