τρεις σκέψεις-ερωτήσεις και… μια ανάγκη

για τις εκλογές στα υπηρεσιακά συμβούλια στην εκπαίδευση (ΠΥΣΠ-ΔΕ, ΚΥΣΠ-ΔΕ)

των Δημήτρη Τσιάρα

και Μαρίας Καπνιά, δασκάλων

1. Οι δυνάμεις της Αριστεράς που συμμετέχουν στις εκλογές των ΠΥΣΠΕ-ΑΠΥΣΠΕ-ΚΥΣΠΕ (για τη ΔΑΚΕ και τη μεταλλαγμένη ΠΑΣΚ δε τίθεται θέμα αφού αυτοί αποτελούν τα αυτιά, τα μάτια και το μακρύ χέρι των κυβερνήσεων) δηλώνουν ότι αντιτίθενται στη συνδιαχείριση. Όμως προκύπτει το ερώτημα: όταν βάζεις σαν αιρετός την υπογραφή σου π.χ. σε τοποθετήσεις που γίνονται «νόμιμα, δίκαια και με διαφάνεια» – με αναρτημένα τα μόρια του κάθε συναδέλφου – τη στιγμή που αυτά προκύπτουν από αντιεκπαιδευτικούς νόμους για τμήματα των 28-30 μαθητών, με συγχωνεύσεις σχολείων και τμημάτων, με αύξηση ωραρίου, τη στιγμή που ο κλάδος έχει συναδέλφους σε διαθεσιμότητα και άλλα πολλά που όλοι μας ξέρουμε. ΑΝ αυτό δεν είναι ΣΥΝΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ;

2. Ένα ακόμη επιχείρημα των «αριστερών» δυνάμεων είναι ότι με τη συμμετοχή τους στα Υπηρεσιακά Συμβούλια επιτυγχάνεται η αποκάλυψη των αποφάσεων των οργάνων αυτών και υποβοηθείται έτσι η δουλειά των σωματείων που θα είναι οι φορείς της πάλης ενάντιά τους. Επειδή υπάρχει εμπειρία πια από αιρετούς που αναφέρονται στην Αριστερά αναρωτιόμαστε αν αυτό πραγματικά συμβαίνει. Και δεν εννοούμε προθέσεις ή ακόμα και προτροπές αιρετών προς συναδέλφους να στραφούν στο σωματείο αλλά την ίδια την ύπαρξη-φύση του θεσμού που εγκλωβίζει την αντίθεση του κάθε δάσκαλου-καθηγητή που «αδικείται», μέσα στα υπηρεσιακά αυτά όργανα με ενστάσεις και κόντρα ενστάσεις, και με συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία με τους αιρετούς. Ας αναρωτηθούμε με πόσους εκπαιδευτικούς συνομιλεί για τα ζητήματα αυτά ο αιρετός και με πόσους ο πρόεδρος ή τα μέλη του Δ.Σ των σωματείων. Έτσι διαιωνίζεται η ανάθεση και η ατομική λύση και όχι η συλλογική στάση και η αντιμετώπιση των προβλημάτων μέσα από τα σωματεία. Έτσι συμβάλουμε στην άμ­βλυν­ση των α­ντι­δρά­σε­ων, βάζοντας εμπόδια στον πραγματικό, σωστό και αποτελεσματικό έλεγχο. Αυτόν που μόνο το συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, με τα δι­κά του όρ­γα­να (τα πραγ­μα­τι­κά αι­ρε­τά), με τις δι­κές του δια­δι­κα­σί­ες και τα δι­κά του μέσα μπορεί να διασφαλίσει.

3. Το ερώτημα όμως που αποφεύγεται συνειδητά να απαντηθεί από κάθε συνδικαλιστική δύναμη είναι: ΓΙΑΤΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ; Εδώ είναι που όλοι σφυρίζουν αδιάφορα. Και καλά για τις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ είναι εξηγήσιμο, για τις δυνάμεις όμως που αναφέρονται στο κίνημα και τους αγώνες των εκπαιδευτικών;  

Το να καλείς σε συμμετοχή ουσιαστικά ταυτίζεσαι με την κυβέρνηση και τη διοίκηση. Ας αναρωτηθούμε γιατί η κυβέρνηση αυτή την ημέρα «κλείνει» τα σχολεία εξαγοράζοντας τη συμμετοχή των εκπαιδευτικών με άδεια μιας ημέρας ενώ για τις εκλογές στο σωματείο δεν δίνεται άδεια ούτε για την πραγματοποίηση της ετήσιας απολογιστικής γενικής συνέλευσης; Η μαζική προσέλευση των εκπαιδευτικών στις κάλπες αναβαθμίζει τα όργανα αυτά σε σχέση με τις εκλογές των σωματείων που η συμμετοχή είναι μικρότερη. Τα όργανα αυτά αποτέλεσαν και αποτελούν το «θερμοκήπιο» παραγωγής του υποταγμένου συνδικαλισμού. Αυτού που και σήμερα έχει ανάγκη το σύστημα γι αυτό και διατηρεί τα όργανα αυτά, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να βγάλει στην παρανομία το συνδικαλισμό που φοβάται. Και δεν σωζόμαστε με την …ανατρεπτική ψήφο. Ίσα-ίσα που η χωρίς αρχές και όρια εκλογολαγνεία και ψηφοθηρία, νομιμοποιεί ντε φάκτο αυτά τα όργανα-κρατικά φερέφωνα αδυνατίζοντας και δυσκολεύοντας περισσότερο, την δυνατότητα-αναγκαιότητα χειραφέτησης από το κράτος και τις κυβερνήσεις του.

Σήμερα, Η ΚΥΡΙΑ ΑΝΑΓΚΗ είναι η συγκρότηση των εργαζομένων στα σωματεία τους. Η χειραφέτηση από το κράτος και το κυβερνητικό-υποταγμένο συνδικαλισμό και η οικοδόμηση των όρων και προϋποθέσεων (πολιτικών- οργανωτικών- συνδικαλιστικών) να γίνουν αυτά όργανα πάλης στα χέρια των εκπαιδευτικών. Η συμμετοχή στα Υπηρεσιακά Συμβούλια δεν είναι μια άχρωμη-ουδέτερη διαδικασία αλλά αντιστρατεύεται – ακυρώνει αυτό το καθήκον.
Γι αυτό η υιοθέτηση της ΑΠΟΧΗΣ σα στάση:

- Ευνοεί το χτύπημα λογικών και αντιλήψεων συνδιαχείρησης και υποταγής, δρα απονομιμοποιητικά του ρόλου των οργάνων αυτών.
- Αναδεικνύει την αναγκαιότητα της ΜΑΖΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ των δικών μας οργάνων και πρώτα απ’ όλα των Γενικών Συνελεύσεων, σε αντιδιαστολή με τα κρατικά φερέφωνα.
- Προβάλει την μαζική αγωνιστική διέξοδο και τη συλλογική δράση κόντρα σε εκβιασμούς, πλαστά διλήμματα και αυταπάτες.
- Δίνει ένα σημαντικό χτύπημα στην «ατομική λύση», στην παθητικοποίηση, την αποστράτευση και την αδράνεια συμβάλλοντας στην αντίσταση, δυναμώνοντας την αγωνιστική προοπτική. 

Η ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΟΧΗ από τις εκλογές θα αποτελέσει ένα πρώτο βήμα στον αναγκαίο δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε για να φυσήξει νέος αέρας στο χώρο. Που την επομένη των εκλογών θα συνεχίζει αυτή την παρατεταμένη προσπάθεια, συζήτησης -αντίστασης- κοινής δράσης για την ανασυγκρότηση του εκπαιδευτικού κινήματος.