Όταν ο Κάρολος Κουν έκλαψε αγκαλιά με τις Ρουβίτσες

Στην χώρα που εκλέγονται βουλευτές ποδοσφαιριστές όπου η παρουσιάστρια με το βαθύ μπούστο ονομάζεται δημοσιογράφος και ο νεαρός που μεταφέρει το κλίμα από την “εμπόλεμη ζώνη” των club της Μυκόνου σε τηλεοπτικό σταθμό είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών και αυτοαποκαλείται ρεπόρτερ, ο Σάκης Ρουβάς ήταν υποψήφιος για το βραβείο Αρχαίο Δράμα ...και το πήρε .Αυτό προκάλεσε μια τεράστια κόντρα μεταξύ του βραβευμένου και της κ Διαβάτη.
Ένταση προκλήθηκε στην  απονομή για τα βραβεία «Κάρολου Κουν» στο Μέγαρο Μουσικής υπό την αιγίδα της Unesco. Σε αυτά ο Σάκης Ρουβάς ήταν υποψήφιος για το βραβείο «Αρχαίο Δράμα» για την συμμετοχή του στις «Βάκχες» ως Διόνυσος. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ώθησε την επιτροπή να βραβεύσει τον Σάκη Ρουβά, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ήταν αυτό που έκανε τον Σάκη Ρουβά να παραβρεθεί στα βραβεία για να παραλάβει το βραβείο, ως άξιος αυτού. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν ο Ρουβάς θα έπαιρνε βραβείο, στην περίπτωση που δεν ονομαζόταν Ρουβάς, ακόμα και να είχε παίξει τον ρόλο της ζωής του.
Από την άλλη πλευρά το ξέσπασμα την Χρυσούλας Διαβάτη η οποία αρνήθηκε να παραλάβει το δικό της βραβείο με αφορμή την βράβευση του Ρουβά μόνο υπερβολικό μπορεί να χαρακτηριστεί και ολίγον ελιτίστικο. Η κ. Διαβάτη μίλησε για αστυνομία θεάτρου διότι πλέον όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ηθοποιοί δηλώνουν “οι ωραίοι, οι μίμοι, οι διασκεδαστές” και συμπλήρωσε “θα έπρεπε να υπάρχει μια αστυνομία θεάτρου”. Με λίγα λόγια η κ Διαβάτη έχρισε ηθοποιούς μόνο εκείνους που όπως είπε, έχουν καταθέσει την σάρκα τους το αίμα του και την ψυχή τους σε αυτή την δουλειά. Η σύμπτωση είναι κυρία Διαβάτη ότι και ο Ρουβάς επικαλέστηκε την ψυχή του, όταν έπαιξε αρχαίο δράμα. Μήπως είναι τελικά και αυτός ηθοποιός;
Μήπως τελικά αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα η οποία βοηθάει ποδοσφαιριστές να μπαίνουν στην Βουλή ποπ τραγουδιστές να βραβεύονται με την πρώτη τους προσπάθεια τους ως άνθρωποι του αρχαίου δράματος και ξανθιές παρουσιάστριες με βαθύ ντεκολτέ να λέγονται δημοσιογράφοι; Μάλλον το θέμα είναι κοινωνικό και ένα τέτοιο θέμα δεν χρειάζεται ούτε αστυνομία θεάτρου ούτε γενικότερα αστυνόμευση ώστε να μπορέσει να ξεχωρίσει ο κόσμος την ποιότητα από την αναγνωρισιμότητα.