Να ανακτήσουμε την πίστη μας στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα και στον απεργιακό αγώνα

Η συντονισμένη προσπάθεια κυβέρνησης και ΜΜΕ να πείσουν τον Ελληνικό λαό ότι η χώρα μας βγαίνει από τα μνημόνια, καταρρέει μπροστά στις προσταγές της τρόικας για την απαρέγκλιτη εφαρμογή όλων των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων που ακόμα δεν έχουν εφαρμοστεί ή δεν έχουν υλοποιηθεί πλήρως.

Ταυτόχρονα, νέα μέτρα σχεδιάζονται σε βάρος των εργαζομένων, με τρόικα, τραπεζίτες και τους βιομηχάνους να απαιτούν την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, τις εργασιακές συνθήκες να χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα, την αξιολόγηση να αποτελεί μηχανισμό νέων απολύσεων στο δημόσιο, τις επικουρικές συντάξεις στο στόχαστρο, ενώ ο ΕΝΦΙΑ αποτελεί άλλο ένα χτύπημα για το λαϊκό εισόδημα.
Ενώ αυτά συμβαίνουν και οδηγούν τους εργαζόμενους σε οικονομική εξαθλίωση, σε απώλεια κατακτήσεων που κερδήθηκαν μέσα από πολύχρονους αγώνες, ενώ τα αντεργατικά μέτρα όχι απλά δεν σταματούν αλλά εντείνονται, η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, «σφυρίζει αδιάφορα», και με την παντελή της αδράνεια κρατάει τις ομοσπονδίες και τα σωματεία αφοπλισμένα. Στη γραμμή της υποχώρησης του διαλόγου και της συνδιαλλαγής με την εργοδοσία και την κυβέρνηση, οι δυνάμεις αυτές αποτέλεσαν και αποτελούν αρωγό στην εφαρμογή της μνημονιακή ξενόδουλης πολιτικής.
Σε όλους τους εργασιακούς χώρους εγκαταλείπουν το «όπλο» της απεργίας και του αγώνα, επιδίδονται σε νομικούς αγώνες και λεκτικές καταγγελίες και πολύ συχνά αναπαράγουν τα διλήμματα κυβέρνησης και εργοδοτών. Με αυτόν τον τρόπο μετατρέπουν τα σωματεία σε κούφια γραφειοκρατικά όργανα μακριά και σε κόντρα με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.
Σε επίπεδο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αρνήθηκαν να στηρίξουν και να συντονίσουν μεγάλους κλαδικούς αγώνες που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα (καθαρίστριες, σχολικοί φύλακες, διοικητικοί υπάλληλοι πανεπιστημίων, καθηγητές κ.λ.π.).
Μετά από πολύμηνη αδράνεια προκηρύσσουν πανελλαδική απεργία την ημέρα ψήφισης του προϋπολογισμού και όχι πριν, αποδεχόμενοι έτσι ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να διεκδικήσουν κάτι άλλο, μετατρέποντάς την για άλλη μία φορά σε μία επετειακή παράσταση διαμαρτυρίας χωρίς προοπτική και στόχο.
Η αδράνεια μπροστά στα προβλήματα των εργαζομένων, η συνδιαλλαγή και το ρουσφέτι που χρόνια τώρα καλλιεργείται από αυτές τις δυνάμεις στους εργασιακούς χώρους, οι χρόνιες αποσπάσεις συνδικαλιστικών εκπροσώπων, η υπονόμευση των συλλογικών διαδικασιών, είναι βασικοί λόγοι απομάκρυνσης και αποσυσπείρωσης των εργαζομένων από τα σωματεία τους και τους συλλόγους τους.
Ενώ η χρόνια ηγεμονία των συνδικαλιστικών παρατάξεων του ΠΑΣΟΚ(ΠΑΣΚΕ) και της ΝΔ(ΔΑΚΕ), υπονόμευσαν και υπονομεύουν τους απεργιακούς αγώνες, τη λειτουργία των σωματείων και την συσπείρωση των εργαζομένων σε αυτά, από την άλλη πλευρά οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, με τη συνδικαλιστική τους τακτική στο μαζικό κίνημα, δεν πετυχαίνουν κάτι διαφορετικό.
Σε μία φάση ύφεσης των αγώνων και απομαζικοποίησης των σωματείων και της συνδικαλιστικής δράσης, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνδικαλιστικές του παρατάξεις τα «δίνουν όλα» για τις εκλογές. Σε αυτόν τον σκοπό προσπαθούν να υποτάξουν και τις όποιες κινητοποιήσεις ξεσπούν αυτό το διάστημα, αναδεικνύοντας ως κύριο αίτημα το «εκλογές τώρα!». Καλλιεργώντας αυταπάτες για τις λύσεις που μπορεί να δώσει η κάλπη, στέλνοντας ουσιαστικά το μήνυμα «υπομονή μέχρι τις εκλογές», οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ απομακρύνουν τους εργαζόμενους από τον δύσκολο αλλά αναγκαίο μονόδρομο του αγώνα, της συσπείρωσης στο σωματείο, της απεργίας, για να τους εγκλωβίσουν στις ψευδαισθήσεις των εκλογών.
Γιατί, αλήθεια, αν μπορεί ένα μαγικό χαρτάκι στη κάλπη να αυξήσει τον μισθό σου, να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ και τα χαράτσια, να ανακόψει την αντιλαϊκή επίθεση και να βάλει όρια -όπως προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ- στις μνημονιακές απαιτήσεις των ξένων, τότε για ποιο λόγο να απεργήσεις, για ποιον λόγο να χάσεις μεροκάματα, να έρθεις σε ρήξη με τον εργοδότη σου, να αγωνιστείς;

Αντίστοιχα το ΚΚΕ και οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις, κι αν ακόμη πρόσκαιρα υπέστειλαν τη σημαία της εκλογικής μάχης για να οχυρώσουν τον κόσμο τους και την επιρροή τους από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όλο το προηγούμενο διάστημα έσπειραν ακριβώς την ίδια αυταπάτη. Άλλωστε η τακτική του ΠΑΜΕ σχεδόν σε όλες τις κρίσιμες φάσεις μεγάλων κλαδικών αγώνων, φοιτητικών κινητοποιήσεων, κλπ. είναι υπονομευτική και πολλές φορές καταλήγει να συντάσσεται με τις ξεπουλημένες ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ με τις οποίες κατά τα άλλα δεν μπορεί να παρευρεθεί στην ίδια πλατεία. Πρόσφατο παράδειγμα αυτής της τακτικής ήταν η στάση του ΠΑΜΕ στον αγώνα των καθηγητών το 2013. Το ΠΑΜΕ τάχθηκε μαζί με ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ ενάντια στο ενδεχόμενο απεργίας μέσα στις εξετάσεις -κάτι που μπορεί να ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στο υπουργείο και την κυβέρνηση- γιατί θα «έπληττε τους μαθητές της λαϊκής οικογένειας».
Η διέξοδος των εργαζομένων βρίσκεται στους αγώνες, και στον δύσκολο αγώνα και την πάλη μέσα από τα σωματεία. Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται και από τις απαιτήσεις της τρόικας για την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου με κύριο στόχο την αποδυνάμωση των σωματείων και την ουσιαστική κατάργηση της απεργίας. Κυβέρνηση και τρόικα γνωρίζουν πολύ καλά ότι ακόμα και τα αποδυναμωμένα σωματεία που βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία και τον έλεγχο των υποταγμένων, συμβιβασμένων παρατάξεων, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, μπορούν να μετατραπούν σε «όπλα» στα χέρια των εργαζομένων.
Το συνδικαλιστικό κίνημα ακόμα και σήμερα που είναι αποδυναμωμένο και άμαζο, δεν μετράει μόνο ήττες. Όπου οι εργαζόμενοι συσπειρώθηκαν γύρω από το σωματείο τους και έδωσαν απεργιακούς αγώνες μαζικά και με επιμονή, κατάφεραν να ανακόψουν την εργοδοτική επίθεση και τα κυβερνητικά σχέδια.
Κυβέρνηση, τρόικα και εργοδοσία γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η εντεινόμενη αντιλαϊκή πολιτική και τα νέα αντεργατικά μέτρα κυοφορούν νέες μαζικούς αγώνες, προσπαθούν να αποκόψουν όσο μπορούν τους εργαζόμενους από την δυνατότητά τους να συσπειρώνονται, να αγωνίζονται, να απεργούν.
Οι επιστρατεύσεις απεργών και η κήρυξη απεργιών ως παράνομων και καταχρηστικών δεν αρκεί, είναι τόσο μεγάλη η απειλή που αισθάνονται μπροστά στο οργανωμένο μαζικό συνδικαλιστικό και απεργιακό κίνημα, που θέλουν να το κόψουν από τη ρίζα του, εκεί αποσκοπούν τα μέτρα που ετοιμάζονται να εφαρμόσουν για τον τρόπο με τον οποίο θα προκηρύσσεται απεργία, για τη δυνατότητα των σωματείων να διακινούν υλικό και να κάνουν ενημερώσεις μέσα στους εργασιακούς χώρους κ.α..
Να ανακτήσουμε την πίστη μας στους αγώνες μακριά από εκλογικές αυταπάτες και «σωτήρες», να δώσουμε την δύσκολη μάχη μέσα στο σωματείο για την συσπείρωση των εργαζομένων σε αυτό, για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, για το δικαίωμα στην απεργία, για την ανάπτυξη ενιαίου μαζικού πανεργατικού αγώνα, γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να δώσει διέξοδο στα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού, που μπορεί να ανακόψει και να ανατρέψει την βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική που επιβάλλουν στη χώρα μας ΕΕ και ΔΝΤ και εφαρμόζουν πιστά οι εγχώριες κυβερνήσεις.