Σινεφίλμ

Και πάλι μαζί, φίλες και φίλοι, αυτή την Παρασκευή με μία ταινία του Βρετανού Κεν Λόουτς, ενός από τους βασικότερους εκφραστές του κοινωνικοπολιτικού σινεμά.

Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ (2016)

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ . . .

«Είμαι ο ένας στους δέκα, ένα νούμερο σε μια λίστα. Είμαι ο ένας στους δέκα, παρόλα αυτά δεν υπάρχω. Κανείς δεν με ξέρει, αν και είμαι πάντα εκεί, μια στατιστική, μια υπενθύμιση σε έναν κόσμο που δεν νοιάζεται», τραγουδούσαν στο «One in ten» οι UB40 το θατσερικό 1981. Από τότε φαίνεται πως ελάχιστα πράγματα άλλαξαν πίσω από τη βρετανική κοινωνική βιτρίνα. Ίσως μάλιστα χειροτέρεψαν για ανθρώπους όπως ο Ντάνιελ Μπλέικ και οι απλοί κάτοικοι του Νιούκαστλ, πρώην βιομηχανικού κέντρου της Βορειοανατολικής Αγγλίας. Ο Μπλέικ είναι ένας 59χρονος ξυλουργός, στον οποίο ο γιατρός απαγορεύει να επιστρέψει στη δουλειά έπειτα από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο. Μόνη του ελπίδα επιβίωσης το κρατικό επίδομα, αλλά η αρμόδια υπηρεσία τον κρίνει κατάλληλο προς εργασία, παραπέμποντας το θέμα στον «υπεύθυνο για την τελική απόφαση» («decision maker»).

Αλλά ακόμη και για να κερδίσει το δικαίωμα αυτής της έφεσης, ο ίδιος θα περάσει μέσα από μια γραφειοκρατική κόλαση, υποχρεωμένος ταυτόχρονα να αποδείξει πως ψάχνει 35 ώρες την εβδομάδα για δουλειά. Στην πορεία, κι ενώ αγωνίζεται να συμπληρώσει αμέτρητες online αιτήσεις χωρίς να ξέρει να πιάσει το ποντίκι του υπολογιστή, θα γνωρίσει την πολύ νεότερή του Κέιτι, ανύπαντρη μητέρα δύο παιδιών που μόλις έχει μετακομίσει στην πόλη από το Λονδίνο. Βοηθώντας ο ένας τον άλλον, θα σχηματίσουν μια άτυπη οικογένεια και θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν μια πραγματικότητα η οποία χρησιμοποιεί την εσκεμμένη αναποτελεσματικότητα της γραφειοκρατίας ως πολιτικό όπλο.

«Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ, είμαι πολίτης. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο», βροντοφωνάζει ο Κέν Λόουτς μέσω ενός κινηματογραφικού ήρωα της διπλανής πόρτας. Πιστός στο λιτό και άμεσο σινεμά του, ο 80χρονος Βρετανός ξεκινά κι εδώ, όπως κάθε φορά, από ένα καυτό κοινωνικό πρόβλημα και, συμπλέκοντάς το με το πορτρέτο ενός συνηθισμένου ανθρώπου της εργατικής τάξης, αναδεικνύει ένα δράμα προσωπικών και ταυτόχρονα πολιτικών διαστάσεων.

Με έντονη πίκρα αλλά και δια­κριτικό χιούμορ, ξέχειλη οργή και τρυφερό συναίσθημα, οι Λόουτς - Πολ Λάβερτι (μόνιμος σεναριογράφος του) λένε τα πράγματα με το όνομά τους, κάτι το οποίο χαρίζει στην ταινία μια επείγουσα δυναμική κι ένα «χειροπιαστό» αντίκτυπο.

Αυτή την Παρασκευή 13/12 στις 21.30

Σας περιμένουμε στο Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ.

ΚΑΛΗ ΘΕΑΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ.