«Εμείς» το αλατόνερο, οι Ιταλοί τη γαρίδα…

 Ευτυχώς που πλακώθηκαν μεταξύ τους (για τους γνωστούς λόγους κομματικού ανταγωνισμού), αλλιώς θα υποφέραμε αν ήταν όλοι μαζί ενωμένοι γύρω από το σύνθημα «μεγαλώσαμε την Ελλάδα». Ο Μητσοτάκης, ο Δένδιας και οι άλλοι δεξιοί δεν παρέλειψαν να πανηγυρίσουν για την… αύξηση του εθνικού χώρου, όπως άλλωστε είχαν κάνει και ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς και οι υπόλοιποι συριζανελίτες, όταν είχαν προχωρήσει τις διαπραγματεύσεις με την Ιταλία για τον καθορισμό της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών.

Περιττεύει να σημειώσουμε ότι το να συγκρίνεις την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα το 1947 με την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο στα 12 μίλια αποτελεί (τουλάχιστον) λογικό άλμα. Οχι μόνο γιατί δεν μπορείς να συγκρίνεις έδαφος που κατοικείται από πληθυσμό με θάλασσα που κατοικείται από ψάρια, αλλά και γιατί η μεν ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων ήρθε ως αποτέλεσμα της ήττας της Ιταλίας (που τα κατείχε) στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο είναι μια πράξη που απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο, η οποία θα μπορούσε να έχει γίνει εδώ και δεκαετίες. Για να κάνουμε πλάκα, ρωτάμε: αν δεχτούμε ότι όντως μεγάλωσαν την Ελλάδα με το νόμο που ψήφισαν χτες στη Βουλή («παρών» ψήφισε μόνον ο Περισσός, όλοι οι άλλοι «ναι»), τότε επί τρεις και πάνω δεκαετίες που δεν προχωρούσαν την επέκταση, ακολουθούσαν πολιτική εθνικής μειοδοσίας;

To αντικείμενο του καυγά, κυρίως μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, είχε παρελθοντολογικό χαρακτήρα. Ο Τσίπρας θυμήθηκε (εύλογα από τη μεριά του) πως όταν η κυβέρνησή του ανακοίνωσε ότι προσανατολίζεται στην επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο στα 12 μίλια, οι δεξιοί έπεσαν να τη φάνε, κατηγορώντας την ότι παίζει το παιχνίδι της Τουρκίας. Ο Μητσοτάκης απάντησε ότι ο ίδιος τότε δεν πήρε θέση, γιατί θεωρούσε ότι το θέμα είναι περίπλοκο! Τι σόι πρόεδρος κόμματος ήταν αυτός, που ο ίδιος δεν έπαιρνε θέση, αλλά άφηνε τους καθ’ ύλην αρμόδιους τομεάρχες του κόμματός του να καταγγέλλουν την πολιτική που σήμερα εφαρμόζει η κυβέρνησή του; Περσινά ξινά σταφύλια… Ετσι γίνεται στην αστική πολιτική.

Ο Κούλης προσπάθησε να κρύψει τη ντροπή του, κατηγορώντας τον Τσίπρα ότι ανακοίνωσε μεν ότι θα προχωρήσει στην επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια, αλλά δεν το έκανε. Και θύμισε ότι ο Κοτζιάς γράφει στο βιβλίο του ότι ο Τσίπρας φοβήθηκε την Τουρκία. Αρα, ο Κούλης… την έχει πιο μεγάλη από τον Αλέξη και δε φοβήθηκε την Τουρκία!

Ο Τσίπρας θυμήθηκε και τις Πρέσπες και τον εθνικιστικό θόρυβο που ξεσήκωσε η ΝΔ, για να φτάσει σήμερα να υπερασπίζεται τη Συμφωνία και να ζητάει την πιστή εφαρμογή της. Ο Μητσοτάκης δεν είχε πρόβλημα να παραδεχτεί ότι στα συλλαλητήρια ενάντια στις Πρέσπες συμμετείχαν και… γραφικοί και ακροδεξιοί. Ξέχασε να πει, όμως, ότι συμμετείχε και η μισή κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, με επικεφαλής τον Σαμαρά. Κι ότι κάμποσοι από τους… γραφικούς κοσμούν σήμερα το υπουργικό του συμβούλιο (Βορίδης, Γεωργιάδης, Κικίλιας, Μηταράκης, Βούλτεψη και άλλοι που τους ξεχνάμε αυτή τη στιγμή). Περσινά ξινά σταφύλια κι αυτά…

Την αλήθεια την είπε μόνο η Μπακογιάννη. Δήλωσε ότι επί δεκαετίες η κυρίαρχη άποψη στο υπουργείο Εξωτερικών, την οποία ακολουθούσαν όλες οι κυβερνήσεις, ήταν πως δεν πρέπει να γίνει τμηματική επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, διότι αυτό θα εκληφθεί ως φόβος μπροστά στο casus belli που έχει διακηρύξει η Τουρκία, αν γίνει επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Αιγαίο. Επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, λοιπόν, άλλαξαν γραμμή και αποφάσισαν να πάνε σε τμηματικές επεκτάσεις, πλην του Αιγαίου που κάνει «τζιζ». Κι αυτή την πολιτική κάνει πράξη η ΝΔ. Η Μπακογιάννη σημείωσε, ακόμη, ότι το Αιγαίο είναι ειδική περίπτωση, γιατί η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων συνδέεται και με τη διεθνή ναυσιπλοΐα, που αφορά και άλλες χώρες, πέραν της Τουρκίας (πρωτίστως τη Ρωσία, τα σκάφη της οποίας δε θα μπορούν να κατέρχονται ελεύθερα προς τη Μεσόγειο).

Εκείνο που δεν είπε η Μπακογιάννη είναι πως αν επεκταθούν τα ελληνικά χωρικά ύδατα στα 12 μίλια γενικώς, το Αιγαίο θα μετατραπεί σε ελληνική λίμνη και τα τουρκικά σκάφη, για να βγουν στην ανοιχτή θάλασσα, θα πρέπει πρώτα να ζητούν άδεια από τις ελληνικές αρχές και να πλέουν σύμφωνα με τους κανόνες της αβλαβούς διέλευσης. Οσο να ‘ναι, δεν το λες και συμπεριφορά καλής γειτονίας αυτό, απέναντι σε μια χώρα που έχει χιλιάδες χιλιόμετρα ηπειρωτικής ακτογραμμής απέναντι από τα ελληνικά νησιά.

Ο Μητσοτάκης, πάντως, επειδή περίμενε τη σπέκουλα του Τσίπρα, φρόντισε -και με δηλώσεις του Δένδια και με προσωπικές δηλώσεις- να ανακοινώσει ότι μετά το Ιόνιο σειρά θα πάρει η νότια Κρήτη, από το δυτικό μέχρι το ανατολικό μέρος της. Το πότε θα γίνει αυτό, πάντως, δεν το ξεκαθάρισε. Οσο θα καθυστερεί να προχωρήσει πάντως τόσο θα τον καταγγέλλει ο Τσίπρας, που ως αντιπολίτευση έχει ενστερνιστεί την «πολιτική Κοτζιά», την οποία ως κυβέρνηση είχε απορρίψει, παραπέμποντας το θέμα στις ελληνικές καλένδες (όπως αναμένεται να κάνει και ο Κούλης, γιατί στο νοτιο-ανατολικό τμήμα της Κρήτης έχει «θέμα» η Τουρκία.

Να πάμε και στην ουσία; Τι είδους… μεγάλωμα της χώρας είν’ αυτό, όταν τα έσοδα που μπορεί να δώσει η θάλασσα, τα αλιεύματα, μπορεί να τα εκμεταλλεύεται χωρίς κανένα αντίτιμο οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ; Προσέξτε λίγο το άρθρο 4 του νόμου που ψήφισαν. Ανάμεσα στα 6 και τα 12 μίλια μπορεί να επιτραπεί η αλιεία στα αλιευτικά σκάφη της ΕΕ!

 

Το «μπορεί να επιτραπεί, σε προσωρινή βάση» έχει μπει προσχηματικά. Η Ελλάδα, όπως θα δούμε παρακάτω, έχει παραιτηθεί από την κυριαρχία της σ’ αυτή την περιοχή, καταθέτοντας με την Ιταλία 

Κοινή Γνωστοποίηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, με το νόμο γίνεται προσαρμογή στην ελληνοϊταλική συμφωνία για τον καθορισμό της ΑΟΖ. Επειδή αυτή η συμφωνία προβλέπει ότι τα ιταλικά αλιευτικά θα εξακολουθήσουν να ψαρεύουν ελεύθερα μέσα στην ελληνική ΑΟΖ (η οποία τότε άρχιζε από τα 6 μίλια), έπρεπε να γίνει σαφές στο νόμο ότι η ελληνοϊταλική συμφωνία εξακολουθεί να ισχύει και ότι τα ιταλικά αλιευτικά (τα μόνο που δραστηριοποιούνται στην περιοχή, ψαρεύοντας κυρίως την πανάκριβη κόκκινη γαρίδα) θα εξακολουθούν να ψαρεύουν ελεύθερα και στην περιοχή ανάμεσα στα 6 και τα 12 μίλια, που προηγουμένως ήταν διεθνή ύδατα και τώρα είναι ελληνικά χωρικά ύδατα. Αν η συμφωνία για τον καθορισμό ΑΟΖ ήταν μια φορά ντροπή, η ρύθμιση του νόμου είναι δέκα φορές ντροπή, γιατί πλέον εκχωρούνται δικαιώματα εκμετάλλευσης σε τρίτες χώρες εντός τμήματος των χωρικών υδάτων, όπου υποτίθεται ότι ασκείται πλήρης εθνική κυριαρχία.