Βατικανό: Το τελευταίο θεοκρατικό κράτος στην Ευρώπη

 

 “Ο Μέγας Ποντίφηξ, ηγεμόνας του Κράτους της Πόλης του Βατικανού, έχει το σύνολο της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας” . Αυτά περιλαμβάνονται στο 1ο άρθρο (παράγραφος 1), του “Θεμελιώδους Νόμου του Κράτους της Πόλης του Βατικανού”.  Κατά συνέπεια, “Η πολιτική ζωή της Πόλης του Βατικανού διεξάγεται σ’ ένα πλαίσιο θεοκρατικής απόλυτης αιρετής μοναρχίας, στην οποία, ο αρχηγός της Καθολικής Εκκλησίας και Επίσκοπος Ρώμης, ασκεί ex officio [αυτοδικαίως ως συνέπεια της θρησκευτικής του ιδιότητας] την ανώτατη νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία…μια σπάνια περίπτωση μη κληρονομικής μοναρχίας”. 

 Ο Πάπας της Ρώμης απέκτησε κοσμική εξουσία από τον Μεσαίωνα, όταν κατέρρευσε η βυζαντινή κυριαρχία στην κεντρική Ιταλία.

Είναι, ασφαλώς, καλοδεχούμενα, τα όποια καλά λόγια του Πάπα Φραγκίσκου κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα, όπως και η έκφραση συγγνώμης για τις αδικίες που έχουν γίνει εις βάρος των Ορθοδόξων. Αξιέπαινη είναι και η προτεραιότητα που δίνει σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, μεγαλύτερη σε σχέση με προκατόχους του.

Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, επισκέπτεται την Ελλάδα ως αρχηγός Κράτους. Και όλες αυτές οι δηλώσεις προέρχονται από έναν απόλυτο ηγεμόνα κρατικής οντότητας, έστω και “πεφωτισμένο”.

 Πόσο συμβατή είναι η ύπαρξη ενός τέτοιου Κράτους με τις σύγχρονες αντιλήψεις περί Κράτους Δικαίου, όπως οι αρχές τη λαϊκής κυριαρχίας και της διάκρισης των εξουσιών; Αλλά και με τη ρήση “Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ”, βάση της αρχής των διακριτών ρόλων Εκκλησίας-Πολιτείας;

 Από την άποψη αυτή το Βατικανό, όχι μόνον αποτελεί ταυτόχρονα αναχρονισμό και κακόδοξη νεωτερική απόκλιση από την Παράδοση της Εκκλησίας, αλλά και συντηρεί τις παθογένειες μιας εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας, η οποία έχει προ πολλού καταστήσει τη νομή της εξουσίας της αυτοσκοπό.