Χρεωκοπία και εξαθλίωση έφερε το Ευρώ

Η χρεωκοπία της Ελλάδας και η σταδιακή εξαθλίωση του βιοτικού επιπέδου μεγάλου μέρους της κοινωνίας, (την οποία οι λογιστές των Βρυξελλών και του ΔΝΤ αποκαλούν «εσωτερική υποτίμηση») συνδέονται άμεσα με την εισαγωγή του Ευρώ. Η θέση αυτή αναπτύσσεται στην πιο κάτω ανακοίνωση, την οποία εξέδωσε η Χριστιανική Δημοκρατία με αφορμή την συμπλήρωση 20 χρόνων από την κυκλοφορία του Ευρώ στην Ελλάδα :

Τον Ιανουάριο της χρονιάς που μόλις μπήκε, κλείνουν είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του κοινού νομίσματος Ευρώ στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης το έτος 2002. Η εξέλιξη αυτή είχε εμφανιστεί τότε ως φυσική συνέπεια της «ισχύος» της Ελλάδος, την οποία προέβαλλε ως «επίτευγμα» η διακυβέρνηση Σημίτη.
Η ψευδαίσθηση αυτή συνεχίστηκε με την τεχνητή έκρηξη του καταναλωτισμού, «φούσκα» που καλλιεργήθηκε με τα χαμηλά επιτόκια του Ευρώ για δανεισμό, σε συνδυασμό με την επιθετική εκστρατεία των πιστωτικών ιδρυμάτων (Τραπεζών) που δελέαζαν τους απλούς πολίτες και τα νοικοκυριά να δανείζονται αλόγιστα. Χορηγώντας παράλληλα αφειδώς πιστωτικές κάρτες με τοκογλυφικά επιτόκια της τάξης ακόμα και του 20%, τα οποία δυστυχώς έχει κρίνει ως νόμιμα η ελληνική Δικαιοσύνη.
Η «φιέστα» της Ολυμπιάδας της Αθήνας του 2004, το συνολικό κόστος της οποίας επισήμως ανήλθε σε 8,5 δισεκατομμύρια Ευρώ, συνέβαλε στην καλλιέργεια του κλίματος τεχνητής ευφορίας.
Παρ’ όλα αυτά στη συνέχεια έγινε φανερό ότι το όλο «επίτευγμα» στηριζόταν σε λάθος στοιχεία. Το έλλειμμα της χώρας είχε εμφανιστεί μικρότερο κυρίως μέσω του «κρυφού δανείου» δύο δισεκατομμυρίων ευρώ τύπου «σουάπ» από την Τράπεζα «Γκόλντμαν Ζακς». Το δάνειο αυτό, που διασφάλισε τότε την πολυπόθητη είσοδο στην Ευρωζώνη και στηρίχτηκε στην περιβόητη “δημιουργική λογιστική”, εμφανίστηκε στη συνέχεια και αποπληρώθηκε στο πολλαπλάσιο.
Γρήγορα το «σκηνικό» αυτό κατέρρευσε και διαφάνηκαν οι αρνητικές συνέπειες της εισαγωγής του Ευρώ στην Ελλάδα. Ήδη από το 2003, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ενημέρωσε την κυβέρνηση Σημίτη ότι η απώλεια ανταγωνιστικότητας που είχε υποστεί η Ελλάδα από την ένταξή της στο Ευρώ ήταν τόσο μεγάλη, που για να αντέξει η οικονομία της, έπρεπε να γίνει επείγουσα «εσωτερική υποτίμηση», με άμεσα διαρθρωτικά μέτρα και πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Παρά το γεγονός ότι εξαρχής αναδείχθηκαν σοβαρές δυσλειτουργίες από την εισαγωγή του Ευρώ, το πολιτικό σύστημα συνέχισε να τις συγκαλύπτει και να κοιμάται «τον ύπνο του δικαίου» για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 2000. Χωρίς να λάβει κανένα μέτρο προστασίας του Δημοσίου, αλλά και των νοικοκυριών από τη μετατροπή της χώρας σε «αποικία χρέους», η οποία ακολούθησε.
Η απότομη «προσγείωση» για όλους ήρθε το 2010 με την παγίδευση της χώρας στη διαδικασία των Μνημονίων, με την οποία επιβλήθηκε η λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση», η ραγδαία εξαθλίωση του βιοτικού επιπέδου μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού, άρχισε να γίνεται πράξη.
Ακόμα και αν είχαν αντιδράσει έγκαιρα οι κυβερνήσεις της χώρας, είναι βέβαιο ότι δεν θα είχαν αποφευχθεί στο σύνολό τους οι συνέπειες της λεγόμενης «εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή της εξαθλίωσης και υποβάθμισης του επιπέδου ζωής του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας. Η εξέλιξη αυτή συνδέεται με την εισαγωγή του Ευρώ. Το τελευταίο, αντί όπως όλα τα νομίσματα να λειτουργήσει ως μέσο για την εξυπηρέτηση της οικονομίας, έχει γίνει αυτοσκοπός και η αμφισβήτησή του έχει γίνει “έγκλημα καθοσιώσεως” κατά της τρέχουσας πολιτικής ορθότητας. Η κίνηση “Μένουμε Ευρώπη”, που συναπαρτίστηκε από μέλη του ακραίου κέντρου, ανέδειξε όλο το στενόμυαλο φανατισμό αυτής της νοοτροπίας.
Η ένταξη σε αυτό της Ελλάδας, χώρας της οποίας η οικονομία βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στην διολίσθηση και ενίοτε υποτίμηση του νομίσματος, ήταν εξαρχής σοβαρό λάθος. Και το 1990, περίοδο κρίσης, είχε γίνει λόγος για πιέσεις της τότε ΕΟΚ που θα μας «έστελνε» στο ΔΝΤ (Το Βήμα 25.3.1990). Όμως τότε, χάρη στον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής, μπόρεσε η χώρα μας να ξεπεράσει την κρίση, πράγμα για το οποίο τα μέσα δεν υπήρχαν πια το 2010.
Στις 25 Φεβρουαρίου 2015, αναφορικά με το πρόγραμμα, βάσει του οποίου είχε αναδειχθεί η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από τον ελληνικό Λαό στις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου, ο Πρόεδρος της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής» Ζάν Κλώντ Γιούνκερ είχε δηλώσει : «Το εκλογικό αποτέλεσμα μιας χώρας δεν μπορεί να αλλάξει τις Συνθήκες και τις συμφωνίες που έχουν γίνει. Αν σε κάθε εκλογική διαδικασία έπρεπε να αμφισβητούμε τις διαδικασίες και τους κανόνες, θα σκοτώναμε την Ευρώπη.»
Μετά και την κρίση του «κορονοϊού», έχει πλέον αποδειχθεί ότι η ίδια η δομή της Ευρωζώνης και οι όροι λειτουργίας της, άλλες χώρες ωφελούν και άλλες χώρες βλάπτουν. Στις τελευταίες, με κοινό χαρακτηριστικό ότι οι οικονομίες τους χρησιμοποιούσαν τη διολίσθηση ή ελεγχόμενη υποτίμηση του νομίσματός τους ως εργαλείο ανάπτυξης, υπάγεται και η Ελλάδα. Επιπλέον, ενώ για τις πληττόμενες χώρες το Ευρώ είναι νόμισμα ακριβό και τις καθιστά μη ανταγωνιστικές, για τη Γερμανία και τους δορυφόρους της, των οποίων οι οικονομίες λειτουργούσαν με σκληρό νόμισμα σε συνθήκες ανάλογες της Ευρωζώνης, το Ευρώ είναι νόμισμα φτηνό που καθιστά ελκυστικές τις εξαγωγές τους.
Έτσι, η Ευρωζώνη λειτουργεί ως μέσο σώρευσης πλούτου των ωφελούμενων χωρών, κυρίως της Γερμανίας και των δορυφόρων της, εις βάρος των πληττομένων, στις οποίες περιλαμβάνεται και η Ελλάδα. Ταυτόχρονα, ακυρώνει τον έλεγχο των εκλεγμένων κυβερνήσεων από το Λαό που τις ψηφίζει για την οικονομική τους πολιτική.
Είναι χαρακτηριστικό ότι χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν έχουν ενταχθεί στο Ευρώ και αναβάλλουν επ’ αόριστον να το πράξουν λόγω της ιταμής συμπεριφοράς των «εταίρων» απέναντι στην Ελλάδα το 2015, όπως η Πολωνία, έχουν εξασφαλίσει πολύ μεγαλύτερα οφέλη για τους πολίτες τους, σε σχέση με τα μέλη της Ευρωζώνης που θυσιάζουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών τους για τη διατήρηση του Ευρώ.
Φωνές όπως αυτή του παλαίμαχου Ολλανδού Χρστιανοδημοκράτη πολιτικού Μπερτ ντε Φρις (οικονομολόγου, πρώην Υπουργού και μακροβιότερου ηγέτη κοινοβουλευτικής ομάδας) στο βιβλίο του «Εκτροχιασμένος Καπιταλισμός» (Μάιος 2020), θεωρούν άτυχη επιλογή τη νομισματική ένωση ως μέσο ενοποίησης της Ευρώπης. «Εάν ένα εγχείρημα έχει αποτύχει, πρέπει να τολμάμε να το τερματίζουμε» τονίζει σε συνέντευξή του στην ολλανδική εφημερίδα Τρόουβ (22.5.2020). Προτείνει τη διατήρηση του Ευρώ για τις διεθνείς συναλλαγές και την επαναφορά των εθνικών νομισμάτων.
Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι παρά το γεγονός ότι στηρίζεται από ισχυρές οικονομίες, το Ευρώ παραμένει ένας πειραματισμός, αφού δεν έχει ξαναδημιουργηθεί κοινό νόμισμα για διαφορετικές οικονομίες. Το γεγονός ότι οι οικονομίες της Ευρωζώνης αποκλίνουν αντί να συγκλίνουν μεταξύ τους, είναι ένας αρνητικός παράγοντας για την ομαλή μακροημέρευσή του.
Ενώ πλησιάζει το 2023, έτος επαναφοράς του «Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης», ασφυκτικό πλαίσιο που ρύθμιζε τη λειτουργία της Ευρωζώνης, πληθαίνουν οι φωνές για τη ριζική μετατροπή του Συμφώνου, με άγνωστη έκβαση. Στην παρούσα συγκυρία, ένα πρώτο στάδιο για την απεμπλοκή της χώρας μας από τις ολέθριες συνέπειες της παρουσίας στην Ευρωζώνη είναι η άμεση και πλήρης κατάργηση του «Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης».
Το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας είχε εξαρχής ταχθεί κατά της παρουσίας της χώρας στην ΕΟΚ/ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Είκοσι χρόνια μετά, αναδεικνύονται ιδίως οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος. Καταρχήν για την υπερχρέωση της χώρας με αλόγιστο δανεισμό. Και στη συνέχεια με την εμπλοκή της στην Ευρωζώνη και την συνακόλουθη απώλεια του ελέγχου της νομισματικής της πολιτικής. Ένα πειραματισμό με ολέθριες συνέπειες που θα βαρύνουν επί δεκαετίες τις επερχόμενες γενιές.