Άμα μας ψηφίσετε

Xαράς ευαγγέλια! Ο Economist αναβάθμισε την Ελλάδα κατά 9 θέσεις στην… ποιότητα της Δημοκρατίας. Το 2021 η Ελλάδα με 7,65 πόντους βρισκόταν στην 34η θέση, αλλά το 2022 έκανε τα μαθήματά της (τη θυμάστε τη Μέρκελ;), έπιασε 7,97 πόντους και ανέβηκε στην 25η θέση παγκοσμίως. Τι να μας πει τώρα ο Τσίπρας που γραπώνεται από τα μικρόφωνα και καταγγέλλει «εκτροπή»; Ποιος ξέρει καλύτερα, ο Τσιπράκος ή κοτζάμ Economist;

Μακριά από εμάς, βέβαια, κάθε υπεράσπιση του Τσίπρα και της κλίκας του, όμως αυτή η υπόθεση με τις υποκλοπές, που ο πρωθυπουργός είχε βυσματώσει υπουργούς του, ανώτατους αξιωματικούς και άλλους/ες, δεν καταπίνεται εύκολα. Οπως δεν καταπίνεται η σπέκουλα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν αποδεδειγμένα επί των ημερών του είχαν κάνει σουρωτήρι το τηλεφωνικό κέντρο στον Περισσό, παρακολουθώντας ένα ολόκληρο κοινοβουλευτικό κόμμα.

Προφανώς, ο Economist έχει άλλη αντίληψη για τη δημοκρατία. Δεν μπήκαμε στον κόπο να κοιτάξουμε τα κριτήρια κατάταξης, είμαστε σίγουροι όμως πως πρόκειται περί γελοιότητας. Σαν κάτι λίστες «κατάταξης» των πανεπιστημίων διεθνώς, που δημοσιεύονται κατά καιρούς και εργαλειοποιούνται από τη ντόπια προπαγάνδα: άμα θέλουν να χτυπήσουν το φοιτητικό κίνημα επικαλούνται λίστες που δεν έχουν μέσα ελληνικά πανεπιστήμια, γεγονός για το οποίο φταίνε οι φοιτητικές κινητοποιήσεις. Αμα θέλουν να εξάρουν διάφορους μεγαλόσχημους καθηγητάδες επικαλούνται λίστες που έχουν στις 100 πρώτες θέσεις ελληνικά πανεπιστήμια.

Εμείς πάλι, πεισματάρηδες εξ ορισμού, θυμόμαστε πάντοτε τη σοφή ρήση του Μαρξ, ότι ακόμη και η πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία δεν είναι παρά δικτατορία του κεφαλαίου. Και τη διδαχή του Λένιν:

«Οι εργάτες όλου του κόσμου, βρίσκοντας στις αστικές εφημερίδες ψήγματα ομολογιών της αλήθειας, συμπαθούν ενστικτωδώς τη σοβιετική δημοκρατία, ακριβώς γιατί βλέπουν στο πρόσωπό της την προλεταριακή δημοκρατία, τη δημοκρατία για τους φτωχούς και όχι τη δημοκρατία για τους πλούσιους, όπως είναι στην πραγματικότητα κάθε αστική δημοκρατία, ακόμα και η καλύτερη.

Μας κυβερνούν (και ‘’διοργανώνουν’’ το κράτος μας) οι αστοί υπάλληλοι, οι αστοί κοινοβουλευτικοί άνδρες, οι αστοί δικαστές. Να η απλή ολοφάνερη, αναμφισβήτητη αλήθεια, που την ξέρουν από την πείρα της ζωής τους, που τη νιώθουν και την αντιλαμβάνονται καθημερινά δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια από τις καταπιεζόμενες τάξεις σε όλες τις αστικές χώρες, μαζί και στις πιο δημοκρατικές.

Από το άλλο μέρος, στη Ρωσία τσακίστηκε εντελώς ο γραφειοκρατικός μηχανισμός, δεν έμεινε απ’ αυτόν πέτρα πάνω στην πέτρα, διώχτηκαν όλοι οι παλιοί δικαστές, διαλύθηκε το αστικό κοινοβούλιο και δόθηκε μια αντιπροσώπευση πολύ πιο προσιτή ακριβώς στους εργάτες και στους αγρότες. Μέσω των Σοβιέτ τους αντικαταστάθηκαν οι υπάλληλοι, ή τα Σοβιέτ τους μπήκαν πάνω από τους υπαλλήλους, τα Σοβιέτ τους εκλέγουν τους δικαστές. Και μόνο αυτό το γεγονός είναι αρκετό για ν’ αναγνωρίσουν όλες οι καταπιεζόμενες τάξεις ότι η σοβιετική εξουσία, δηλαδή τούτη η μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου, είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από την πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία.

Ο Κάουτσκι δεν καταλαβαίνει αυτήν την αλήθεια, την τόσο κατανοητή και φανερή για κάθε εργάτη, γιατί ‘’ξέχασε’’, ‘’ξέμαθε’’ να βάζει το ερώτημα: δημοκρατία για ποια τάξη; Κρίνει από την άποψη της ‘’καθαρής’’ (δηλαδή της αταξικής; ή της εξωταξικής;) δημοκρατίας. Φέρνει επιχειρήματα σαν Σάιλοκ: ‘’μόνο μια λίβρα κρέας’’, τίποτα περισσότερο. Ισότητα όλων των πολιτών – αλλιώς δεν υπάρχει δημοκρατία.

Είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε στο σοφό Κάουτσκι, στο ‘’μαρξιστή’’ και ‘’σοσιαλιστή’’ Κάουτσκι το ερώτημα:

Μπορεί να υπάρχει ισότητα ανάμεσα σ’ αυτόν που υφίσταται την εκμετάλλευση και τον εκμεταλλευτή;

Είναι τερατώδες, είναι απίστευτο πως είμαστε υποχρεωμένοι να θέτουμε ένα τέτοιο ερώτημα, αναλύοντας το βιβλίο του ιδεολογικού ηγέτη της II Διεθνούς. Αλλά ‘’μια και μπήκες στο χορό πρέπει να χορέψεις’’. Μια και καταπιάστηκες να γράψεις για τον Κάουτσκι, – εξήγησε στο σοφό αυτόν άνθρωπο, γιατί δεν μπορεί να υπάρχει ισότητα ανάμεσα στον εκμεταλλευτή και σ’ αυτόν που υφίσταται την εκμετάλλευση».

Από την εποχή του Μαρξ πέρασε περισσότερο από ενάμιση αιώνας και από την εποχή του Λένιν περισσότερο από ένας. Βάλτε, όμως, το χέρι στην καρδιά και πείτε μας: βλέπετε στην εποχή μας κάτι (έστω το παραμικρό) που να δείχνει ότι τα πράγματα άλλαξαν; Εσείς ποιον πιστεύετε, τον Μαρξ ή τον Economist, τον Λένιν ή τον Τσίπρα;

Και μιας που μιλάμε για τον τελευταίο που βγήκε στα προεκλογικά μπαλκόνια για να καταγγείλει την «εκτροπή Μητσοτάκη», φιλοδοξώντας να γίνει Μητσοτάκης στη θέση του Μητσοτάκη, ας μας απαντήσει πόσο δημοκρατικό είναι να υπόσχεσαι στο λαό ότι θα καταργήσεις τα Μνημόνια και όλους τους εφαρμοστικούς τους νόμους «μ’ ένα νόμο σ’ ένα άρθρο» και μόλις σε ψήφισαν να κάνεις το αντίθετο, όχι μόνο διατηρώντας τα έως τότε Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους, αλλά προσθέτοντας ένα ακόμη Μνημόνιο και μια ντουζίνα εφαρμοστικούς του νόμους; Πόσο δημοκρατικό είναι να προκηρύσσεις δημοψήφισμα καλώντας σε υπερψήφιση του «όχι», να παίρνει το «όχι» 61,3% και την άλλη μέρα το πρωί εσύ να συναντιέσαι με τους φορείς του «ναι» και να γίνεστε ένα σώμα μια ψυχή;

Χαράς ευαγγέλια! Eνας από τους οίκους αξιολόγησης του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου αναβάθμισε την ελληνική οικονομία ως προς τη δανειοληπτική της αξιοπιστία. Η λεγόμενη «επενδυτική βαθμίδα» βρίσκεται, βέβαια, ακόμη μακριά αλλά η αναβάθμιση είναι δεδομένη. Και γιατί θα πρέπει να χαρούμε; Επειδή το ελληνικό κράτος θα μπορεί απρόσκοπτα να συνεχίσει να δανείζεται. Με υψηλότερα επιτόκια βεβαίως-βεβαίως, αλλά τι να κάνουμε, υπάρχει πληθωρισμός και αύξηση επιτοκίων από τις μεγάλες κεντρικές τράπεζες.

Γιατί δανείζεται το ελληνικό κράτος; Για να αποπληρώσει τα προηγούμενα δάνεια. Ομως, παρά τη μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος (ή την αύξηση του πρωτογενούς πλεονάσματος), που προέρχεται από την υπερφορολόγηση των εργαζομένων και εξαϋλώνει το εισόδημά τους σε συνδυασμό με την ακρίβεια, έχουμε το… μαγικό φαινόμενο το κρατικό χρέος να παραμένει αμετάβλητο και συνεχώς να ανανεώνεται! Χαρείτε, λοιπόν, επειδή οι διεθνείς τοκογλύφοι εξακολουθούν να σας γδέρνουν το πετσί.

Χαράς ευαγγέλια! Ο πληθωρισμός αποκλιμακώνεται και το «καλάθι του νοικοκυριού» δουλεύει καλά συγκρατώντας ή και ρίχνοντας τις τιμές. Τι, δεν συμφωνείτε; Δηλαδή πιστεύετε στα μάτια σας και όχι τον ακροδεξιό τηλεπλασιέ-τηλεμαϊντανό-υπουργό Αναπτύξεως; Και καλά, δεν πιστεύετε τον υπουργό, επειδή τον θεωρείτε μπουρδολόγο (εμείς τον θεωρούμε γκεμπελίσκο, που είναι κάτι βαθύτερο), δεν πιστεύετε ούτε τον πρωθυπουργό;

Προχθές έβαλε την κάμερα στο υπουργικό συμβούλιο για να τον ακούσουμε όλοι να λέει: «Η μάχη στα τρόφιμα συνεχίζεται. Το “Καλάθι του Νοικοκυριού’’, όπως έχουμε πει πολλές φορές, έχει αποτελέσει ένα σημαντικό “ανάχωμα’’ απέναντι στον πληθωρισμό. Ερχεται εντός των επόμενων εβδομάδων και η κάρτα αγορών, το “Market Pass’’». Μέχρι και κουπόνια σίτισης κατοχικού τύπου θα σας μοιράσει, μην είστε αχάριστοι. Τριάντα δύο ευρώ το μήνα για το «κεφάλι» της οικογένειας και από δέκα ευρώ για κάθε ένα από τα υπόλοιπα μέλη, λίγα τα βρίσκετε;

Χαράς ευαγγέλια! Οπως είπε ο πρωθυπουργός, «σοβαρή ανακούφιση δίνουν και οι αυξήσεις στις συντάξεις, οι οποίες κατεβλήθησαν ήδη στα τέλη Ιανουαρίου, αλλά και η νέα άνοδος του κατώτατου μισθού την 1η Απριλίου. Και βέβαια, θα το ξαναπούμε, στόχος μας και στόχος δεύτερης τετραετίας είναι η συνολική αναβάθμιση των μισθών στη χώρα». Ψηφίστε Μητσοτάκη να δείτε χαΐρι. ‘Η ψηφίστε Τσίπρα να δείτε άσπρη μέρα. Γιατί αυτός υποσχέθηκε «με τη μία» κατώτατο μισθό 880 ευρώ (σιγά που θα συμβιβαζόταν με τα 828 που προτείνει η ΓΣΕΕ των Παναγοπουλοκιουτσούκηδων).

Τσάμπα είναι και η προπαγάνδα της απάτης και οι προεκλογικές υποσχέσεις. Οι πωλητές στο παζάρι είναι τέρατα εντιμότητας μπροστά στους αστούς πολιτικούς. Αυτοί την έχουν απλωμένη την πραμάτεια, τη βλέπεις και μπορείς να παζαρέψεις μέχρι εκεί που νομίζεις ότι είναι μια δίκαιη τιμή. Η πραμάτεια των αστών πολιτικών είναι εικονική. Βλέπεις μόνο λαμπερές φωτογραφίες, ενώ την πραγματικότητα τη διαπιστώνεις μετά την απομάκρυνση από την κάλπη. Κι όπως έγραφαν κάτι ταμπέλες στα εμπορικά μαγαζιά παλιά, «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου».

Ας κανονίσουμε την πορεία μας λοιπόν.