Βαθιά κρίση μαστίζει την εγχώρια σοσιαλδημοκρατία

 

Ο Κασσελάκης κατάφερε να γίνει “talk of the town”, όπως λένε στο Αμέρικα, απ’ όπου έλκει όχι το γένος αλλά την πολιτική καταγωγή. Το περιβόητο διάγγελμά του, ένα αηδιαστικό δείγμα αμερικανιάς, που μολονότι αναφέρεται στον Μπάιντεν και το Δημοκρατικό Κόμμα, εμπνέεται από το “make America great again” του Τραμπ («Εφτασε η ώρα να φτιάξουμε το Ελληνικό Ονειρο», «Για να γίνει το Ελληνικό Ονειρο πραγματικότητα», «Το Ελληνικό Ονειρο δεν έχει χαθεί»).

Ας αναρωτηθούμε: αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε περιέλθει σε τόσο βαθιά κρίση, θα υπήρχε περιθώριο να ακουστεί έστω το όνομα «Κασσελάκης»; Με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κατάπτωση, άνοιξαν περιθώρια για κάποιον εντελώς τυχάρπαστο, εντελώς ξένο και για την Ελλάδα και για την ελληνική αστική πολιτική.

Κάποιοι τον «σπρώχνουν», ασφαλώς. Ποιοι είν’ αυτοί; Το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως τον ουρανοκατέβατο Κασσελάκη τον «προσγείωσε» στον ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος ο Τσίπρας. Αυτός τον ανακοίνωσε ως υποψήφιο στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι υπόλοιποι συριζαίοι ρίχνονταν στο google search από τα κινητά τους για να μάθουν τι είναι αυτό το «φρούτο» που τους σέρβιρε η αρχηγάρα. Ποιοι τον «έσπρωξαν» στον Τσίπρα; Μήπως οι ίδιοι που είχαν «σπρώξει» τον μεγαλοδικηγόρο Σαγιά, νομικό εκπρόσωπο όλων των πλιατσικολόγων καπιταλιστών εσωτερικού και εξωτερικού, με αποτέλεσμα να τον δουν έκπληκτοι οι συριζαίοι να γίνεται πανίσχυρος γενικός γραμματέας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;

Ο Κασσελάκης κατηγορεί τον Μητσοτάκη ως «σκηνοθετημένο πρωθυπουργό του Γκρίνμπεργκ» (σύμβουλος προπαγάνδας του Μητσοτάκη), αλλά δεν μας λέει ποιος αμερικανός επικοινωνιολόγος έχει σχεδιάσει και πώς χρηματοδοτείται η δική του καμπάνια για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι το σχεδιασμό έχει γραφείο συμβούλων επικοινωνίας είναι παραπάνω από σίγουρο. Ακόμα και η ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του έγινε λίγες μέρες πριν από τις συριζοεκλογές και αφού προηγουμένως προετοιμάστηκε μεθοδικά με διαρροές, ώστε ο χρόνος να είναι μικρός για να «καεί» και να «ξεφουσκώσει». Οσο για τη χρηματοδότηση, ο ίδιος, έχοντας δουλέψει κάποτε στην καμπάνια του Μπάιντεν, ξέρει καλά πώς γίνεται το fund raising, δηλαδή η άντληση χρημάτων από ισχυρούς χρηματοδότες (στο παρασκήνιο, ενώ στο προσκήνιο βάζουν κάτι κατοστάρικα που δίνει ο «πάσα ένας»).

Ο ίδιος Κασσελάκης, όμως, έγραφε πρόσφατα στην αγγλόφωνη έκδοση της «Καθημερινής» ότι «από το 2012, είχα αναπτύξει μια εξαιρετική σχέση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη», ότι «έγραψα ένα κείμενο υποστήριξης γι’ αυτόν στον Εθνικό Κήρυκα, όταν διεκδικούσε την ηγεσία του κόμματος» και ότι είχα -και εξακολουθώ να έχω- μεγάλο σεβασμό για εκείνον προσωπικά». Τώρα λέει τα αντίθετα.Εκτός αν τα έγραψε αυτά στην «Καθημερινή» φοβούμενος ότι θα του τα «ξεφουρνίσουν» άλλοι. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί καν να χαρακτηριστεί σοβαρός τυχοδιώκτης .

Κάποιοι σπεύδουν να χαρακτηρίσουν τον Κασσελάκη «έλληνα Μακρόν». Πέρασε και δεν ακούμπησε. Ο Μακρόν ήταν εκπρόσωπος μερίδας του γαλλικού χρηματιστικού κεφάλαιου. Προσκολλήθηκε στον σοσιαλδημοκράτη Ολάντ, ο οποίος τον έκανε πανίσχυρο οικονομικό υπουργό. Οταν κατέβηκε ως «ούτε αριστερά ούτε δεξιά» υποψήφιος πρόεδρος, ήταν ήδη γνωστός στο γαλλικό αστικό πολιτικό στερέωμα. Δεν έπεσε σαν αλεξιπτωτιστής στο Παρίσι προερχόμενος από κάποια εξωτική αποικία.

 Σίγουρα κάποιοι καπιταλιστές επενδύουν στον Κασσελάκη (δεν κοστίζει ακριβά κι άμα βγει βγήκε, αν όχι θα πάνε γι’ άλλα). Βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει και πως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη δεν έχει προοπτικές. Προσπαθούν, λοιπόν, να δοκιμάσουν σχήματα που μπορεί ν’ αποδειχτούν εναλλακτικοί πόλοι εξουσίας. Ενα απ’ αυτά τα σχήματα είναι ο Κασσελάκης που είναι τόσο αδύναμος ώστε κατέφυγε για εσωκομματική στήριξη στον Πολάκη. 

Την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να την κερδίσει σ’ αυτή τη φάση, γιατί θα ψηφίσουν μόνο τα εγγεγραμμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Ενα καλό πλασάρισμα επιδιώκει, ώστε αν ο ΣΥΡΙΖΑ συντριβεί και στις ευρωεκλογές τον Μάη του 2024, να δοκιμάσει να στήσει νέο σχήμα.

 

Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι ο Κασσελάκης χρησιμοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ ως όχημα για να προωθηθεί στο κέντρο της αστικής πολιτικής και να φτιάξει νέο σχήμα. Για να μείνει ο Κασσελάκης ως η βασική εναλλακτική λύση, θα πρέπει να συντριβεί και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι να τον κάνει τότε έναν ΣΥΡΙΖΑ-μπάζα; Θα κάνει την «υπέρβαση» φτιάχνοντας νέο σχήμα, που «δε θα κουβαλάει τις αμαρτίες του ΣΥΡΙΖΑ». Αυτή είναι η στρατηγική του. Γι’ αυτό παίζει στο επίπεδο της πιο αρρωστημένης «αριστείας» («μιλάω καλύτερα αγγλικά, τους νίκησα σε διαγωνισμούς της Μαθηματικής Εταιρίας, είμαι αυτοδημιούργητος επιτυχημένος επιχειρηματίας) και πουλάει την ελπίδα «μόνον εγώ μπορώ να νικήσω τον Μητσοτάκη». Μ’ αυτή τη στρατηγική, πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως ο Κασσελάκης θα υπονομεύει συνεχώς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας προσωπική ατζέντα για τα πάντα.

Πρόκειται, ασφαλώς, για ένα δείγμα της βαθιάς κρίσης που μαστίζει την εγχώρια σοσιαλδημοκρατία (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ). Το γεγονός δε θα έπρεπε να μας στενοχωρεί, αλλά αυτή θα ήταν μια συναισθηματική αντίδραση. Αυτό το προϊόν της αμερικάνικης πολιτικής κουλτούρας, το ντιπ απολίτικο, το στηριγμένο στο life style και στην πολιτική διαφήμιση, είναι μεν παρακμιακό, αλλά δεν παύει να είναι επικίνδυνο, όπως όλες οι εκφάνσεις της αστικής πολιτικής. 

Και θα γίνεται περισσότερο επικίνδυνο (αν δεν περάσει ως διάττων αστήρ τύπου Σταύρου Θεοδωράκη και Ποταμιού) όσο καθυστερεί η υπόθεση της πολιτικής συγκρότησης της εργατικής τάξης στη βάση ενός προγράμματος επαναστατικής αντιπολίτευσης και επαναστατικής μετάβασης στον κομμουνισμό.