Βγάζουν κέρδη και απο ανέργους

Υπάρχουν πλέον «ριάλιτι» για όλα τα γούστα:

Δε σου αρέσει το «τάλεντ σόου», δες το «μάστερ σεφ». Δε σου αρέσει και το «μάστερ σεφ», δες το «νεξτ τοπ μόντελ». Δε σου αρέσει ούτε το «νεξτ τοπ μόντελ», δες το «μπιγκ μπράδερ». Δε σου αρέσει ούτε αυτό; Είσαι δύσκολος και απαιτητικός τηλεθεατής; Ε, λοιπόν, ακόμα και για σένα υπάρχει λύση:

Δες τον κύριο Παπανδρέου, μια φορά το μήνα - τουλάχιστον - να «σώζει τη χώρα» σε ζωντανή σύνδεση! Φροντίζει η κρατική τηλεόραση...

Ετσι, στο πλαίσιο της «φαστ-τρακ» προπαγάνδας και της «ανοικτής διακυβερνητικής αποχαύνωσης» (το λένε και «οpen gav»), χτες η ΝΕΤ πρόσφερε στους τηλεθεατές της ένα απολαυστικότατο θέαμα:

Τον κ. Παπανδρέου, ομού μετά των αρμοδίων υπουργών του, να συσκέπτεται παρουσία καμερών (σ.σ.: «ηλεκτρονική διακυβέρνηση») και να διαβουλεύεται μεταξύ άλλων με τον πρόεδρο του ΣΕΒ και τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ (σ.σ.: «κοινωνικός διάλογος»), με αντικείμενο την αντιμετώπιση της... ανεργίας!

Καταρχάς, εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η σύνθεση της ομήγυρης. Σκεφτείτε:

Από τη μια ο Παπανδρέου. Δηλαδή, ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που η πρώτη απόφαση που πήρε (κυριολεκτικά η πρώτη τους απόφαση) ήταν να απολύσει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, τους συμβασιούχους, τους οποίους υποτίθεται θα έβγαζε από την εργασιακή ανασφάλεια και ομηρία. Και τους έβγαλε. Στην... ανεργία!

Από την άλλη ο Παναγόπουλος. Δηλαδή, ο πρόεδρος μιας ΓΣΕΕ που διέπραξε το πρωτοφανές: Να απολύει η κυβέρνηση εργαζόμενους και εκείνος να στηρίζει την... κυβέρνηση!

Δίπλα τους ο Δασκαλόπουλος. Ο άνθρωπος που ως πρόεδρος του ΣΕΒ, μόλις η κυβέρνηση ανακοίνωσε το μνημόνιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις εργασιακές σχέσεις για τους μισθωτούς - δουλοπάροικους, εκείνος αναφώνησε: «Επιτέλους»!

Εχουμε επομένως μια κυβέρνηση

Που ξεκίνησε τη θητεία της... κάνοντας απολύσεις!

Που συνεχίζει, εμπλουτίζοντας την πολιτική των απολύσεων προσθέτοντας πλέον και τον ξυλοδαρμό (!) των προς απόλυση, όπως συνέβη με τους εργαζόμενους στην Ακρόπολη.

Που επαίρεται ότι «απελευθέρωσε» το όριο των απολύσεων και έτσι οι μέχρι χτες «σκλαβωμένοι» καπιταλιστές μπορούν να απολύουν όσους θέλουν και όποτε θέλουν, χωρίς καν να τους καταβάλλουν αποζημίωση!

Που έχει εκτινάξει την (επίσημη) ανεργία στο 15% και που όλα τα δεδομένα συντείνουν στη διαπίστωση ότι με την πολιτική της στο τέλος του 2011 θα έχει επιφέρει «λουκέτα» σε 300.000 μικρομάγαζα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ανεργία!

Αυτοί, λοιπόν, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, πήραν, λέει, μέτρα αντιμετώπισης της ανεργίας.

Και ποια είναι τα μέτρα; Το εξής ένα:

Λεφτά στους... εργοδότες!

Λεφτά, δηλαδή, όχι για τους ανέργους, όχι για την ανακούφιση των απολυμένων, όχι για τη στήριξη των περιθωριοποιημένων, αλλά για εκείνους που τους... απέλυσαν!

Δεν πρόκειται για... ανέκδοτο. Είναι η επίσημη πολιτική ενός κράτους που μονίμως επιχορηγεί τους εργοδότες (και όχι τους ανέργους), ισχυρίζεται ότι τους επιχορηγεί για να κάνουν προσλήψεις, αλλά εκείνοι αντί για προσλήψεις κάνουν απολύσεις!

Δίνουν λεφτά (λεφτά του ελληνικού λαού) σε εκείνους που όχι μόνο βγάζουν κέρδη από την εκμετάλλευση του εργαζόμενου, αλλά βγάζουν κέρδη στην πλάτη του εργάτη ακόμα κι όταν τον αφήνουν άνεργο!

Θα το επαναλάβουμε: Δεν είναι ανέκδοτο.

Είναι η πολιτική ενός κράτους που ενώ προκαλεί ανθρώπινες τραγωδίες εφαρμόζεται με όλους τους κανόνες της φαρσοκωμωδίας.

Είναι η πολιτική ενός κράτους που έχει πρωθυπουργό αυτόν που από το 2004 (τότε δεν υπήρχε κρίση, σωστά;) «υποσχόταν» από το Λαύριο την ανασφάλιστη εργασία των νέων!

Και που τώρα ήρθε η στιγμή να εφαρμόσει την «υπόσχεσή του»!

Που σημαίνει ότι:

Οι εργοδότες θα απολύουν δύο, στη θέση τους θα προσλαμβάνουν έναν για περιορισμένο διάστημα, θα τον πληρώνουν 500 ευρώ, θα τον ξεζουμίζουν «ελαστικά» και «εκ περιτροπής» για όσο καιρό η κυβέρνηση θα τους απαλλάσσει από ασφαλιστικές εισφορές και μόλις τελειώνει ο χρόνος της επιδότησης θα τον απολύουν για να τον αντικαθιστούν με «φρέσκο» (και επίσης επιδοτούμενο) κρέας για τις μηχανές τους!

Αυτή την πολιτική την βαφτίζουν «ενεργητική στήριξη της απασχόλησης»!

Κακοποίηση των λέξεων και των εννοιών, θα πείτε.

Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα.

Το ανερυθρίαστο του πράγματος είναι τέτοιο που - σκεφτείτε το - έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που στο κόμμα τους διατηρούν ακόμα τον όρο «σοσιαλιστικό»