Ο Μάιος μας έφτασε.

«Η Αθήνα πέφτει σε μελαγχολία» γράφει μεγάλη γερμανική εφημερίδα και κάνει αναφορά στα κλειστά καταστήματα, την ανεργία και την άνοδο του ρατσισμού. Φυσικά, αν ζεις στην Αθήνα, δεν περιμένεις καμία ξένη ή ελληνική εφημερίδα να σου περιγράψει την κατάσταση. Την βλέπεις και μόνος σου.

Βλέπω τις ειδήσεις για την χώρα και την οικονομία να περνούν μπροστά από τα μάτια μου και διαπιστώνω πως...
δεν με αφορούν καθόλου πια. Τις έχω ακούσει και τις έχω δει άπειρες φορές. Ακριβώς τις ίδιες.

Επίσης, διαπιστώνω πως δεν είμαι ο μόνος στον οποίο συμβαίνει αυτό. Αν εξαιρέσεις τα παπαγαλάκια και τα αγόρια της Πρεσβείας, υπάρχει μια γενική άρνηση. Είναι πια πασιφανής.

Πασιφανής είναι και η απουσία προτάσεων και κινήσεων. Όλοι περιμένουν κάτι να συμβεί. Από μόνο του.

Μέσα στη γενική απάθεια και αφασία, ο βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Νότης Μαριάς, έκανε μια πρόταση.

Ο κ. Μαριάς, με προσωπική του επιστολή, προτείνει στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων και του ΚΚΕ να αποχωρήσουν από τη Βουλή στα τέλη Μαΐου, με αφορμή την επέτειο των πλατειών, και -παραιτούμενοι από μισθούς και βουλευτικά προνόμια- να ενωθούν με τον ελληνικό λαό, προκειμένου όλοι μαζί να ενεργοποιήσουν το άρθρο 120 του Συντάγματος.

Στην επιστολή του, ο κ. Μαριάς αναφέρει ότι η Βουλή έχει απαξιωθεί πολιτικά, θεσμικά και ηθικά λόγω της αντισυνταγματικής και αντικοινοβουλευτικής δράσης της κυβέρνησης και των κομμάτων που την στηρίζουν.

Ο κ. Μαριάς ζητάει από τους βουλευτές να υπερασπιστούν το Σύνταγμα και την Δημοκρατία μας και να ανοίξουν τον δρόμο για την Άμεση Δημοκρατία.

Είναι προφανές πως ο κ. Μαριάς έχει αντιληφθεί πως καμία ουσιαστικά αντίδραση και αλλαγή δεν πρόκειται να υπάρξει στη χώρα, αν δεν ενωθούν με κοινά αιτήματα στους δρόμους οι πολίτες ανεξάρτητα από τους πολιτικούς χώρους που συμπαθούν.

Ειλικρινά, δεν αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς περιμένουν τα κόμματα και οι βουλευτές που υποτίθεται πως αντιτίθενται στο Μνημόνιο και την Τρόικα.

Η Βουλή έχει μετατραπεί σε έναν χώρο που οι βουλευτές μιλάνε χωρίς λόγο και –κυρίως- χωρίς κανένα αποτέλεσμα, ενώ το Σύνταγμα παραβιάζεται διαρκώς με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και με μια ατελείωτη σειρά άλλων παρατυπιών.

Αν μετά την είσοδο της χώρας στο μηχανισμό στήριξης και μέχρι τις εκλογές απορούσα με την στάση του ΚΚΕ, τώρα απορώ με την στάση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Με την Χρυσή Αυγή δεν απορώ γιατί αφενός είναι ναζιστική και αφετέρου -ας μην κοροϊδευόμαστε- είναι στο πλευρό της κυβέρνησης.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δηλώσει επανειλημμένως πως δεν θέλει ανάθεση της εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά συμμετοχή των πολιτών. Το βλέπω.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πως θα εμπνεύσει στους πολίτες διάθεση για συμμετοχή με τις επισκέψεις του Αλέξη Τσίπρα σε εφοπλιστές, εθνικούς εργολάβους, μεγαλοεκδότες και καναλάρχες, τον περιμένει μια πολύ μεγάλη έκπληξη.

Προσωπικά, μόλις έμαθα για τις απανωτές συναντήσεις του Αλέξη Τσίπρα με Έλληνες ολιγάρχες, ένιωσα μια τρελή επιθυμία να πάω να γραφτώ στον ΣΥΡΙΖΑ. Με το ζόρι κρατιέμαι.
Συμφωνώ με την πρόταση του κ. Νότη Μαριά, για αποχώρηση από τη Βουλή των βουλευτών που αντιτίθενται στο Μνημόνιο και ένωσή τους με τους πολίτες στο δρόμο.

Ως πολίτης, θα ήθελα να προσθέσω δυο ακόμα αιτήματα:

Δικαιοσύνη και Ριζική αλλαγή του Συντάγματος.

Δεν είναι το Μνημόνιο η αιτία. Το Μνημόνιο ήταν το αποτέλεσμα της απουσίας της Δικαιοσύνης και ενός Συντάγματος που να έχει γραφτεί και από τους πολίτες και όχι μόνο από τους Βενιζέλους.

Αλλά, βέβαια, εγώ δεν μπορώ να περιμένω μέχρι τα τέλη Μαΐου. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.

Όντως, έχει δίκιο η γερμανική εφημερίδα. Κούραση, θλίψη και απογοήτευση απλώνονται πάνω από την Αθήνα.

Εγώ πάλι αισθάνομαι μια χαρά. Είναι επειδή φεύγω.

Αλλά, αν στα τέλη Μαΐου, πολίτες και βουλευτές ενωθούν στους δρόμους της Αθήνας, θα επιστρέψω.

Απ’ όπου κι αν βρίσκομαι.