Ριφιφί !

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η Ελλάδα μετά τον ταλιμπανισμό των μέτρων ενάντια στα μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα του λαού, εισάγεται παράλληλα και με γοργούς ρυθμούς στον ολοκληρωτικό φονταμενταλισμό των ιδιωτικοποιήσεων.

Η πολιτική αυτή, που στα σαλόνια βαφτίζεται «αποκρατικοποίηση», ενώ στην πραγματική γλώσσα των πραγματικών ανθρώπων αποκαλείται «ξεπούλημα», δεν οφείλεται, όπως ισχυρίζεται μια ορισμένη «αριστερή» κριτική, στον υποκειμενισμό μιας κάστας πολιτικών «Φρανκενστάιν» που σέρνονται πίσω από την ιδεοληψία του «ιδιωτικού» έναντι του «κοινωνικού». Είναι κάτι πολύ περισσότερο:

Είναι έκφραση της δομικής ανάγκης του κεφαλαίου να απαντήσει στην πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους μέσω της επέκτασής του σε κάθε δραστηριότητα και σε κάθε τομέα όπου το κεφάλαιο «οσμίζεται χρήμα».

Ομως, όσες «επενδυτικές ευκαιρίες» κι αν δημιουργηθούν για το κεφάλαιο μέσα από την κατάλυση του λεγόμενου «δημόσιου τομέα» της οικονομίας, η καπιταλιστική υπερσυσσώρευση είναι τέτοια που και πάλι δεν επιτυγχάνεται κορεσμός στην απληστία του κεφαλαίου για κέρδη.

Το αποτέλεσμα είναι νέα επέλαση του κεφαλαίου ενάντια στο λαό, ο οποίος, ανάλογα με τη φάση του καπιταλιστικού κύκλου, καλείται να επωμιστεί άλλοτε τα βάρη της κρίσης κι άλλοτε τις θυσίες της «ανάπτυξης».

*

Στην Ελλάδα, η πολιτική αυτή, κατά την περίοδο της κρίσης, εκδηλώθηκε με τους πολιτικούς υπηρέτες των καπιταλιστών, σε πρώτη φάση, να βάζουν ενέχυρο τη ζωή του λαού.

Για την έξοδο των μονοπωλίων από την κρίση τους, οι κεφαλαιοκράτες και τα όργανά τους (κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ) στέρησαν από το λαό ακόμα και τα πλέον στοιχειώδη για να επιβιώσει: Του στέρησαν τη δουλειά. Του άρπαξαν το μισθό. Του βούτηξαν τις συντάξεις. Τον υποβάλλουν σε διαδοχικά φορο-Γκουαντανάμο. Του αφαίρεσαν ό,τι είχε απομείνει να θυμίζει κοινωνική παροχή. Τον μετέτρεψαν σε δούλο των εργασιακών Νταχάου, σε επαίτη των συσσιτίων, σε πειραματόζωο που πάνω του εφαρμόζεται κάθε είδος «σωτήριας» πολιτικής: Από χαράτσια μέχρι προληπτικές επιστρατεύσεις!

Τώρα, ήρθε η στιγμή που οι ίδιοι «σωτήρες», υπό τη νέα τους τριφασική σύνθεση, σερφάρουν πάνω στο επόμενο τσουνάμι του καπιταλιστικού τους κανιβαλισμού. Αφού η ταξική τους βαρβαρότητα έθεσε τα έμψυχα θύματά τους υπό το καθεστώς της ανέχειας, τώρα ήρθε η στιγμή να θέσουν τα «άψυχα» θύματά τους υπό το καθεστώς του ξεπουλήματος.

Οι «σωτήρες», συνοδευόμενοι από τους παρακεντέδες τους στα ΜΜΕ, διαλαλούν με «εθνική ευθύνη» (!) την «πραμάτεια». Μόνο που η «πραμάτεια» τους είναι η ίδια η Ελλάδα!

Αφού εξουθένωσαν το λαό, τώρα έβαλαν «πωλητήριο» στην Ελλάδα!

ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ τα πάντα!

Ξεπουλάνε τη ΔΕΗ, από δίκτυα μέχρι φράγματα (!), ξεπουλάνε αεροδρόμια, λιμάνια και σιδηροδρόμους, ξεπουλάνε από το νερό, το φυσικό αέριο και τους αυτοκινητόδρομους, μέχρι τα τουριστικά ακίνητα, ξεπουλάνε από παραλίες μέχρι νησάκια, ξεπουλάνε τη γη, τον ήλιο, τον αέρα και τη θάλασσα!

*

Ξεπουλάνε και... πανηγυρίζουν!

Αλλά για ποιο πράγμα πανηγυρίζουν;

Πανηγυρίζουν, επειδή μετά από ολόκληρες δεκαετίες που εφάρμοσαν την πολιτική της «εκποίησης των ασημικών», τώρα έφτασαν να εφαρμόζουν την πολιτική της εκποίησης ακόμα και των «τούβλων»!

Πανηγυρίζουν, επειδή με αυτήν την πολιτική, με την πολιτική που την εφαρμόζουν από τότε που ξεπουλούσαν την ΑΓΕΤ και τον ΟΤΕ, με αυτή την πολιτική ήταν που οδήγησαν τη χώρα σε κρατικά χρέη. Σε δημόσια ελλείμματα. Σε παραγωγική αποσάθρωση!

Στήνουν ένα αδιανόητο «ριφιφί», ώστε να αποδράσουν από την κρίση τους με τα κέρδη που θα έχουν προκύψει μέσα από τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Μετά το λαό, δηλαδή, βάζουν ενέχυρο, ξεπουλάνε, την ίδια την Ελλάδα.

ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ τα πάντα!

Ξεπουλάνε και τα τελευταία τιμαλφή μιας περιουσίας που χτίστηκε με το αίμα και τον ιδρώτα του λαού, για να τα καρπωθούν οι ίδιοι που τα καρπώνονταν και μέχρι τώρα, αλλά από δω και πέρα χωρίς ενδιάμεσους, χωρίς διαμεσολαβήσεις.

*

Με όποια τιμή κι αν ξεπουλήσουν, ακόμα κι αν επιστρατεύσουν όλη την «ηθική» τους, ώστε να μπορούν να επαίρονται ότι ξεπούλησαν χωρίς... μίζες,

το έγκλημά τους θα ισοδυναμεί με σκάνδαλο των σκανδάλων.

Αλλά ας το λάβουν σοβαρά υπόψη τους:

Η Ελλάδα, εκτός από τους αστούς της, τους καπιταλιστές της, τους κεφαλαιοκράτες της, τα μονοπώλια και τους συμμάχους τους, την πλουτοκρατία της και τα πολιτικά τους ανδρείκελα, διαθέτει και κάτι ακόμα που θα πρέπει να προσμετρήσουν και οι εκποιητές, αλλά και οι επίδοξοι επενδυτές: Διαθέτει και λαό.

Ενα λαό που αντέχει πολλά. Αλλά που κάποια στιγμή φτάνει στο «ως εδώ». Και τότε...