Εκπαιδευτικός Όμιλος - Ο αγώνας μας είναι δίκαιος!

- Ο αγώνας μας είναι δίκαιος, θα ‘ναι μακρύς και παρατεταμένος, θα ‘ναι νικηφόρος!

- Κανένας δεν είναι δυνατότερος από τον οργανωμένο και αποφασισμένο λαό!

- Με μαζικούς πολιτικούς, συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς όρους επιδιώκουμε την ανατροπή της επιστράτευσης!

1. Η απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ για απεργία στις Πανελλαδικές Εξετάσεις δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Αποτελεί τη συμπύκνωση, προέκταση και κατάθεση της αγωνίας χιλιάδων εκπαιδευτικών που βλέπουν το Δημόσιο σχολείο να απαξιώνεται,  το μισθό και τη σύνταξη να σφαγιάζονται και τις σταθερές εργασιακές σχέσεις να  καίγονται στην πυρά. Η πρόταση για απεργία στις εξετάσεις, που κατατέθηκε πρώτα [25/4] από τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις δημόσια και στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, είναι το ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής ενός ιστορικού κλάδου που είδε την τελευταία τριετία το δημόσιο σχολείο να διαλύεται, τα εισοδήματά του να μειώνονται κατά 40%, το μέλλον του στο Δημόσιο Σχολείο να είναι επισφαλές [με τις απολύσεις και τις αναγκαστικές μεταθέσεις] και το απολυτήριο του λυκείου να οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ανεργία. Ως εκ τούτου η απεργία είναι ΔΙΚΑΙΗ.

2. Οι εκπαιδευτικοί αγώνες όπως και η απεργία στις εξετάσεις έχουν παρελθόν. Το 1988 η απεργία στις εξετάσεις ξεκίνησε στις 23 Μάη, επέβαλε την αλλαγή 3 υπουργών Παιδείας (Τρίτσης – Κακλαμάνης – Γ. Παπανδρέου) και τελείωσε με απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ και με ποσοστό απεργών πάνω από 90%, στις 28 Ιούνη, αφού οι εξετάσεις μετατίθεντο διαδοχικά. Τον Ιούνη του 1990 η πρόταση για απεργία συναντάει την καταστολή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ενώ το Γενάρη του 1991 δολοφονείται ο Ν. Τεμπονέρας. Το 1997 η απεργία των καθηγητών ξεκινά το Γενάρη (21/1) και τελειώνει το Μάρτη (4/3). Το 1998 ο πρώτος ΑΣΕΠ συναντά ένα μαζικό μπλοκ κινητοποιήσεων και καταλήψεων. Το 2006 οι δάσκαλοι πραγματοποιούν 6 εβδομάδες απεργίας. Στις ενδιάμεσες χρονικές φάσεις έχουμε μεγάλες κινητοποιήσεις των μαθητών (1991 – 2000 και 2008), καθώς και φοιτητών (για το άρθρο 16). Είναι φανερό πως στην εκπαίδευση υπάρχει μια κουλτούρα αγώνων που τροφοδοτείται από το μέγεθος των προβλημάτων και τροφοδοτεί με ιδέες και υλικό ολόκληρο το συνδικαλιστικό κίνημα.

 

3. Η κυβέρνηση Σαμαρά έχοντας στο πλευρό της ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜ.ΑΡ, τα ΜΜΕ και την παραπαίουσα ηγεσία του ΚΚΕ, επιδιώκει να δείξει πυγμή. Εσωτερικά και στο εξωτερικό, ο Σαμαράς, στο ρόλο νέας Θάτσερ, επιδιώκει να συνδυάσει τη νέα φτώχεια με την άγρια καταστολή. Από τη μια πλευρά υπόσχεται στους νεόφτωχους ανάκαμψη και από την άλλη σηκώνει το μαστίγιο για όσους σηκώνουν το κεφάλι και αντιστέκονται. Μετά τους ναυτεργάτες και το Μετρό, ήρθε η σειρά των καθηγητών να γευτούν την κρατική καταστολή, με τη μορφή της καθολικής επιστράτευσης-επίταξης, και μάλιστα «προληπτικά» πριν καν η απεργία αποφασιστεί. Η κατασταλτική πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά είναι προέκταση και βάθεμα των ανάλογων πρακτικών που δείχνει τον αυταρχισμό σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής (πχ Σκουριές, ΠΟΕ – ΟΤΑ, ναυτεργάτες, φοιτητές κλπ), προσπαθεί να εξασφαλίσει την ανοχή και στήριξη μικροαστικών στρωμάτων που συντρίβονται οικονομικά και στοχοποιεί την αγωνιζόμενη Αριστερά και τα Συνδικάτα που διεκδικούν. Η καρατόμηση του προέδρου της ΟΛΜΕ από τη ΝΔ στέλνει ένα συμβολικό μήνυμα πως, όποιος δεν συμμορφώνεται δουλικά, θα εξοστρακίζεται… Αρωγός της άθλιας και βάρβαρης πολιτικής της ΝΔ και της τρικομματικής συμπαιγνίας γίνεται αντικειμενικά η ηγεσία του ΚΚΕ που με τις απίθανες προτάσεις και πολιτικές κωλοτούμπες, το σεχταριστικό – διασπαστικό της ρόλο λειτουργεί υπονομευτικά στην ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος.
4. Η υπόθεση της εκπαίδευσης και των αγώνων των εκπαιδευτικών αφορά την κοινωνία, όλο το εργατικό κίνημα, τα συνδικάτα και την Αριστερά. Γρήγορα η δυσφημιστική εκστρατεία «για τις 2 ώρες» κατέπεσε, οι παπαγάλοι κατάπιαν τις γλώσσες τους, τώρα, φαρισαϊκά, μιλούν για την αγωνία των υποψηφίων, όταν αφήνουν την εκπαίδευση να ρημάζει και την ανεργία να καλπάζει. Ο αγώνας είναι πολιτικός, ενάντια στο σύνολο των μνημονιακών μέτρων και της πολιτικής κυβέρνησης-Ευρωπαϊκής Ένωσης -ΔΝΤ, στρέφεται ενάντια στην πολιτική βαρβαρότητα, τον αυταρχισμό και την εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Ανεξάρτητα πως «βιώνεται» προσωπικά και ατομικά, αφορά την Παιδεία, την εργασία και τη Δημοκρατία. Ως εκ τούτου χρειάζεται ειλικρινή, ταξική και ολόπλευρη στήριξη.
- Να εκδηλώσουν τη συμπαράστασή τους σωματεία, Ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, σύλλογοι – Δημοτικά Συμβούλια – ενώσεις γονέων κλπ.
- Να προκηρύξουν ΓΣΕΕ / ΑΔΕΔΥ απεργία για τις 17 Μάη, όπως και όλες οι Ομοσπονδίες δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα
- Να συγκληθούν λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές και να παρθούν πρωτοβουλίες ενημέρωσης, με γενικό σύνθημα «Οι εκπαιδευτικοί έχουν δίκιο».
- Να γίνουν φοιτητικές – σπουδαστικές γενικές συνελεύσεις γι’ αυτό το σκοπό.
- Να συλλέξουμε χιλιάδες υπογραφές συμπαράστασης, από το συνδικαλιστικό κίνημα, την τοπική αυτοδιοίκηση, τους χώρους τέχνης – πολιτισμού.
5. Ως ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΌΜΙΛΟΣ υποστηρίζουμε ότι ο αγώνας των καθηγητών πρέπει να στηριχτεί πολιτικά με ανιδιοτέλεια. Οι όροι και οι προϋποθέσεις της νικηφόρας έκβασής του βρίσκονται μέσα στο σώμα των καθηγητών, που πλήττεται βάναυσα από την αντιλαϊκή πολιτική.
6. Με μαζικούς πολιτικούς, συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς όρους επιδιώκουμε την ανατροπή της επιστράτευσης.
- Πρέπει οι ΓΣ να έχουν το πλήθος και το πάθος που αρμόζει στις συνθήκες.
- Να συστρατευτεί όλο το συνδικαλιστικό κίνημα, οι οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς, ώστε να καταπέσει η επιστράτευση και να μην περάσει το κλίμα εκφοβισμού και αυταρχισμού.